اسلاوهای پولابی

اسلاوهای پولابی یا اسلاو های البه گروهی از قبایل له وابسته به اسلاوهای غربی بودند که به صورت پراکنده در امتداد رود البه در شرق آلمان می زیستند. قلمرو ایشان از شمال به دریای بالتیک، از غرب به لیمس ساکسونیای و رود زاله، از جنوب به سودتس باختری و رشته کوه ارتس و از شرق به لهستان تاریخی محدود می شد. از سدهٔ نهم میلادی ساکسون ها و دانمارکی ها بر اسلاوهای پولابی فائق آمدند و به مرور آنان در فرهنگ غالب امپراتوری مقدس روم حل شده و آلمانی شدند. سوربیان تنها دسته از اسلاو های پولابی بودند که توانستند فرهنگ و هویت خویش را نگاه دارند.
زبان پولابی امروزه از میان رفته است، ولی زبان های سوربی هنوز زنده اند و هزاران گویشور دارند.
اکثریت اسلاوهای پولابی خرده دهقان پیشه هایی بودند که در روستاهای کوچکی ساکن بوده و به کشاورزی و دامپروری می پرداختند. شکار و ماهی گیری و زنبورداری هم میان آنان معمول بوده است. بالاترین مقامات پولابی شاهزادگانی بودند که کنز خوانده می شدند.