[ویکی فقه] استنابه به معنی نایب گرفتن است. و در باب
جهاد به آن اشاره شده است.
در اصطلاح فقهی در باب جهاد به این معنی است: کسی که بر او جهاد
واجب عینی نیست، از طرف خود و با
خرج و مال شخصی، نایب بگیرد و به جبهه جهت
جنگ با
دشمن بفرستد.
سند حکم استنابه
ریشه آن،
حدیث زیر است:امام باقر (ع) فرمود: «انَّ عَلِیًّا (ع) سُئِلَ عَنِ الْاجْعالِ لِلْغَزْوِ؟ فَقالَ: لابَأْسَ بِهِ بِانْ یَغْزُوالرَّجُلُ عَنِ الرَّجُلِ وَ یَأْخُذَ مِنْهُ الْجُعُل»«از
حضرت علی (ع) در باره قرار دادن فردی به جای خود جهت رفتن به جنگ با دشمن سؤال شد؟ حضرت فرمود:
جایز است کسی از دیگری نیابت کند و به جهاد رود و از او طبق قرارداد
اجرت و مزد بگیرد.»