استعلاء

[ویکی فقه] استعلاء یکی از قواعد علم تجوید بوده و همچنین به معنی طلب برتری می باشد.از معنای نخست به مناسبت در باب صلات و از معنای دوم در اصول فقه، بحث اوامر سخن گفته اند. استعلا اظهار بزرگی در مقام طلب چیزی است.
ـــ استعلاء به معنی بالا گرفتن زبان به طرف کام هنگام تلفظ حرف و نیز برتری طلبیدن می باشد. ـــ استعلا به معنای اظهار علو و بزرگی در مقام طلب چیزی با بلند کردن صدا و یا حالت بزرگی به خود گرفتن می باشد؛ به بیان دیگر، استعلا، مقابل علو (بزرگی و رفعت مقام واقعی) می باشد و به حالتی گفته می شود که شخص هنگام امر کردن و طلب چیزی، به خود می گیرد و از موضع بالا و برتر با مأمور سخن می گوید، حتی اگر در واقع، مقام مأمور بالاتر از مقام او باشد؛ بنابراین شخص مستعلی، ممکن است در واقع نیز عالی رتبه باشد و ممکن است دارای مقام عالی نباشد.
← استعلاء به معنای نخست
به طور کلّی رعایت قواعد تجویدی که دخالتی در صحیح ادا کردن حروف ندارند واجب نیست، حتّی برخی در استحباب آن نیز اشکال کرده اند.
شرطیت استعلاء در تحقق امر
آیا در تحققِ امر، استعلاء – یعنی صدور امر از آمر همراه با اظهار برتری - شرط است؟دیدگاه اصولیان در این باره مختلف است.
نظر اصولیون
...