استصحاب سببی

[ویکی فقه] استصحاب سببی به استصحاب رافع شک در مستصحبِ استصحاب دیگر اطلاق می شود.
استصحاب سببی، مقابل استصحاب مسببی می باشد و به معنای استصحابی است که باعث از بین رفتن شک در مستصحب استصحاب دیگر می شود؛ به بیان دیگر، هرگاه جریان استصحاب در چیزی معین، باعث منتفی شدن شک در استصحاب دیگر گردد، شک در استصحاب اولی را «شک سببی» و شک در استصحاب دومی را «شک مسببی» می گویند و استصحاب در مورد اول را استصحاب سببی» و در مورد دوم را «استصحاب مسببی» می نامند؛ برای مثال، هرگاه شخصی لباس نجس را با آب قلیل بشوید و سپس شک کند آن آبی که در سابق پاک بود، آیا هنگام شستن لباس نجس بوده یا نه، تا در صورتی که آب مورد نظر قبل از شستن لباس، نجس شده، لباس هم نجس باشد. و اگر آن آب بر طهارت سابقش باقی مانده باشد، لباس هم پاک باشد؛ در این جا شخص با اجرای استصحاب طهارت در آب، حکم به طهارت لباس می نماید که نتیجه آن از بین رفتن شک در طهارت لباس می باشد.
نکته
در تعارض بین دو استصحاب، اگر یکی سببی و دیگری مسببی باشد، استصحاب سببی مقدم است.