استان کبک

کبک ( به فرانسوی: Québec ) یکی از استان های کانادا و مرکز آن شهر کبک و بزرگ ترین شهر آن مونترآل است. کبک تنها استان کانادا با جمعیت غالباً فرانسوی زبان و تنها استان این کشور با زبان رسمی فرانسوی در سطح استانی است.
این استان از نظر مساحت بزرگ ترین استان کانادا و از نظر جمعیت دومین استان کانادا به شمار می رود. نظام حقوقی این استان نیز از کامن لا تبعیت نمی کند و به خاطر جمعیت غالب فرانسوی اش، نظام حقوقی رومی و ژرمنی دارد.
جمعیت کبک در حدود ۷٬۶۶۹٬۱۰۰ با تراکمی بسیار کم و درحد ۴٫۹ نفر در هر کیلومتر مربع است. در شمال آن سکونت بسیار کم بوده و ۸۰ درصد از جمعیت در سواحل رودخانه سن لوران سکونت دارند.
زبان اصلی و رسمی کبک فرانسوی است، که بخش فرانسه زبان کانادا محسوب می شود. ۸۳٪ مردم کبک فرانسه زبان هستند. به علاوه کبک تنها سرزمین با اکثریت فرانسه زبان در آمریکای شمالی به غیر از مجمع الجزایر فرانسوی سن - پیر و میکلون است.
انگلیسی زبان ۸٪ کبکی ها است که در بخش غربی مونترال متمرکزند. در سایر مناطق کبک حدود ۹٪ شهروندان زبان مادری آن ها نه انگلیسی و نه فرانسه بلکه واجگونه است. پایتخت ملی یا پایتخت قدیمی کبک به دلیل زبان و فرهنگ باستانی آن در قاره آمریکا شهر کبک است. نیمی از تمرکز جمعیت کبک در مونترال بزرگ یا متروپول به همراه کبک یافت می شود.
شعار کبک «من به خاطر می آورم» بر روی نمای خارجی بنای پارلمان حکاکی شده و بر روی نشان شهر و پلاک های خودروها هم دیده می شود. قدیس محافظ کانادای فرانسه ژان باتیست و روز ۲۴ ژوئن روز این قدیس و جشن ملی است.
مساحت کبک حدود ۱٬۵۴۲٬۰۰۰ کیلومتر مربع یعنی سه برابر مساحت فرانسه و کمی کوچک تر از ایران و همچنین کمی بیش از چهار برابر ژاپن است.
از جنوب تا شمال کبک کمی بیش از ۱۷ درجه عرض جغرافیایی و پهنه شرقی - غربی در حدود ۲۲ درجه طول جغرافیایی قرار دارد.
این استان پهناورترین استان کانادا و دارای جمعیت بسیار کمی است که بیش از ۹۰ درصد آن جزء کاناداست. در زمان استعمار فرانسه و تأسیس فرانسه نو سرزمین کبک شامل چند ده کیلومتر از سواحل دو طرف رودخانه سن لوران بود، جایی که اولین مهاجران برای زراعت سکونت گزیدند.
سرزمین کبک آمیزه ای از جغرافیای متنوع است. این سرزمین به سه بخش بزرگ جغرافیایی از شمال به جنوب تقسیم گردیده است. فلات لورانسین حدود ۹۵٪ مساحت کبک را اشغال کرده و جزئی از کاناداست و یکی از قدیمیترین عوارض جغرافیایی جهان است. مرز جنوبی آن شامل لورانتید، رشته کوه معروف به تپه های گرد، جنگل ها و دریاچه هاست. زمین های کم ارتفاع سن لوران دشتی است متشکل از زمین های واقع در حاشیه دو طرف رودخانه با همان نام.

استان کبک (۱۷۹۱–۱۷۶۳). استان کبک ( فرانسوی: Province de Québec ) مستعمره ای در آمریکای شمالی بود که توسط بریتانیای کبیر در ۱۷۶۳ پس از جنگ هفت ساله ایجاد شد. در طول جنگ، نیروهای بریتانیای کبیر کانادای فرانسه را فتح کردند. به عنوان بخشی از مفاد پیمان صلح پاریس، فرانسه از ادعای خود در مورد کانادا صرف نظر کرد و مذاکره کرد که به جای آن جزیره قندی کوچک اما غنی گوادلوپ را حفظ نماید. با اعلام پادشاهی بریتانیای کبیر در ۱۷۶۳، کانادا ( بخشی از فرانسه جدید ) به استان کبک تغییر نام داد. استان جدید بریتانیا از ساحل لابرادور در اقیانوس اطلس، در جنوب غربی از طریق دره رود سن لورنس به دریاچه های بزرگ و فراتر از آن به محل تلاقی رودخانه های اوهایو و می سی سی پی گسترش یافت. بخشهایی از جنوب غربی آن ( جنوب دریاچه های بزرگ ) بعداً در پیمان پاریس ( ۱۷۸۳ ) در پایان انقلاب آمریکا به ایالات متحده واگذار شد، اگرچه انگلیسیها تا سال ۱۷۹۶ در آنجا حضور نظامی داشتند. در سال ۱۷۹۱، قلمرو شمال دریاچه های بزرگ به دو کانادای سفلی و کانادای بالایی تقسیم شد.
طبق اعلامیه، کبک شامل شهرهای کبک و مونترال، و همچنین منطقه ای در اطراف آنها بود، اما تا غرب دریاچه های بزرگ یا شمال تا سرزمین روپرت امتداد نداشت. [ ۱]
در سال ۱۷۷۴، پارلمان بریتانیای کبیر، فردریک نورث، لرد نورث، نخست وزیر، قانون کبک را تصویب کرد که به کبک اجازه می داد استفاده از قوانین عرفی فرانسه را بازگرداند ( Coutume de Paris ) در امور خصوصی در کنار سیستم حقوق عمومی انگلیس و اجازه دادن به کلیسای کاتولیک برای جمع آوری دهم. این قانون همچنین مرزهای کبک را گسترش داد و شامل کشور اوهایو و بخشی از ایالت ایلینوی، از کوه های آپالاچی در شرق، جنوب به رودخانه اوهایو، غرب به رودخانه می سی سی پی و شمال به مرز جنوبی سرزمینهای متعلق به شرکت خلیج هادسون یا سرزمین روپرت.
از طریق کبک، پادشاهی بریتانیا دسترسی خود را به کشورهای اوهایو و ایلینوی حفظ کرد پس از آنکه پیمان پاریس ( ۱۷۸۳ ) کنترل این سرزمین را به ایالات متحده واگذار کرد. با راه های تجاری و نظامی مستحکم در سراسر دریاچه های بزرگ، بریتانیایی ها نه تنها نیروهای خود را، بلکه اتحاد وسیعی از ملت های بومی آمریکا را از طریق دیترویت، فورت نیاگارا، قلعه میشیلیماکیناک و غیره تأمین می کردند تا این پستها تغییر داده شوند. پس از پیمان جی ( ۱۷۹۴ ) به ایالات متحده رفت.