استان سانتا کروس آرژانتین. استان سانتا کروس ، یکی از استان های ۲۳ گانه آرژانتین، واقع در جنوب کشور و منطقه پاتاگونیا می باشد که با استان چوبوت از شمال و کشور شیلی از جنوب و غرب مرز مشترک دارد. در شرق استان نیز اقیانوس اطلس قرار دارد. سانتا کروس پس از استان بوئنوس آیرس، بزرگ ترین استان کشور است.
• مرکز: ریوگالگوس
• مساحت: ۲۴۳۹۴۳ کیلومترمربع
• جمعیت: ۱۹۶۹۴۳ ( تا ۲۰۰۱ )
• فرماندار: دانیل پرالتا
پیش از ورود اسپانیایی ها به آمریکای جنوبی، استانی که اکنون سانتا کروس نام دارد زیستگاه بومیان ( تئوئلچس ) بود. در سال ۱۵۲۰ فردیناند ماژلان به مکانی که امروز خلیج سان خولیان نام دارد رسید. ۱۵ سال پس از آن، منطقهٔ اطراف رود چیکو ( گلیگوس ) توسط مارتین ده آلکازابا کشف شد. به سبب حملات دزدان دریایی انگلیسی و پس از مشاهدهٔ فرانسیس دریک drake در ۱۵۷۸، اسپانیایی ها پدرو سارمینتو ده گامبوا را برای تقویت کردن و به نقشه درآوردن تنگهٔ ماژلان و جلوگیری از دسترسی نیروهای اسپانیایی ها به اقیانوس آرام فرستادند. در میانهٔ سدهٔ ۱۸ میلادی، ژزوییت ها در راستای کار تبلیغی خود در منطقه مستقر شدند. هنگامی که نایب السلطنه ریو دلاپلاتا ( وابسته به امپراتوری اسپانیا ) در سال ۱۷۷۶ به وجود آمد، منطقه تحت سلطه بوئنوس آیرس بود. در سال آنتونیو ده بیدما شهر نووا کولونیا ( پوئرتو دسه آدو امروزی ) را بنا نهاد. بین سال های ۱۸۲۵ تا ۱۸۳۶ رشته اکتشافاتی در منطقه، از جمله توسط چارلز داروین، صورت گرفت. در سال ۱۸۶۰ فرمانده لوئیز پیدرابوئنا پایگاهی در جزیره پاوون در دهانه پوئرتو دسه آدو تأسیس کرد. در سال ۱۸۷۸ حکومت پاتاگونیا با مرکزیت ویدما به وجود آمد اما شش سال بعد به مناطق کوچکتری تجزیه شد. از جمله این مناطق " دولت ملی سانتا کروس " با مرکزیت شهر سانتا کروس بود. مرکز این منطقه در سال ۱۹۰۱ به ریو گایه گوس منتقل شد. آغاز سدهٔ ۲۰ مقارن با مهاجرت اروپایی ها ( به ویژه اسپانیایی ها، آلمانی ها، بریتانیایی ها و اسلاوها ) به مناطق خالی از سکنه منطقه بود. غالب این مهاجران به سبب وقوع جنگ جهانی اول و علاقه به صنعت پشم به سانتا کروس آمدند. پایان جنگ موجب کاهش حجم صادرات شد که برای منطقه بحرانی جدی به شمار می رفت.
آرمان های ترقی خواهی و تجدد طلبی که از جانب مهاجران اسپانیایی بین مردم منطقه پراکنده شده بود، کارگران منطقه را، که در شرایط سخت و غیرانسانی کار می کردند، تحت تأثیر قرار داد. در سال ۱۹۲۲ سانتا کروس شاهد اعتصاب کارگران بود. این آکسیون که به سرکوب شدید دولتی و اعدام بسیاری از اعتصاب کنندگان انجامید، به تراژدی پاتاگونیا مشهور شد. در سال ۱۹۴۴ " منطقه نظامی کومودورو ویواداویا " که شمال دولت ملی سانتا کروس و جنوب استان چوبوت را در بر می گرفت تشکیل شد اما تا سال ۱۹۵۵ دوام نداشت. ۲ سال بعد سانتا کروس استقلال خود را به دست آورد. در سال ۱۹۷۳ خورخه سپرنیک، پرونیست مدافع حقوق کارگران به فرمانداری استان رسید. اما پشتیبانی او از اسوالدو بایر، کارگردان فیلم شورشیان پاتاگونیا ( در مورد اعتصاب کارگری ۱۹۲۲ ) ، موجب شد که او پس از کودتای مارس ۱۹۷۶ زندانی شود. در سال های بعد و پس از نهادینه شدن دمکراسی در کشور ( ۱۹۸۳ ) چهره هایی چون نستور کرچنر به فرمانداری استان ( ۱۹۹۱ ) و پس از آن به سمت ریاست جمهوری ( ۲۰۰۳ ) رسید.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف• مرکز: ریوگالگوس
• مساحت: ۲۴۳۹۴۳ کیلومترمربع
• جمعیت: ۱۹۶۹۴۳ ( تا ۲۰۰۱ )
• فرماندار: دانیل پرالتا
پیش از ورود اسپانیایی ها به آمریکای جنوبی، استانی که اکنون سانتا کروس نام دارد زیستگاه بومیان ( تئوئلچس ) بود. در سال ۱۵۲۰ فردیناند ماژلان به مکانی که امروز خلیج سان خولیان نام دارد رسید. ۱۵ سال پس از آن، منطقهٔ اطراف رود چیکو ( گلیگوس ) توسط مارتین ده آلکازابا کشف شد. به سبب حملات دزدان دریایی انگلیسی و پس از مشاهدهٔ فرانسیس دریک drake در ۱۵۷۸، اسپانیایی ها پدرو سارمینتو ده گامبوا را برای تقویت کردن و به نقشه درآوردن تنگهٔ ماژلان و جلوگیری از دسترسی نیروهای اسپانیایی ها به اقیانوس آرام فرستادند. در میانهٔ سدهٔ ۱۸ میلادی، ژزوییت ها در راستای کار تبلیغی خود در منطقه مستقر شدند. هنگامی که نایب السلطنه ریو دلاپلاتا ( وابسته به امپراتوری اسپانیا ) در سال ۱۷۷۶ به وجود آمد، منطقه تحت سلطه بوئنوس آیرس بود. در سال آنتونیو ده بیدما شهر نووا کولونیا ( پوئرتو دسه آدو امروزی ) را بنا نهاد. بین سال های ۱۸۲۵ تا ۱۸۳۶ رشته اکتشافاتی در منطقه، از جمله توسط چارلز داروین، صورت گرفت. در سال ۱۸۶۰ فرمانده لوئیز پیدرابوئنا پایگاهی در جزیره پاوون در دهانه پوئرتو دسه آدو تأسیس کرد. در سال ۱۸۷۸ حکومت پاتاگونیا با مرکزیت ویدما به وجود آمد اما شش سال بعد به مناطق کوچکتری تجزیه شد. از جمله این مناطق " دولت ملی سانتا کروس " با مرکزیت شهر سانتا کروس بود. مرکز این منطقه در سال ۱۹۰۱ به ریو گایه گوس منتقل شد. آغاز سدهٔ ۲۰ مقارن با مهاجرت اروپایی ها ( به ویژه اسپانیایی ها، آلمانی ها، بریتانیایی ها و اسلاوها ) به مناطق خالی از سکنه منطقه بود. غالب این مهاجران به سبب وقوع جنگ جهانی اول و علاقه به صنعت پشم به سانتا کروس آمدند. پایان جنگ موجب کاهش حجم صادرات شد که برای منطقه بحرانی جدی به شمار می رفت.
آرمان های ترقی خواهی و تجدد طلبی که از جانب مهاجران اسپانیایی بین مردم منطقه پراکنده شده بود، کارگران منطقه را، که در شرایط سخت و غیرانسانی کار می کردند، تحت تأثیر قرار داد. در سال ۱۹۲۲ سانتا کروس شاهد اعتصاب کارگران بود. این آکسیون که به سرکوب شدید دولتی و اعدام بسیاری از اعتصاب کنندگان انجامید، به تراژدی پاتاگونیا مشهور شد. در سال ۱۹۴۴ " منطقه نظامی کومودورو ویواداویا " که شمال دولت ملی سانتا کروس و جنوب استان چوبوت را در بر می گرفت تشکیل شد اما تا سال ۱۹۵۵ دوام نداشت. ۲ سال بعد سانتا کروس استقلال خود را به دست آورد. در سال ۱۹۷۳ خورخه سپرنیک، پرونیست مدافع حقوق کارگران به فرمانداری استان رسید. اما پشتیبانی او از اسوالدو بایر، کارگردان فیلم شورشیان پاتاگونیا ( در مورد اعتصاب کارگری ۱۹۲۲ ) ، موجب شد که او پس از کودتای مارس ۱۹۷۶ زندانی شود. در سال های بعد و پس از نهادینه شدن دمکراسی در کشور ( ۱۹۸۳ ) چهره هایی چون نستور کرچنر به فرمانداری استان ( ۱۹۹۱ ) و پس از آن به سمت ریاست جمهوری ( ۲۰۰۳ ) رسید.
