استان هوخوی ( به اسپانیایی: Provincia de Jujuy ) یکی از ۲۳ استان آرژانتین، واقع در شمال غربی کشورمی باشد که با استان سالتا و کشورهای بولیوی و شیلی مرز مشترک دارد.
• مساحت: ۵۳۲۱۹ کیلومتر مربع
• جمعیت: ۶۱۱۸۸۸ نفر ( تا ۲۰۰۱ )
• فرماندار: والتر باریو نووو
ساکنان بومی هوخوی که بعدها با اینکاها آمیزش کردند به زراعت و پرورش گواناکو ( نوعی لاما ) مشغول بودند. آنان کلبه های گلی و دژهای سنگی برای محافظت از روستاهای خود می ساختند. پوکارا ده تیلکارا از نمونه های چنین دژهایی ست.
در سال ۱۵۹۳ اقامتگاه کوچکی در درهٔ هوخوی با تلاش فرانسیسکو ده آرگانیاراز ای مارگیا ایجاد گشت. با وجود حملات بومیان کالچاکیس و اوماگواکاس، جمعیت و فعالیت آن خطه رو به فزونی گذاشت.
در پایان سدهٔ ۱۷ میلادی، با ایجاد بخش هایی که تحت نایب السلطنه بودند، هوخوی قسمتی از نایب السلطنه پرو شد. پس از جدایی از پرو و تشکیل نایب السلطنه ریو د لاپلاتا، هوخوی نیز از اهمیت و اعتبار افتاد.
در خلال انقلاب مه و جنگ استقلال ایالات متحدهٔ جنوبی، درگیری هایی در هوخوی به سبب استقرار نیروهای اسپانیایی در پرو به وجود آمد. اهالی هوخوی ناچار به پیش گرفتن سیاست تخریب مسکن که از سوی ژنرال مانوئل بلگرانو اتخاذ شد گشتند. این جنگ اقتصاد منطقه را به شدت تحت تأثیر قرار داد.
پس از چند رشته درگیری داخلی و جدایی از استان سالتا و توکومان، اوضاع اقتصادی و اجتماعی استان رو به بهبود گذاشت. در پایان سدهٔ ۱۹ صنعت نیشکر آغاز گرفت. در اوایل سدهٔ ۲۰ خطوط راه آهن، استان را به بوئنوس آیرس و لاپاز ( پایتخت بولیوی ) متصل کرد. صنایع سنگین نخستین بار و به وسیله ژنرال مانوئل ساویو، مشاور اقتصادی ریاست جهموری، به هوخوی پا گذاشت.
سه منطقه عمدهٔ هوخوی عبارتند از: فلات ۳۸۰۰ متری آلتی پلانو، با قله های ۵۰۰۰ متری که بیشتر استان را در بر می گیرد. ناحیه مربوط به رود بزرگ هوخوی که از دره تنگ کبرادا ده اومائوکا عبور می کند و منطقه گران چاکو در جنوب شرق و در پای رشته کوه سیه راس
با وجود چنین نواحی متنوعی، آب و هوای هوخوی عمدتاً خشک، کم باران و نیمه بیابانی است ( به استثنای درهٔ ال رامل ) . اختلاف دمای روز و شب نیز در نواحی مرتفع بسیار زیاد است.
رود برمه خو که از این استان می گذرد رودهای گرانده و سان فرانسیسکو را تغذیه می کند.
استان هوخوی با وجود تنوع، هنوز از نظر اقتصادی توسعه نیافته است. زراعت در هوخوی با وجود پیشینه کشاورزی درصد کمی از اقتصاد را تشکیل می دهد. مهم ترین محصول آن نیشکر است که نیمی از تولید ناخالص استان و ۳۰ درصد تولید کشوری را تشکیل می دهد. در مورد سایر محصولات می توان به توتون، حبوبات، لیمو، گوجه فرنگی و سبزیجات اشاره کرد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف• مساحت: ۵۳۲۱۹ کیلومتر مربع
• جمعیت: ۶۱۱۸۸۸ نفر ( تا ۲۰۰۱ )
• فرماندار: والتر باریو نووو
ساکنان بومی هوخوی که بعدها با اینکاها آمیزش کردند به زراعت و پرورش گواناکو ( نوعی لاما ) مشغول بودند. آنان کلبه های گلی و دژهای سنگی برای محافظت از روستاهای خود می ساختند. پوکارا ده تیلکارا از نمونه های چنین دژهایی ست.
در سال ۱۵۹۳ اقامتگاه کوچکی در درهٔ هوخوی با تلاش فرانسیسکو ده آرگانیاراز ای مارگیا ایجاد گشت. با وجود حملات بومیان کالچاکیس و اوماگواکاس، جمعیت و فعالیت آن خطه رو به فزونی گذاشت.
در پایان سدهٔ ۱۷ میلادی، با ایجاد بخش هایی که تحت نایب السلطنه بودند، هوخوی قسمتی از نایب السلطنه پرو شد. پس از جدایی از پرو و تشکیل نایب السلطنه ریو د لاپلاتا، هوخوی نیز از اهمیت و اعتبار افتاد.
در خلال انقلاب مه و جنگ استقلال ایالات متحدهٔ جنوبی، درگیری هایی در هوخوی به سبب استقرار نیروهای اسپانیایی در پرو به وجود آمد. اهالی هوخوی ناچار به پیش گرفتن سیاست تخریب مسکن که از سوی ژنرال مانوئل بلگرانو اتخاذ شد گشتند. این جنگ اقتصاد منطقه را به شدت تحت تأثیر قرار داد.
پس از چند رشته درگیری داخلی و جدایی از استان سالتا و توکومان، اوضاع اقتصادی و اجتماعی استان رو به بهبود گذاشت. در پایان سدهٔ ۱۹ صنعت نیشکر آغاز گرفت. در اوایل سدهٔ ۲۰ خطوط راه آهن، استان را به بوئنوس آیرس و لاپاز ( پایتخت بولیوی ) متصل کرد. صنایع سنگین نخستین بار و به وسیله ژنرال مانوئل ساویو، مشاور اقتصادی ریاست جهموری، به هوخوی پا گذاشت.
سه منطقه عمدهٔ هوخوی عبارتند از: فلات ۳۸۰۰ متری آلتی پلانو، با قله های ۵۰۰۰ متری که بیشتر استان را در بر می گیرد. ناحیه مربوط به رود بزرگ هوخوی که از دره تنگ کبرادا ده اومائوکا عبور می کند و منطقه گران چاکو در جنوب شرق و در پای رشته کوه سیه راس
با وجود چنین نواحی متنوعی، آب و هوای هوخوی عمدتاً خشک، کم باران و نیمه بیابانی است ( به استثنای درهٔ ال رامل ) . اختلاف دمای روز و شب نیز در نواحی مرتفع بسیار زیاد است.
رود برمه خو که از این استان می گذرد رودهای گرانده و سان فرانسیسکو را تغذیه می کند.
استان هوخوی با وجود تنوع، هنوز از نظر اقتصادی توسعه نیافته است. زراعت در هوخوی با وجود پیشینه کشاورزی درصد کمی از اقتصاد را تشکیل می دهد. مهم ترین محصول آن نیشکر است که نیمی از تولید ناخالص استان و ۳۰ درصد تولید کشوری را تشکیل می دهد. در مورد سایر محصولات می توان به توتون، حبوبات، لیمو، گوجه فرنگی و سبزیجات اشاره کرد.
wiki: استان خوخوی