اس پخت

آس پخت. آس پُخت ( به انگلیسی: austempering ) از جمله روش های عملیات حرارتی است که به منظور کاهش تنش های حاصل در حین سخت کردن فولادهای کربنی ساده ( پرکربن ) جانشین سریع سرد کردن مستقیم می شود. این فرایند یکی از فرآیندهای عملیات حرارتی است که بر روی فلزات آهنی کربن متوسط و کربن بالا انجام می شود که در طی آن ساختار بینیتی در قطعه به وجود می آید. از آستمپرینگ برای افزایش استحکام، چقرمگی و کاهش اعوجاج استفاده می شود.
برای عملیات حرارتی مقاطع نازک فولادهای کربنی ساده تحت شرایطی که سختی در حدود ۵۰ راکول سی کافی بوده و استحکام ضربه و انعطاف پذیری بسیار خوبی مورد نیاز باشد، آس پخت بهترین روش عملیات حرارتی است. نتایج حاصل از مقایسه چقرمگی و ازدیاد طول برای فولاد ۱۰۹۵ تحت شرایط آس پخت شده و سریع سرد و بازپخت شده برای سختی یکسان نشان دهنده این مطلب است. علت اصلی افزایش چقرمگی و انعطاف پذیری به جایگزین شدن ساختار بینیتی به جای مارتنزیتی مربوط می شود.
مانند روش مارت پخت ( به انگلیسی: martempering ) ( مجموعهٔ عملیات حرارتی برای تبدیل ساختار آلیاژ به مارتنزیت ) ، [ ۱] در عملیات آس پخت نیز فولادهایی مناسب هستند که از سختی پذیری نسبتاً خوبی برخوردار باشند. به نحوی که در ضمن سرد شدن در حمام نمک مذاب یا روغن داغ در دماهای بالا پرلیت تشکیل نشود.
فرایند آس پخت نخستین بار در دهه ۱۹۳۰ توسط ادگار سی باین و ادموند اس دیونپورت که در آن زمان برای شرکت فولاد ایالات متحده کار می کردند، مورد استفاده قرار گرفت. اینگونه به نظر می رسد که ساختار بینیت باید مدت ها قبل از کشف آن در فولادها حضور داشته باشد، اما به دلیل محدودیت های موجود در روش های متالوگرافی و ریزساختارهای مختلط که توسط روشهای عملیات حرارتی آن زمان مشخص شده اند، شناسایی نشده اند. شرایط تصادفی بینBain را به سوی مطالعه تحولات فاز ایزوترمال پیش برد. آستنیت و دیگر ساختارهای فولاد در دماهای بالاتر بیش از پیش توصیف پذیر بودند و پیش تر مشخص شده بود که آستنیت می تواند در دمای اتاق وجود داشته باشد. با توجه به ارتباط بینBain با شرکت فولاد و سیم آمریکا، او از تحولات ایزوترمال استفاده شده در صنعت آگاه بود و شروع به طرح آزمایش های جدید کرد. [ ۲]
تحقیقات بیشتر در مورد دگرگونی ایزوترمال فولادها نتیجه ای از کشف بینBain و داونپورت از ریزساختار جدید متشکل از یک "اجزای اچ اگزولیک، تیره" بود. به نظر می رسید که این ریزساختار "در یک معیار سختی مشابه از مارتنزیت حرارت دیده شده سخت تر است. [ ۳]