ازل

ازل و ابد به معنای آغاز و پایان نیستند بلکه هردو دارای یک ماهیت وجودی اند و اندازه و مقدار آنها برابر است با طول لحظه حال. و طول لحظه حال به اندازه طول یک شبانه روز و یا یک ساعت و یک دقیقه و یا یک ثانیه نیست بلکه 10 بتوان منهای 43 ثانیه که در علم فیزیک و رشته های نجوم و کیهان شناسی به زمان پلانک معروف است. لذا ازل و ابد یکی اند و همین لحظه حال اند و اختلاف واژه ای آنها به دو اعتبار است. همین لحظه حال در منازل نزولی حرکت هستی و وجود از حالت مبداء به سوی حالت معاد، ازل محسوب می شود و در منازل صعودی ابد. لذا ازل و ابد به معنای نقطه آغاز مخلوقات در بالاترین درجات و مراتب علم و قدرت و نقطه پایان آن نیستند. لحظه حال و یا لحظات ازل و ابد نیروی محرکه حرکت محتوای کل هستی و وجود می باشند از حالت مبداء بسوی حالت معاد. این دو حالت جدا از هم نیستند بلکه یک حالت مطلق و بیکران و برترین حالت هستی و وجود خود خداوند و سفر آفرینش هم به معنای کوچ کردن از مکانی به مکان دیگر نمی باشد بلکه تغییر و تحول یک حالت کلی به یک حالت کلی دیگر . خود حالت مبداء دو مقطع داشته است؛ اولی مقطعی بوده است که غیر از خداوند هیچ چیزی وجود نداشته است، نه انسان و نه موجودات زنده و غیر زنده و نه جهان و جهان های بیشمار که آنرا می توان مبداء المبداء یا اعصار بی آغاز خداوند نامید. مقطع دوم با آفرینش انسان و موجودات مفید زنده و غیر زنده و جهان و جهان های بیشمار در سطح کمال ایده آل بهشتی آغاز گردیده است و تا لحظه آغاز سفر و ترک حالت بهشتی هستی و وجود ادامه یافته است. تعیین طول عمر مقطع دوم در حال حاضر و تا آینده های بسیار دور دستی خارج از توان معرفت دینی و شناخت علمی باقی خواهد ماند. بعد از پایان سفر همان مقطع دوم مبداء بطور مطلقا همسان دوباره ایجاد خواهد شد و در پایان آن مقطع همه موجودات و جهان ها فنا نمی پذیرند بلکه سفری دیگر را با حالات و کیفیاتی دیگر آغاز خواهند نمود. انسان در طول سفر بین مبداء و معاد تنها از حق یک سرنوشت جنسی به شکل " یا مرد و یا زن" و از حق یک حیات دنیوی برخوردار نمی باشد بلکه پنج نوع سرنوشت گوناگون و حیات های بیشمار دنیوی و آنهم با درجات مختلف تکاملی بین دو سر حد ؛ یکی نهایت نقصان و دیگری نهایت کمال. لذا باور و جهان بینی ادیان ابراهیمی و بخصوص مسیحیت و اسلام که برای افراد انسانی تنها یک سرنوشت جنسی و یک حیات دنیوی در نظر دارند که با فرار رسیدن لحظه اجل مرگ به پایان میرسد و حیات برزخی را پشت سر میگذارد و بعد از برپایی قیامت به حیات های بهشتی و جهنمی منجر می گردد، یک باور اوهامی است و مخالف حقیقت حکمت الهی و فلسفه آفرینش و هدف و معنا و مفهوم زندگی انسانی می باشد البته با احترام کامل به همه موئمنین و پیروان شریف این ادیان .

به دمای محض تبدیل شده و پس از آن انبساط و گسترش یافته وبه ذرات مادی تبدیل شده و کهکشانها بوجود آمده اند. جهان های مادی دو باره از طریق تکرار مه بانگ و آفرینش نو آسمان و زمین به سوی کمال صعود خواهند کرد و این روند هرگز پایانی نخواهد داشت. بنا براین بی پایانی ابد از این طریق ردشن تر قابل درک است. امید وارم توانسته باشم تعریف روشنی از مفاهیم زیبای ازل و ابد ارائه داده باشم.

زبان تازی شده و" ازل" گردیده و همان معنا و مفهوم را میر ساند، مانند امرداد ( بی مرگی ) و اپس ( بی پایان )