از کجا آمده ایم؟ کیستیم؟ به کجا می رویم؟. از کجا آمده ایم؟ کیستیم؟ به کجا می رویم؟ یک تابلو نقاشی اثر پل گوگن، نقاش فرانسوی است. گوگن در سمت چپ بالای تابلو اصلی این عنوان را به زبان فرانسه نوشت. ( D'où Venons Nous / Que Sommes Nous / Où Allons Nous ) در دستخط هنرمند که روی بوم نوشته است علامت سؤال و خط تیره وجود ندارد و همه کلمات با حروف بزرگ نوشته شده است. در سمت راست بالای تابلو به صورت: پ . گوگن / ۱۸۹۷ امضا کرده و تاریخ زده است. [ ۱] تابلو در تاهیتی کشیده شده است، و در موزه هنرهای زیبای بوستون، ایالت ماساچوست، آمریکا نگهداری می شود.
گوگن از سن یازده تا شانزده سالگی بیرون اورلئان در پُتی سِمینِر د لا شاپل–سن–مِمَن دانش آموز بود. درس آداب نماز کاتولیکی جزوی از درسهای مدرسه بود، معلم این درس اسقف اورلئان، فلیکس–آنتوان–فیلیبر دوپانلوپ بود. دوپانلوپ آموزش و دستورهای مذهبی اش را طوری ترتیب داه بود که در ذهن پسران جوان مدرسه ای جای بگیرد؛ و آن ها را به سوی عکس العمل روحی صحیحی از طبیعت زندگی رهبری کند. سه سؤال اساسی درسهای او اینها بودند: انسان از کجا می آید؟ به کجا می رود؟ چگونه پیش می رود؟ گرچه گوگن بعدها اظهار می کرد که ضد روحانیت است، این سؤالهای دوپانلوپ آشکارا درذهنش مانده بود. [ ۲]
سال ۱۸۹۱ در جستجوی یک جامعه خالص و ساده تر از هموطنان فرانسوی اش، به تاهیتی رفت. به اضافه چندین نقاشی دیگر که - افسانه فردگرایی شدید او را نشان می دهد - این نقاشی را در سال ۱۸۹۷ یا ۱۸۹۸ کامل کرد. گوگن آن را یک شاهکار و تجلیگاه اوج افکار والا یش در نظر می گرفت.
در ۱۸۹۸، نقاشی را برای ژرژ–دانیل د مون فرید به پاریس فرستاد. در نتیجه تابلو نزد چند نفر به امانت گذاشته شده و به چند پاریسی و تاجران اروپایی و کلکسیون داران فروخته شد. تا اینکه در سال ۱۹۳۶ گالری ماری هاریمن در نیویورک آن را خرید. موزه هنرهای زیبای بوستون آن را از گالری ماری هاریمن در ۱۶ آوریل ۱۹۳۶ گرفت. [ ۱]
تابلو از ۱۷ فوریه تا ۱۲ ماه مه سال ۲۰۰۷ در مؤسسه هنری شیکاگو در نمایشگاه «از سزان تا پیکاسو» در معرض نمایش قرار داشت. [ ۳]
گوگن بدنبال تکمیل اثرش - قسم خورد که خودکشی خواهد کرد ( که نکرد ) ، چیزی که قبلاً سعی کرده بود بیان کند، نشان می دهد که نقاشی باید از راست به چپ خوانده شود، با سه گروه عمده تصاویر که سه سؤال مطرح شده در عنوان را بیان می کنند. سه زن با یک کودک شروع زندگی را نشان می دهد؛ گروهی که در وسط هستند سمبول روزمرگی بزرگسالی است، و در گروه آخر طبق گفته هنرمند: «یک پیرزن با نزدیک شدن مرگ با قرار گرفتن بر روی زانوان افکار خود را با آن تطبیق داده و تسلیم شده است. » یک پرنده سفید عجیب . . . بی حاصل بودن کلمات را نشان می دهد. بت آبی در زمینه ظاهراً نشانگر چیزی است که گوگن آن را «ماورا» توصیف می کند. به طور کلی گوگن دربارهٔ این اثر گفت: من باور دارم که این تابلو نه تنها از همه کارهای پیشین من بهتر است، بلکه هرگز دیگرنخواهم توانست تابلویی بهتر از آن یا شبیه آن بکشم. » گوگن چنان متقاعد شده بود که در بقیه عمرش موفق نخواهد بود که سعی کرد خودکشی کند اما ناموفق بود. [ ۴]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفگوگن از سن یازده تا شانزده سالگی بیرون اورلئان در پُتی سِمینِر د لا شاپل–سن–مِمَن دانش آموز بود. درس آداب نماز کاتولیکی جزوی از درسهای مدرسه بود، معلم این درس اسقف اورلئان، فلیکس–آنتوان–فیلیبر دوپانلوپ بود. دوپانلوپ آموزش و دستورهای مذهبی اش را طوری ترتیب داه بود که در ذهن پسران جوان مدرسه ای جای بگیرد؛ و آن ها را به سوی عکس العمل روحی صحیحی از طبیعت زندگی رهبری کند. سه سؤال اساسی درسهای او اینها بودند: انسان از کجا می آید؟ به کجا می رود؟ چگونه پیش می رود؟ گرچه گوگن بعدها اظهار می کرد که ضد روحانیت است، این سؤالهای دوپانلوپ آشکارا درذهنش مانده بود. [ ۲]
سال ۱۸۹۱ در جستجوی یک جامعه خالص و ساده تر از هموطنان فرانسوی اش، به تاهیتی رفت. به اضافه چندین نقاشی دیگر که - افسانه فردگرایی شدید او را نشان می دهد - این نقاشی را در سال ۱۸۹۷ یا ۱۸۹۸ کامل کرد. گوگن آن را یک شاهکار و تجلیگاه اوج افکار والا یش در نظر می گرفت.
در ۱۸۹۸، نقاشی را برای ژرژ–دانیل د مون فرید به پاریس فرستاد. در نتیجه تابلو نزد چند نفر به امانت گذاشته شده و به چند پاریسی و تاجران اروپایی و کلکسیون داران فروخته شد. تا اینکه در سال ۱۹۳۶ گالری ماری هاریمن در نیویورک آن را خرید. موزه هنرهای زیبای بوستون آن را از گالری ماری هاریمن در ۱۶ آوریل ۱۹۳۶ گرفت. [ ۱]
تابلو از ۱۷ فوریه تا ۱۲ ماه مه سال ۲۰۰۷ در مؤسسه هنری شیکاگو در نمایشگاه «از سزان تا پیکاسو» در معرض نمایش قرار داشت. [ ۳]
گوگن بدنبال تکمیل اثرش - قسم خورد که خودکشی خواهد کرد ( که نکرد ) ، چیزی که قبلاً سعی کرده بود بیان کند، نشان می دهد که نقاشی باید از راست به چپ خوانده شود، با سه گروه عمده تصاویر که سه سؤال مطرح شده در عنوان را بیان می کنند. سه زن با یک کودک شروع زندگی را نشان می دهد؛ گروهی که در وسط هستند سمبول روزمرگی بزرگسالی است، و در گروه آخر طبق گفته هنرمند: «یک پیرزن با نزدیک شدن مرگ با قرار گرفتن بر روی زانوان افکار خود را با آن تطبیق داده و تسلیم شده است. » یک پرنده سفید عجیب . . . بی حاصل بودن کلمات را نشان می دهد. بت آبی در زمینه ظاهراً نشانگر چیزی است که گوگن آن را «ماورا» توصیف می کند. به طور کلی گوگن دربارهٔ این اثر گفت: من باور دارم که این تابلو نه تنها از همه کارهای پیشین من بهتر است، بلکه هرگز دیگرنخواهم توانست تابلویی بهتر از آن یا شبیه آن بکشم. » گوگن چنان متقاعد شده بود که در بقیه عمرش موفق نخواهد بود که سعی کرد خودکشی کند اما ناموفق بود. [ ۴]
