اریامهر

قسمتی از آن نوشته ها:
سنگ نوشتهٔ DNa
بند ۱ - خدای بزرگ ( است ) اهورامزدا، که این زمین را آفرید، که آن آسمان را آفرید، که مردم را آفرید، که شادی مردم را آفرید، که داریوش را شاه کرد، یک شاه از بسیاری، یک فرماندار از بسیاری.
بند ۲ - من داریوش شاهِ بزرگ، شاهِ شاهان، شاهِ کشورهای همه گونه مردم، شاه در این زمینِ بزرگِ دورودراز، پسرِ ویشتاسپَ، هخامنشی، پارسی، پسرِ پارسی، یک آریایی، دارای نژاد آریایی.
و. . . .
در سنگ نوشتهٔ DNb که در میان ستون های آرامگاه جای دارد، داریوش با صراحت بیشتری از خود و اهدافش می گوید. این نبشتهٔ داریوش، به صورت غریبی، شخص داریوش را در مرکز همهٔ اندیشه های سرزمینش قرار می دهد.
داریوش در این سنگ نوشته که ۱۲ بند دارد، پس از ستایش اهورامزدا، می گوید:
به خواست اهورامزدا من چنینم که راستی را دوست دارم و بدی را دشمن!
دوست ندارم که توانا بر ناتوان، ستم کند یا بزرگی از زیردستی زور بشنود.
هر آنچه زیباست، من آن را دوست دارم!
من دوست و بَردهٔ دروغ نیستم! تندخو نیستم!
حتی وقتی خشم مرا فرا می گیرد، با اراده ام آن را فرومی نشانم.
به گفتهٔ خانم هایدماری کخ، چنین بیانیه ای از زبان یک شاه در سدهٔ ششم پیش از میلاد به معجزه می ماند.
آریایی یعنی پارسی ، آریایی یعنی ژن پارسی ( فارسی )
زمانی که عیسی بدنیا نیامده بود، پیامبر اسلام بدنیا نیامده بود. آریاییها پارسیان دارای فهم و شعور بالا بودند ، زمانی که همه جاهل و نادان بودند شاه ما تکبر نداشت . براستی هَخامنش معجزه ای برای مردم ستم دیده بود.
آریاییها دارای سه زبان اصلی بودند:
- زبان سانسکریت
- زبان اوستایی ( زبان زرتشت پاک )
- زبان پارسی
این است زبان آریاییها این است زبان پارسیان این زبان ها باهم ، ریشه مشترک دارند و یکی هستند.

خیلی خوشش اومده بود البته از رفتار محبت آمیز پسرم که پشت بلندگو گفت که اسمت چیه ، پسرم بلند گفت آریامهرخیلی حال کردم که با صدای بلند اسمش رو گفت