ارهاص

[ویکی فقه] اِرهاص به معنی زمینه سازی برای وقوع بعثت انبیا (علیهم السلام) می باشد.
ارهاص در لغت به معنای «اثبات» و «اصرار» از ریشه «ر ه ص» (تأسیس بنیان، ساختن رگه زیرین بنا) و «رِهص» (شالوده، چینه و بنیان) آمده است. برای ارهاص معانی دیگری نیز گفته شده است.
اِرهاص از دید متکلمان
در اصطلاح متکلّمان، حوادث خارق العاده یا شگفتی است که در آستانه میلاد انبیا و یا بعد از آن و پیش از بعثت ایشان به وقوع می پیوندد و از نبوت آن ها در آینده حکایت دارد تا مردم با مشاهده آن امور، آماده شنیدن دعوت انبیا (علیهم السلام) شوند. آنچه مقدمه آماده سازی پیامبران برای نبوّت باشد مانند تذکرات غیبی به ایشان نیز، ارهاص دانسته شده است تناسب بین معنای لغوی و اصطلاحی آن، این است که با ارهاص، شالوده نبوّت پی ریزی می شود.
تفاوت ارهاص با معجزه
ارهاص همچون معجزه و کرامت از باب لطف است؛ و زمینه انجام اطاعت و دوری از گناه را فراهم می سازد. تفاوت ارهاص با معجزه در این است که ارهاص، پیش از زمان دعوت و بدون تحدّی (مبارزه طلبی) است. گرچه متکلّمان گاهی از باب مجاز و علاقه مشابهت یا تغلیب، به ارهاص معجزه نیز گفته اند. بعضی از متکلّمان معتزلی ارهاص را نپذیرفته اند.چنان که کرامت را نیز انکار نموده اند آنان ارهاصات واقع شده در هر عصری را به پیامبر موجود در آن عصر نسبت داده و از معجزات وی می دانند و این در حالی است که برخی از ارهاصات در زمانی تحقق یافته که پیامبری وجود نداشته است.
رابطه ارهاص با کرامت
...

[ویکی شیعه] اِرْهاص، حوادث خارق العادۀ همزمان با تولد یا کودکی پیامبران. ارهاص پیش از بعثت انبیاء می باشد و هدف از آن، آماده ساختن مردم برای پذیرش ادعای بعدی آن پیامبر است. نجات موسی(ع) پس از به آب انداخته شدن، سخن گفتن عیسی(ع) در گهواره و حوادث عام الفیل در سال تولد پیامبر اسلام از جمله ارهاص ها دانسته شده است. برخی متکلمان منکر ارهاص هستند.
ارهاص، اصطلاحی کلامی که به حوادث خارق العاده ای که همزمان با تولد یا کودکی پیامبران و پیش از بعثت آنها اتفاق می افتد، گفته می شود. هدف از آن، آماده ساختن مردم برای پذیرش ادعای بعدی آن پیامبر است.
نمونه هایی برای ارهاص ذکر شده است:

[ویکی اهل البیت] ارهاص در اصطلاح متکلمان، حوادث خارق العاده یا شگفتی است که در آستانه میلاد انبیاء و یا بعد از آن و پیش از بعثت ایشان به وقوع می پیوندد. تفاوت ارهاص با معجزه در این است که ارهاص، پیش از زمان دعوت و بدون تحدی (مبارزه طلبی) است.
ارهاص در لغت به معنای «اثبات» و «اصرار» از ریشه «ر ـ هـ ـ ص» (تأسیس بنیان، ساختن رگه زیرین بنا) و «رِهص» (شالوده، چینه و بنیان) آمده است. برای ارهاص معانی دیگری نیز گفته شده است.
در اصطلاح متکلمان، حوادث خارق العاده یا شگفتی است که در آستانه میلاد انبیاء و یا بعد از آن و پیش از بعثت ایشان به وقوع می پیوندد و از نبوت آن ها در آینده حکایت دارد تا مردم با مشاهده آن امور، آماده شنیدن دعوت انبیا علیهم السلام شوند.
آنچه مقدمه آماده سازی پیامبران برای نبوت باشد مانند تذکرات غیبی به ایشان نیز، ارهاص دانسته شده است تناسب بین معنای لغوی و اصطلاحی آن، این است که با ارهاص، شالوده نبوت پی ریزی می شود.
ارهاص همچون معجزه و کرامت از باب لطف است؛ و زمینه انجام اطاعت و دوری از گناه را فراهم می سازد. تفاوت ارهاص با معجزه در این است که ارهاص، پیش از زمان دعوت و بدون تحدی (مبارزه طلبی) است. گرچه متکلمان گاهی از باب مجاز و علاقه مشابهت یا تغلیب به ارهاص معجزه نیز گفته اند.
بعضی از متکلمان معتزلی ارهاص را نپذیرفته اند. چنان که کرامت را نیز انکار نموده اند آنان ارهاصات واقع شده در هر عصری را به پیامبر موجود در آن عصر نسبت داده و از معجزات وی می دانند و این در حالی است که برخی از ارهاصات در زمانی تحقق یافته که پیامبری وجود نداشته است.
برخی، آماده سازی اذهان برای وقوع ولایت اولیا را نیز ارهاص دانسته اند بنابر این سخن گفتن حضرت فاطمه زهرا علیهاالسلام را در رَحم مادر و خواندن سوره مؤمنون به وسیله امام علی علیه السلام لحظاتی پس از ولادت و سخن گفتن دیگر امامان بلافاصله پس از ولادت و کرامات آنان در خردسالی را ارهاص به شمار آورده و تفاوت آن با کرامت را در پیش از موعد بودن ارهاص دانسته اند.
در تاریخ، ارهاصات بسیاری برای پیامبران به خصوص نبی اکرم صلی الله علیه و آله نقل شده است. در قرآن گرچه به ارهاص تصریح نشده است ولی آیاتی از قرآن به وقایعی اشاره دارد که از ارهاصات پیامبران دانسته شده و یا می توان آن ها را از مصادیق ارهاص دانست.

[ویکی اهل البیت] اِرهاص. ارهاص در اصطلاح متکلمان، حوادث خارق العاده یا شگفتی است که در آستانه میلاد انبیاء و یا بعد از آن و پیش از بعثت ایشان به وقوع می پیوندد. تفاوت ارهاص با معجزه در این است که ارهاص، پیش از زمان دعوت و بدون تحدی (مبارزه طلبی) است.
ارهاص در لغت به معنای «اثبات» و «اصرار» از ریشه «ر ـ هـ ـ ص» (تأسیس بنیان، ساختن رگه زیرین بنا) و «رِهص» (شالوده، چینه و بنیان) آمده است. برای ارهاص معانی دیگری نیز گفته شده است.
در اصطلاح متکلمان، حوادث خارق العاده یا شگفتی است که در آستانه میلاد انبیاء و یا بعد از آن و پیش از بعثت ایشان به وقوع می پیوندد و از نبوت آن ها در آینده حکایت دارد تا مردم با مشاهده آن امور، آماده شنیدن دعوت انبیا علیهم السلام شوند.
آنچه مقدمه آماده سازی پیامبران برای نبوت باشد مانند تذکرات غیبی به ایشان نیز، ارهاص دانسته شده است تناسب بین معنای لغوی و اصطلاحی آن، این است که با ارهاص، شالوده نبوت پی ریزی می شود.
ارهاص همچون معجزه و کرامت از باب لطف است؛ و زمینه انجام اطاعت و دوری از گناه را فراهم می سازد. تفاوت ارهاص با معجزه در این است که ارهاص، پیش از زمان دعوت و بدون تحدی (مبارزه طلبی) است. گرچه متکلمان گاهی از باب مجاز و علاقه مشابهت یا تغلیب به ارهاص معجزه نیز گفته اند.
بعضی از متکلمان معتزلی ارهاص را نپذیرفته اند. چنان که کرامت را نیز انکار نموده اند آنان ارهاصات واقع شده در هر عصری را به پیامبر موجود در آن عصر نسبت داده و از معجزات وی می دانند و این در حالی است که برخی از ارهاصات در زمانی تحقق یافته که پیامبری وجود نداشته است.

[ویکی فقه] ارهاص (قرآن). پدیده خارق العاده ای که برای پیامبری پیش از بعثتش پدید آید ارهاص گفته می شود..
ارهاص، پدیده خارق العاده ای را گویند که از پیامبری پیش از بعثتش پدید آید. و علت نامیده شدن به ارهاص به خاطر این است که ارهاص در لغت به معنای بنای بیت آمده و گویا با این امور خارق العاده بنای بیت نبوت گذاشته می شود.

اِرهاص
(در لغت به معنی پی افکندن و بنیادنهادن) در اصطلاح کلام، گونه ای کردار خارق العاده است که پیش از برانگیخته شدن به پیامبری از سوی پیامبران انجام می پذیرد و از پیامبری آنان در آینده خبر می دهد؛ مانند سایه افکندن ابر بر سر حضرت محمد (ص) در سفرها.