ارتش شانزدهم (ژاپن). ارتش شانزدهم ( به ژاپنی: ( 第16軍, Dai - jyūroku gun ) ، یک ارتش میدانی از نیروی زمینی امپراتوری ژاپن در طول جنگ جهانی دوم بود.
ارتش شانزدهم ژاپن در ۵ نوامبر ۱۹۴۱ تحت گروه ارتش اعزامی جنوب به منظور هماهنگی لشکر پیاده نظام و سایر نیروهای زمینی ژاپن در نبرد جاوه ( ۱۹۴۲ ) در هند شرقی هلند تشکیل شد. در طول جنگ اقیانوس آرام به عنوان نیروی پادگان بر پایه جاوه باقی ماند.
ارتش شانزدهم ژاپن در ۵ نوامبر ۱۹۴۱ تحت گروه ارتش اعزامی جنوب به منظور هماهنگی لشکر پیاده نظام و سایر نیروهای زمینی ژاپن در نبرد جاوه ( ۱۹۴۲ ) در هند شرقی هلند تشکیل شد. در طول جنگ اقیانوس آرام به عنوان نیروی پادگان بر پایه جاوه باقی ماند.
wiki: ارتش شانزدهم (ژاپن)
ارتش شانزدهم (ورماخت). ارتش شانزدهم ( به آلمانی: 16. Armee ) یکی از ارتش های میدانی نیروی زمینی در دوره رایش سوم بود که در جنگ جهانی دوم به عملیات پرداخت.
ارتش شانزدهم به منظور مشارکت در عملیات بارباروسا، تهاجم به شوروی، در جناح جنوبی ( راست ) گروه ارتش شمال، هشت لشکر پیاده نظام در قالب سه سپاه و یک لشکر پیاده نظام ذخیره با مجموع توان حدود ۱۴۰ هزار نفر در اختیار داشت. خط مقدمی به طول بیش از ۱۰۰ کیلومتر از مجاورت روستای ویشتیتیس در لیتوانی رو به شمال تا محل گذر رودخانه نیمان از مرز پروس شرقی، به این ارتش تعلق گرفت. مأموریت پایه ارتش شانزدهم رخنه در مواضع مرزی دشمن در جهت کلی کاوناس، گذر از رود نیمان، تعقیب گروه زرهی ۴، پاکسازی کرانه دیگر رود دوینا در حدود دوگوپیلس و رسیدن به ناحیه اوپوچکا بود. [ ۱]
با آغاز عملیات بارباروسا در روز ۲۲ ژوئن سال ۱۹۴۱، ارتش شانزدهم سعی داشت به شکل همزمان فاصله خود را با گروه زرهی ۴، سرنیزه زرهی گروه ارتش را حفظ کند، از جناح راست گروه ارتش مراقبت نماید و ارتباط با گروه ارتش مرکز را برقرار نگاه دارد. این ارتش در عرض دو روز خود را به شهر کاوناس، پایتخت پیشین لیتوانی، رساند. ارتش سرخ پل های رودخانه های نیمان و نریس را منهدم نموده بود اما مهندسان سپاه ۱۰ ارتش شانزدهم آن ها را تا روز ۲۵ ژوئن بازسازی کردند. روز بعد دشمن ضد حملات شدیدی در این موضع به اجرا درآورد اما نیروهای ارتش شانزدهم به کمک هر تسلیحاتی که در اختیار داشتند، گذرگاه خود را حفظ نمودند. این ارتش موفق شد در دو هفته آغازین عملیات شرایط تعقیب گروه زرهی ۴ را حفظ کند. نیروهای ویژه براندنبورگر ۲۴ پل سالم را در حوزه عملیاتی ارتش شانزدهم به تصرف خود درآوردند. شب ۳ ژوئیه این ارتش بر نخستین گذرگاه خود بر رود دوینا در نزدیکی شهر لیوانی دست یافت. با توجه به حضور نیروهای ارتش سرخ در پشت خطوط مقدم، ارتش شانزدهم تا میانه ماه ژوئیه به دریافت تدارکات از طریق هوایی و به غنیمت گرفتن انبارهای دشمن اتکا داشت. [ ۲]
بنا به فرمان فرماندهی گروه ارتش شمال، ارتش شانزدهم می بایست از روز ۴ ژوئیه ضمن پیشروی به سمت ناحیه جنوب اوپوچکا، یک سپاه خود را در اتصال با ارتش نهم از گروه ارتش مرکز، جهت پوشش جناح راست گروه ارتش شمال به کارمی گرفت. بدین سبب انتظار نمی رفت این ارتش بتواند با سرعت نیروهای زرهی را دنبال کند. چند روز بعد، به منظور محافظت از جناح شرقی تهاجم گروه ارتش شمال به لنینگراد، ارتش شانزدهم موظف شد به سمت خولم حرکت کند و نیروهایی به سمت ولیکیه لوکی بفرستد. میانه ماه ژوئیه دو سوم از نیروهای این ارتش در جناح جنوبی در همکاری با ارتش نهم، درگیر به محاصره درآوردن نیروهای دشمن اطراف نفل بودند. [ ۳] نیمه دوم ماه ژوئیه سپاه ۲ این ارتش در مرز بین ارتش شانزدهم و ارتش نهم درگیر نبرد در نزدیکی نفل گردیده و در فاصله طولانی کشیده شده بود. دو سپاه دیگر بوش نیز در منطقه نوورژف حضور داشتند. [ ۴]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفارتش شانزدهم به منظور مشارکت در عملیات بارباروسا، تهاجم به شوروی، در جناح جنوبی ( راست ) گروه ارتش شمال، هشت لشکر پیاده نظام در قالب سه سپاه و یک لشکر پیاده نظام ذخیره با مجموع توان حدود ۱۴۰ هزار نفر در اختیار داشت. خط مقدمی به طول بیش از ۱۰۰ کیلومتر از مجاورت روستای ویشتیتیس در لیتوانی رو به شمال تا محل گذر رودخانه نیمان از مرز پروس شرقی، به این ارتش تعلق گرفت. مأموریت پایه ارتش شانزدهم رخنه در مواضع مرزی دشمن در جهت کلی کاوناس، گذر از رود نیمان، تعقیب گروه زرهی ۴، پاکسازی کرانه دیگر رود دوینا در حدود دوگوپیلس و رسیدن به ناحیه اوپوچکا بود. [ ۱]
با آغاز عملیات بارباروسا در روز ۲۲ ژوئن سال ۱۹۴۱، ارتش شانزدهم سعی داشت به شکل همزمان فاصله خود را با گروه زرهی ۴، سرنیزه زرهی گروه ارتش را حفظ کند، از جناح راست گروه ارتش مراقبت نماید و ارتباط با گروه ارتش مرکز را برقرار نگاه دارد. این ارتش در عرض دو روز خود را به شهر کاوناس، پایتخت پیشین لیتوانی، رساند. ارتش سرخ پل های رودخانه های نیمان و نریس را منهدم نموده بود اما مهندسان سپاه ۱۰ ارتش شانزدهم آن ها را تا روز ۲۵ ژوئن بازسازی کردند. روز بعد دشمن ضد حملات شدیدی در این موضع به اجرا درآورد اما نیروهای ارتش شانزدهم به کمک هر تسلیحاتی که در اختیار داشتند، گذرگاه خود را حفظ نمودند. این ارتش موفق شد در دو هفته آغازین عملیات شرایط تعقیب گروه زرهی ۴ را حفظ کند. نیروهای ویژه براندنبورگر ۲۴ پل سالم را در حوزه عملیاتی ارتش شانزدهم به تصرف خود درآوردند. شب ۳ ژوئیه این ارتش بر نخستین گذرگاه خود بر رود دوینا در نزدیکی شهر لیوانی دست یافت. با توجه به حضور نیروهای ارتش سرخ در پشت خطوط مقدم، ارتش شانزدهم تا میانه ماه ژوئیه به دریافت تدارکات از طریق هوایی و به غنیمت گرفتن انبارهای دشمن اتکا داشت. [ ۲]
بنا به فرمان فرماندهی گروه ارتش شمال، ارتش شانزدهم می بایست از روز ۴ ژوئیه ضمن پیشروی به سمت ناحیه جنوب اوپوچکا، یک سپاه خود را در اتصال با ارتش نهم از گروه ارتش مرکز، جهت پوشش جناح راست گروه ارتش شمال به کارمی گرفت. بدین سبب انتظار نمی رفت این ارتش بتواند با سرعت نیروهای زرهی را دنبال کند. چند روز بعد، به منظور محافظت از جناح شرقی تهاجم گروه ارتش شمال به لنینگراد، ارتش شانزدهم موظف شد به سمت خولم حرکت کند و نیروهایی به سمت ولیکیه لوکی بفرستد. میانه ماه ژوئیه دو سوم از نیروهای این ارتش در جناح جنوبی در همکاری با ارتش نهم، درگیر به محاصره درآوردن نیروهای دشمن اطراف نفل بودند. [ ۳] نیمه دوم ماه ژوئیه سپاه ۲ این ارتش در مرز بین ارتش شانزدهم و ارتش نهم درگیر نبرد در نزدیکی نفل گردیده و در فاصله طولانی کشیده شده بود. دو سپاه دیگر بوش نیز در منطقه نوورژف حضور داشتند. [ ۴]
wiki: ارتش شانزدهم (ورماخت)