ارتش آندرس. ارتش آندرس به یاد فرماندهٔ آن ها ولادیسلاو آندرس، نام نیروهای مسلح لهستانی بود که در سال های ۱۹۴۱ - ۱۹۴۲ در شرق قرار داشتند. این ارتش در حال رشد، ایجاد شده در اتحاد جماهیر شوروی، ذخیره ای برای نیروهای ارتش دوم لهستان و ارتش لهستان در غرب بود.
پس از تسخیر لهستان توسط نیروهای شوروی در سال ۱۹۳۹، زمانی که شوروی حکومت موجود در لهستان را به رسمیت نشناخت، روابط دیپلماتیک لهستان و شوروی غیرفعال شد. [ ۱] حدود ۱٬۵ میلیون شهروند لهستانی، شامل ۲۰۰٬۰۰۰ اسیر جنگی، از لهستان اشغال شده توسط ان کاوی دی به اردوگاه کار اجباری گولاگ تبعید شدند. روابط دیپلماتیک این دو کشور در سال ۱۹۴۱ بعد از حملهٔ آلمان به شوروی و اجبار استالین برای یافتن کشور دوست دوباره برقرار شد. قراردادهای نظامی طبق توافق بین دولت لهستانی در تبعید و استالین باعث عفو بسیاری از شهروندان لهستانی شد که بعضی از آن ها این ارتش را تشکیل می دادند. استالین همچنین توافق کرد که این نیروی نظامی توسط دولت در تبعید لهستان اداره شود. ارتشی لهستانی در خاک اتحاد جماهیر شوروی ایجاد شد.
در تاریخ ۴ اوت رهبر نظامی لهستانی، ژنرال ولادیسلاو شیکورسکی، ژنرال ولادیسلاو آندرس را که به تازگی از زندان لوبینکا در مسکو آزاد شده بود به عنوان فرمانده این لشکر انتخاب کرد. در همین حال فرماندهٔ نظامی دیگری به نام میحال توکاژوسکی در شهر توتسکوی در شوروی به تاریخ ۱۷ اوت در حال تدارک دیدن برای این ارتش بود. آندرس با صادر کرد دستورهای اولیه در ۲۲ اوت فرماندهی خود را تثبیت کرد.
شکل گیری این ارتش در منطقه بوزولوک، و عضوگیری آن در کمپ های اسرای لهستانی در که توسط ان کی وی دی ایجاد شده بود، انجام شد. تا پایان سال ۱۹۴۱، ۲۵هزار سرباز ( شامل ۱۰۰۰ افسر ) عضو شده بودند و همهٔ آن ها سه دستهٔ پیاده نظام پنجم، ششم و هفتم را تشکیل دادند. مناخیم بگین یکی از افرادی بود که به این ارتش پیوست. در بهار ۱۹۴۲ گروه تشکیلاتی به تاشکند رفت و در آنجا دستهٔ هشتم را ایجاد کرد.
روند عضویت در این گروه موانعی نیز داشت، از آن ها به مفقود شدن تعداد زیادی از افسران لهستانی ( نتایج کشتار کاتین ) ، مشکلاتی که شوروی با گروه های غیرلهستانی ساکن لهستان داشت ( مانند یهودیان، بلاروسی ها و اکراینی ها ) . شوروی با قرار دادن ارجحیت های پایین برای این افراد به آن ها اجازه می داد که به شوروی را ترک کنند و به ارتش لهستان در جبههٔ غرب کمک کنند. دیگر مشکل فرماندهان کمپ های اردوگاه های کار اجباری مانند گولاگ بودند که اجازهٔ خروج لهستانی ها را صادر نمی کردند، زیرا برای تولیدات پشت جبهه به این افراد نیاز داشتند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفپس از تسخیر لهستان توسط نیروهای شوروی در سال ۱۹۳۹، زمانی که شوروی حکومت موجود در لهستان را به رسمیت نشناخت، روابط دیپلماتیک لهستان و شوروی غیرفعال شد. [ ۱] حدود ۱٬۵ میلیون شهروند لهستانی، شامل ۲۰۰٬۰۰۰ اسیر جنگی، از لهستان اشغال شده توسط ان کاوی دی به اردوگاه کار اجباری گولاگ تبعید شدند. روابط دیپلماتیک این دو کشور در سال ۱۹۴۱ بعد از حملهٔ آلمان به شوروی و اجبار استالین برای یافتن کشور دوست دوباره برقرار شد. قراردادهای نظامی طبق توافق بین دولت لهستانی در تبعید و استالین باعث عفو بسیاری از شهروندان لهستانی شد که بعضی از آن ها این ارتش را تشکیل می دادند. استالین همچنین توافق کرد که این نیروی نظامی توسط دولت در تبعید لهستان اداره شود. ارتشی لهستانی در خاک اتحاد جماهیر شوروی ایجاد شد.
در تاریخ ۴ اوت رهبر نظامی لهستانی، ژنرال ولادیسلاو شیکورسکی، ژنرال ولادیسلاو آندرس را که به تازگی از زندان لوبینکا در مسکو آزاد شده بود به عنوان فرمانده این لشکر انتخاب کرد. در همین حال فرماندهٔ نظامی دیگری به نام میحال توکاژوسکی در شهر توتسکوی در شوروی به تاریخ ۱۷ اوت در حال تدارک دیدن برای این ارتش بود. آندرس با صادر کرد دستورهای اولیه در ۲۲ اوت فرماندهی خود را تثبیت کرد.
شکل گیری این ارتش در منطقه بوزولوک، و عضوگیری آن در کمپ های اسرای لهستانی در که توسط ان کی وی دی ایجاد شده بود، انجام شد. تا پایان سال ۱۹۴۱، ۲۵هزار سرباز ( شامل ۱۰۰۰ افسر ) عضو شده بودند و همهٔ آن ها سه دستهٔ پیاده نظام پنجم، ششم و هفتم را تشکیل دادند. مناخیم بگین یکی از افرادی بود که به این ارتش پیوست. در بهار ۱۹۴۲ گروه تشکیلاتی به تاشکند رفت و در آنجا دستهٔ هشتم را ایجاد کرد.
روند عضویت در این گروه موانعی نیز داشت، از آن ها به مفقود شدن تعداد زیادی از افسران لهستانی ( نتایج کشتار کاتین ) ، مشکلاتی که شوروی با گروه های غیرلهستانی ساکن لهستان داشت ( مانند یهودیان، بلاروسی ها و اکراینی ها ) . شوروی با قرار دادن ارجحیت های پایین برای این افراد به آن ها اجازه می داد که به شوروی را ترک کنند و به ارتش لهستان در جبههٔ غرب کمک کنند. دیگر مشکل فرماندهان کمپ های اردوگاه های کار اجباری مانند گولاگ بودند که اجازهٔ خروج لهستانی ها را صادر نمی کردند، زیرا برای تولیدات پشت جبهه به این افراد نیاز داشتند.
wiki: ارتش آندرس