آرتاوازد دوم. آرتاوازد دوم پس از فوت پدرش تیگران دوم در سال ۵۵ ( پیش از میلاد ) بر تخت نشست. او بیش از بیست سال سلطنت کرد و سلطنتش تأثیری عظیم در جهت مخالف بر روابط روم و ارمنستان برجای بگذارد.
در زمان سلطنت همین شاه بود که رم احیاناً امکان تبدیل ارمنستان به یک متحد دایمی خود بر ضد اشکانیان را از دست داد. [ ۱]
سیاست اشکانیان در برابر ارمنستان را می توان به دو دوره متمایز از هم تقسیم نمود:
در آغاز امر امید داشتند که ارمنستان را نیز مانند میان رودان به امپراتوری خود ضمیمه کنند. ارمنیان که در آنان به چشم دشمنان بزرگ کشورشان نگریستند در یک رشته جنگهای سخت به فرماندهی پادشاهانشان از دودمان آرتاشسی در سده دوم و در اوایل سده اول پیش از میلاد توانستند از استقلال خود دفاع کنند و آن را حفظ نمایند. سپس به هنگام ظهور قدرت دولت رم در خاورمیانه و تهدیدی که از آن سمت متوجه شده بود سیاست اشکانیان نسبت به ارمنستان تغییر کرد و همه تلاشهایشان در این راه بکار رفت که وجود ارمنستان را نه برای ضمیمه کردن به کشور خود بلکه به عنوان حایلی بین خود و رم حفظ نمایند و به هر قیمتی شده نگذارند رم آن را به امپراتوری خود ضمیمه کند یا حتی فرماندهی نسبی بر آن پیدا کند. [ ۲]
شاپو در کتاب خود می نویسد:
«اشکانیان که همواره اعتدالی در نظرات خود نسبت به ارمنستان داشتند از فکر تسخیر کامل آن کشور چشم پوشیده بودند. »[ ۳]
آرتاوازد دوم به سبب قراردادی که پومپه با ارمنستان بسته بود از روی ناچاری متحد روم شد. او به کراسوس نقشه جنگی عاقلانه ای پیشنهاد کرد دایر بر اینکه وی لشکریان رومی را به ارمنستان بیاورد، چون نخست این که در آنجا بهتر می تواند سرزمین ایران اصلی را که هم نزدیک است و هم پایه واقعی قدرت اشکانیان، مورد حمله قرار دهد و ضربت نهایی را وارد آورد، در صورتی که میانرودان، که اشکانیان پایتخت خود را به آنجا منتقل کرده اند فقط قسمت فرعی قلمرو آنان است. از این گذشته میانرودان با محوطه های وسیع و مسطح و با قسمتهای بیابانی اش، میدان مناسبی برای جنگهای فرسایشی که تاکتیک رایج سواره نظام سبک اشکانی است محسوب میشد، و حال آنکه در کوه های ارمنستان و شمال ایران ارتش روم میدان مساعدتری برای یک جنگ سازمان داده خواهد داشت.
کراسوس این نقشه را رد کرد و با هفت لژیون سرباز در مجموع «۴۲۰۰۰ نفر» از سوریه به طرف بین النهرین حرکت کرد و از شهرهای تیگراناکرت و کرت و نصیبین گذشت. در ضمن ۶۰۰۰ سوار ارمنی را هم که آرتاوازد برایش فرستاده بود و یکی از امرای تابع عرب به نام «عبقر» را با نفراتش به همراه خود آورده بود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر زمان سلطنت همین شاه بود که رم احیاناً امکان تبدیل ارمنستان به یک متحد دایمی خود بر ضد اشکانیان را از دست داد. [ ۱]
سیاست اشکانیان در برابر ارمنستان را می توان به دو دوره متمایز از هم تقسیم نمود:
در آغاز امر امید داشتند که ارمنستان را نیز مانند میان رودان به امپراتوری خود ضمیمه کنند. ارمنیان که در آنان به چشم دشمنان بزرگ کشورشان نگریستند در یک رشته جنگهای سخت به فرماندهی پادشاهانشان از دودمان آرتاشسی در سده دوم و در اوایل سده اول پیش از میلاد توانستند از استقلال خود دفاع کنند و آن را حفظ نمایند. سپس به هنگام ظهور قدرت دولت رم در خاورمیانه و تهدیدی که از آن سمت متوجه شده بود سیاست اشکانیان نسبت به ارمنستان تغییر کرد و همه تلاشهایشان در این راه بکار رفت که وجود ارمنستان را نه برای ضمیمه کردن به کشور خود بلکه به عنوان حایلی بین خود و رم حفظ نمایند و به هر قیمتی شده نگذارند رم آن را به امپراتوری خود ضمیمه کند یا حتی فرماندهی نسبی بر آن پیدا کند. [ ۲]
شاپو در کتاب خود می نویسد:
«اشکانیان که همواره اعتدالی در نظرات خود نسبت به ارمنستان داشتند از فکر تسخیر کامل آن کشور چشم پوشیده بودند. »[ ۳]
آرتاوازد دوم به سبب قراردادی که پومپه با ارمنستان بسته بود از روی ناچاری متحد روم شد. او به کراسوس نقشه جنگی عاقلانه ای پیشنهاد کرد دایر بر اینکه وی لشکریان رومی را به ارمنستان بیاورد، چون نخست این که در آنجا بهتر می تواند سرزمین ایران اصلی را که هم نزدیک است و هم پایه واقعی قدرت اشکانیان، مورد حمله قرار دهد و ضربت نهایی را وارد آورد، در صورتی که میانرودان، که اشکانیان پایتخت خود را به آنجا منتقل کرده اند فقط قسمت فرعی قلمرو آنان است. از این گذشته میانرودان با محوطه های وسیع و مسطح و با قسمتهای بیابانی اش، میدان مناسبی برای جنگهای فرسایشی که تاکتیک رایج سواره نظام سبک اشکانی است محسوب میشد، و حال آنکه در کوه های ارمنستان و شمال ایران ارتش روم میدان مساعدتری برای یک جنگ سازمان داده خواهد داشت.
کراسوس این نقشه را رد کرد و با هفت لژیون سرباز در مجموع «۴۲۰۰۰ نفر» از سوریه به طرف بین النهرین حرکت کرد و از شهرهای تیگراناکرت و کرت و نصیبین گذشت. در ضمن ۶۰۰۰ سوار ارمنی را هم که آرتاوازد برایش فرستاده بود و یکی از امرای تابع عرب به نام «عبقر» را با نفراتش به همراه خود آورده بود.
wiki: آرتاوازد دوم