اراضی موات


برابر پارسی: زمینهای بیکار، زمینها مرده

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] مقصود از اراضی موات در این جا زمین هایی است که پس از آبادانی موات شده اند.
هر که زمینی را احیا کند، مال اوست.اولین و مهم ترین حکم اراضی موات، قانون «من احیی أرضاً فهی له» است، به شرط آن که به اذن امام باشد. درباره این قاعده بین علمای اسلام و در مورد اذن امام، بین فقهای شیعه اختلافی وجود ندارد. به هر حال سخن در دو محور است:
اخبار مالکیت
۱. زمین احیا شده ملک احیاگر است. در این باره سه دسته اخبار وجود دارد:
← اختصاص به مسلمانان
بنابر این دسته سوم روایات به خودی خود، از حجیّت ساقط نیست و باید قوانین باب تعارض را در مورد این اخبار اجرا کرد، گرچه دسته سوم با دسته دوم تعارض دارند، اما دسته اول در رتبه بعدی قرار می گیرد؛ زیرا دلالت آن ها به گونه اطلاق است و اگر دسته دوم و سوم ساقط شوند، نوبت به دسته اول می رسد، اما با بهره گیری از راه حل هایی می توان قوانین باب تعارض را در این جا برطرف کرد:
← راه حل اول
...

پیشنهاد کاربران

اراضی موات: همتای پارسی این دو واژه ی عربی، این است:
زاوان چائور cāur ( زاو در اوستایی یعنی زمین؛ با پسوند جمع آن و گیلکی: چئوری cauri یعنی بایر )
زمین های غیر ابادی که سابقه ی احیا و بهره برداری ندارند و به صورت طبیعی باقی مانده است.

بپرس