آرادو آر ۹۶. آرادو آر ۹۶ ( به آلمانی: Arado Ar 96 ) یک هواگرد تک باله تک موتوره تک سرنشین ساخت شرکت آرادو در آلمان بود که در جریان جنگ جهانی دوم به عنوان هواگرد آموزشی اصلی در لوفت وافه خدمت کرد.
کار بر روی رفته پروژه آر ۹۶ از ماه نوامبر سال ۱۹۳۵ آغاز شد. در نظر بود جایگزین هواگرد آموزشی فوکه - وولف اف و ۵۵ شود. [ ۱] با توجه به دشواری مورد انتظار در امور امور آموزشی، آرادو هواگرد را به گونه ای طراحی کرد که استحکام زیادی داشته باشد؛ البته این موضوع به مقدار قابل توجهی وزن پروازی را افزایش داد. [ ۲] آر ۹۶ یک هواگرد تک باله بال پایین تمام فلزی بود. ضخامت صفحات بدنه رو به پشت رفته رفته کم می شد تا وزن کاهش یابد. بال ها شهپرهای هیدرولیکی داشتند. این شهپرها جفت برآافزاهای فرود بودند. [ ۳] تثبیت گرهای عمودی دم پوشش فلزی و سکان آن پوشش پارچه ای داشت. طبق معمول هواگردهای آرادو، سکان افقی جلوتر از بقیه اجزای دم بود تا خطر چرخش را کاهش دهد. در طرح اولیه، اتاقک قطره ای شکل خلبان آسمانه ای داشت که به راست باز می شد. نیرو محرکه هواگرد را یک موتور آرگوس آاس ۱۰سی با توان ۲۴۰ اسب بخار ( ۱۷۶ کیلووات ) خنک شونده با هوا با به چرخش درآوردن یک ملخ دو تیغه، تأمین می کرد. ارابه فرود متشکل دوپایه خمیده به جلو هر یک با دو فنر لاستیکی و صفحه ترمز آرگوس، بود که از پشت یک میله حمایتی تکیه داشتند. با جمع شدن ارابه فرود به سمت بیرون درون بال ها، مقطع جلویی هواگرد نسبتاً کم عرض می شد. [ ۴]
آماده سازی ساخت نمونه چوبی ماه مارس سال ۱۹۳۶ صورت گرفت و تا پایان ماه به پایان رسید. جزئیات نهایی طرح ماه آوریل مشخص شد. برنامه تحویل شماره ۴ در ماه نوامبر ساخت هفت پیش نمونه را پیش بینی می کرد. نخستین پیش نمونه ( فاو - ۱ ) ، با شماره کارخانه ۲۰۶۷، پائیز سال ۱۹۳۶ تکمیل شد[ ۴] و ماه فوریه سال ۱۹۳۷ آماده پرواز بود. این هواگرد بهار سال ۱۹۳۷ در نمایش هوایی بروکسل و سپس در ماه اکتبر در میلان به نمایش گذاشته شد. قرار بود فاو - ۱ با اعمال تغییرات عمده ای از جمله بال ها و ارابه فرود جدید، ماه ژانویه سال ۱۹۳۸ به عنوان پیش نمونه چهارم ( فاو - ۴ ) به مرکز آزمایش پرواز رشلین منتقل شود. بدین شکل، اتاقک فاو - ۲/۱ عریض تر و آسمانه لولایی پیشین به گونه ای باز طراحی شد که قسمت های کشویی جلو و عقب آن روی قسمت میانیِ ثابت کشیده می شدند. یک میله پشیبانی هم به پشت صندلی خلبان افزوده گشت. در سطوح هدایت دُم توازن جرمی جایگزین توازن اهرمی گردید. در نهایت بخش پشتی محل اتصال بال به بدنه از منظر آیرودینامیک بهبود یافت. آزمایش ها از ماه ژوئن سال ۱۹۳۷ در رشلین آغاز شد. نتایج به اندازه ای امیدوار کننده بود که ارنست اودت، رئیس دفتر فنی وزارت هوانوردی رایش، خود شخصاً به کارخانه آرادو رفت و درون اتاقک هواگرد نشست. در ادامه تغییرات، در فاو - ۳/۱ ارابه فرود اولیه با نمونه بزرگ تر که این بار به داخل جمع می شد، جایگزین شد تا منطبق الزامات ایمنی هنگام آموزش باشد. برای باز کردن جا برای ارابه فرود، بخش پیشین ریشه بال جلوتر رفت[ ۵] و لبه پشتی بال جمع تر شد. [ ۶]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفکار بر روی رفته پروژه آر ۹۶ از ماه نوامبر سال ۱۹۳۵ آغاز شد. در نظر بود جایگزین هواگرد آموزشی فوکه - وولف اف و ۵۵ شود. [ ۱] با توجه به دشواری مورد انتظار در امور امور آموزشی، آرادو هواگرد را به گونه ای طراحی کرد که استحکام زیادی داشته باشد؛ البته این موضوع به مقدار قابل توجهی وزن پروازی را افزایش داد. [ ۲] آر ۹۶ یک هواگرد تک باله بال پایین تمام فلزی بود. ضخامت صفحات بدنه رو به پشت رفته رفته کم می شد تا وزن کاهش یابد. بال ها شهپرهای هیدرولیکی داشتند. این شهپرها جفت برآافزاهای فرود بودند. [ ۳] تثبیت گرهای عمودی دم پوشش فلزی و سکان آن پوشش پارچه ای داشت. طبق معمول هواگردهای آرادو، سکان افقی جلوتر از بقیه اجزای دم بود تا خطر چرخش را کاهش دهد. در طرح اولیه، اتاقک قطره ای شکل خلبان آسمانه ای داشت که به راست باز می شد. نیرو محرکه هواگرد را یک موتور آرگوس آاس ۱۰سی با توان ۲۴۰ اسب بخار ( ۱۷۶ کیلووات ) خنک شونده با هوا با به چرخش درآوردن یک ملخ دو تیغه، تأمین می کرد. ارابه فرود متشکل دوپایه خمیده به جلو هر یک با دو فنر لاستیکی و صفحه ترمز آرگوس، بود که از پشت یک میله حمایتی تکیه داشتند. با جمع شدن ارابه فرود به سمت بیرون درون بال ها، مقطع جلویی هواگرد نسبتاً کم عرض می شد. [ ۴]
آماده سازی ساخت نمونه چوبی ماه مارس سال ۱۹۳۶ صورت گرفت و تا پایان ماه به پایان رسید. جزئیات نهایی طرح ماه آوریل مشخص شد. برنامه تحویل شماره ۴ در ماه نوامبر ساخت هفت پیش نمونه را پیش بینی می کرد. نخستین پیش نمونه ( فاو - ۱ ) ، با شماره کارخانه ۲۰۶۷، پائیز سال ۱۹۳۶ تکمیل شد[ ۴] و ماه فوریه سال ۱۹۳۷ آماده پرواز بود. این هواگرد بهار سال ۱۹۳۷ در نمایش هوایی بروکسل و سپس در ماه اکتبر در میلان به نمایش گذاشته شد. قرار بود فاو - ۱ با اعمال تغییرات عمده ای از جمله بال ها و ارابه فرود جدید، ماه ژانویه سال ۱۹۳۸ به عنوان پیش نمونه چهارم ( فاو - ۴ ) به مرکز آزمایش پرواز رشلین منتقل شود. بدین شکل، اتاقک فاو - ۲/۱ عریض تر و آسمانه لولایی پیشین به گونه ای باز طراحی شد که قسمت های کشویی جلو و عقب آن روی قسمت میانیِ ثابت کشیده می شدند. یک میله پشیبانی هم به پشت صندلی خلبان افزوده گشت. در سطوح هدایت دُم توازن جرمی جایگزین توازن اهرمی گردید. در نهایت بخش پشتی محل اتصال بال به بدنه از منظر آیرودینامیک بهبود یافت. آزمایش ها از ماه ژوئن سال ۱۹۳۷ در رشلین آغاز شد. نتایج به اندازه ای امیدوار کننده بود که ارنست اودت، رئیس دفتر فنی وزارت هوانوردی رایش، خود شخصاً به کارخانه آرادو رفت و درون اتاقک هواگرد نشست. در ادامه تغییرات، در فاو - ۳/۱ ارابه فرود اولیه با نمونه بزرگ تر که این بار به داخل جمع می شد، جایگزین شد تا منطبق الزامات ایمنی هنگام آموزش باشد. برای باز کردن جا برای ارابه فرود، بخش پیشین ریشه بال جلوتر رفت[ ۵] و لبه پشتی بال جمع تر شد. [ ۶]
wiki: آرادو آر ۹۶