آرادو آر ۱۹۷. آرادو آر ۱۹۷ ( به انگلیسی: Arado Ar 197 ) یک جنگنده دو باله تک موتوره تک سرنشین ساخت شرکت آرادو فلوکتسایک ورک در آلمان بود که برای انجام عملیات های دریایی بر عرشه ناو هواپیمابر گراف زپلین ( که هیچگاه ساخت آن به پایان نرسید ) به صورت تمام فلزی ( به جز بال بالا ) طراحی شده بود. هواگرد آرادو آر ۱۹۷ به عنوان آخرین هواپیمای دوباله در آلمان نازی نخستین پروازش را در بهار سال ۱۹۳۷ انجام داد. در مجموع تنها ۳ نمونه از این هواگرد ساخته شد و پروژه آن به نفع مدل T جنگنده مسرشمیت ب اف ۱۰۹ و بی وی ۱۵۵ کنار نهاده شد.
در پی بروز نیاز جهت ساخت جنگنده قادر به انجام عملیات بر عرشه ناو هواپیمابر، بنابه درخواست وزارت هوانوردی رایش سوم پروژه ساخت آر ۱۹۷ آغاز شد. بدین منظور از مدل H جنگنده آرادو آر ۶۸، نخستین جنگنده با اتاقک کاملاً محصور به عنوان پایه طراحی آر ۱۹۷ استفاده گردید.
در نخستین مدل آر ۱۹۷ ( V1 ) از موتور خطی خنک شونده با مایعات DB 600A دایملر - بنز و ملخ سه تیغه استفاده شد اما برای انجام عملیات های دریایی آماده نبود. نمونه دوم ( V2 ) مشابه نمونه اول بود اما از موتور شعاعی ب ام و ۱۳۲ با توان ۸۱۵ اسب بخار استفاده می کرد و تجهیزات عملیات دریایی از جمله قلاب نگهدارنده در دم و قرقره پرتاب در آن تعبیه شده بود. هر دو مدل اول و دوم در بهار سال ۱۹۳۷ نخستین پرواز خود را انجام دادند. در تابستان همین سال ساخت سومین مدل ( V3 ) به پایان رسید. در این نمونه از موتور شعاعی مشابه اما قدرتمندتر دیگری با توان ۸۸۰ اسب بخار ساخت شرکت ب ام و استفاده گردید و به عنوان اولین نمونه تسلیحات تهاجمی یعنی دو مسلسل ۷٫۹۲ میلی متری و یک توپ خودکار ۲۰ میلی متری در آن تعبیه شد. همچنین زیر بدنه این مدل جایگاهی برای حمل چهار بمب ۵۰ کیلوگرمی، مخزن سوخت کمکی یا مخزن تولید دود قرار گرفت. در این هواپیما همچنین قابلیت پرتاب اَرّاده فرود ثابت جهت تسهیل فرود بر سطح آب قرار گرفته شده بود.
مدل سوم برای انجام مراحل آزمایش انتخاب شد اما با آغاز کار بر روی نمونه های جدیدتر تک باله برای ورود به خط تولید مورد تأیید واقع نگردید. با توجه به کندی فرایند طراحی و ساخت این هواپیما، هنگامی که قرار بود ساخت گراف ژپلین تقریباً به پایان برسد، هواپیمای های دو باله همچون آر ۱۹۷ خارج از رده به حساب می آمدند. در سال ۱۹۳۹ مدل T جنگنده مسرشمیت ب اف ۱۰۹ جایگزین آر ۱۹۷ شد و در سال ۱۹۴۱ بی وی ۱۵۵ جای آن را گرفت.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر پی بروز نیاز جهت ساخت جنگنده قادر به انجام عملیات بر عرشه ناو هواپیمابر، بنابه درخواست وزارت هوانوردی رایش سوم پروژه ساخت آر ۱۹۷ آغاز شد. بدین منظور از مدل H جنگنده آرادو آر ۶۸، نخستین جنگنده با اتاقک کاملاً محصور به عنوان پایه طراحی آر ۱۹۷ استفاده گردید.
در نخستین مدل آر ۱۹۷ ( V1 ) از موتور خطی خنک شونده با مایعات DB 600A دایملر - بنز و ملخ سه تیغه استفاده شد اما برای انجام عملیات های دریایی آماده نبود. نمونه دوم ( V2 ) مشابه نمونه اول بود اما از موتور شعاعی ب ام و ۱۳۲ با توان ۸۱۵ اسب بخار استفاده می کرد و تجهیزات عملیات دریایی از جمله قلاب نگهدارنده در دم و قرقره پرتاب در آن تعبیه شده بود. هر دو مدل اول و دوم در بهار سال ۱۹۳۷ نخستین پرواز خود را انجام دادند. در تابستان همین سال ساخت سومین مدل ( V3 ) به پایان رسید. در این نمونه از موتور شعاعی مشابه اما قدرتمندتر دیگری با توان ۸۸۰ اسب بخار ساخت شرکت ب ام و استفاده گردید و به عنوان اولین نمونه تسلیحات تهاجمی یعنی دو مسلسل ۷٫۹۲ میلی متری و یک توپ خودکار ۲۰ میلی متری در آن تعبیه شد. همچنین زیر بدنه این مدل جایگاهی برای حمل چهار بمب ۵۰ کیلوگرمی، مخزن سوخت کمکی یا مخزن تولید دود قرار گرفت. در این هواپیما همچنین قابلیت پرتاب اَرّاده فرود ثابت جهت تسهیل فرود بر سطح آب قرار گرفته شده بود.
مدل سوم برای انجام مراحل آزمایش انتخاب شد اما با آغاز کار بر روی نمونه های جدیدتر تک باله برای ورود به خط تولید مورد تأیید واقع نگردید. با توجه به کندی فرایند طراحی و ساخت این هواپیما، هنگامی که قرار بود ساخت گراف ژپلین تقریباً به پایان برسد، هواپیمای های دو باله همچون آر ۱۹۷ خارج از رده به حساب می آمدند. در سال ۱۹۳۹ مدل T جنگنده مسرشمیت ب اف ۱۰۹ جایگزین آر ۱۹۷ شد و در سال ۱۹۴۱ بی وی ۱۵۵ جای آن را گرفت.
wiki: آرادو آر ۱۹۷