آذری های گرجستان. آذری های گرجستان ( به ترکی آذربایجانی: Gürcüstan azərbaycanlıları ) ( به گرجی: აზერბაიჯანელები საქართველოში ) شاخه ای از مردم آذری ساکن قفقاز هستند که پس از فروپاشی شوروی سابق در گرجستان کنونی و عموماً در بخش های هم مرز با جمهوری آذربایجان و عمدتاً در منطقه تاریخی بورچالی سکونت دارند. بر پایه سرشماری سال ۲۰۰۲ گرجستان، تعداد آذری ها ۲۸۴٬۷۶۱ نفر سرشماری شده است. [ ۲] که ۶٫۵٪ از کل جمعیت این کشور را مردم ترک آذری تشکیل می دهد. امروزه تجمع سکونت آذری ها در شهرهای مختلف استان های کومو کارتلی، شیدا کارتلی، متسختا - متیانتی و کاختی می باشد. آذری ها دارای اقلیتی بزرگ در تفلیس پایتخت گرجستان و در سایر مناطق گرجستان نیز به صورت اقلیت های کوچکی زندگی می کنند. [ ۳]
ریشه جمعیت آذری های گرجستان به وقایعی متعدد، پس از حمله سلجوقیان در نیمه دوم قرن یازدهم که قبایل اغوز در گرجستان جنوبی مستقر شدند، می رسد. گرجی ها برای مخالفت با سلطه امپراطوری سلجوقی با کومان ها که گروهی از ترک های قبچاق هستند، متحد شدند و به این ترتیب امکان مهاجرت های ترکی بیشتری را به منطقه فراهم کردند. در سال ۱۴۸۰ گروه هایی از آذری ها اصالتا اهل قزاق، پامباک، شوراگل و شهر های بیشتر در کرانه های رودخانه های آغستافا و دبد ساکن شدند. [ ۴] در آغاز قرن شانزدهم قبایل قزلباش مهاجرت به اطراف رود کورا در کارتلی پایین، دره های رود آلگتی و کتسیا و دره دابنیسی و سومخیتی را آغاز کردند. با شروع قرن هفدهم آن ها به سمت شرق در زمین های حاصلخیز گاردابانی امروزی گسترش می یابند و در غرب به شَومیانی و دره دمانیسی رسیدند. [ ۵] تحکیم آن ها منجر به شکل گیری جامعه آذری های گرجستان شد. [ ۶] منطقه پراکنش آذری های قومی به طور تاریخی بورچالی شناخته می شود که در شکل بورج اوغلو در اصل نام یک قبیله ترک بود که قرن هفدهم در آن جا ساکن شد. [ ۷] منطقه به نوبه خود این اسم را به خانات برچالی داد که از سال ۱۶۰۴ تا ۱۷۵۵ در آنجا با پایتختش آقجاقلعه ( یک قلعه قرون وسطایی که ویرانه های آن امروزه در کوشچی در مارنئولی قرار دارد. ) وجود داشت. [ ۸] که بعدا به یک موراوات ( منطقه ) تبدیل شد. [ ۹] علاوه بر این، در آغاز قرن هفدهم به دنبال سلسله مبارزات تنبیهی که شاه عباس علیه تموراز اول به راه انداخته بود، تا ۱۵۰۰۰ خانواده ترک زبان توسط او مجددا در کاختی اسکان داده شده بودند. [ ۱۰] با این حال این شهرک نشینان در جریان یک شورش خود، توسط حکومت صفویه تقریبا به طور کامل نابود شدند. [ ۵] منطقه سکونت آذری ها در طی قرن هجدهم به سمت شمال در فلات تسالکا گسترش یافت. [ ۱۱] و در اوایل قرن نوزدهم به سمت غرب در دمانیسی امروزی گسترش یافت. [ ۱۲]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفریشه جمعیت آذری های گرجستان به وقایعی متعدد، پس از حمله سلجوقیان در نیمه دوم قرن یازدهم که قبایل اغوز در گرجستان جنوبی مستقر شدند، می رسد. گرجی ها برای مخالفت با سلطه امپراطوری سلجوقی با کومان ها که گروهی از ترک های قبچاق هستند، متحد شدند و به این ترتیب امکان مهاجرت های ترکی بیشتری را به منطقه فراهم کردند. در سال ۱۴۸۰ گروه هایی از آذری ها اصالتا اهل قزاق، پامباک، شوراگل و شهر های بیشتر در کرانه های رودخانه های آغستافا و دبد ساکن شدند. [ ۴] در آغاز قرن شانزدهم قبایل قزلباش مهاجرت به اطراف رود کورا در کارتلی پایین، دره های رود آلگتی و کتسیا و دره دابنیسی و سومخیتی را آغاز کردند. با شروع قرن هفدهم آن ها به سمت شرق در زمین های حاصلخیز گاردابانی امروزی گسترش می یابند و در غرب به شَومیانی و دره دمانیسی رسیدند. [ ۵] تحکیم آن ها منجر به شکل گیری جامعه آذری های گرجستان شد. [ ۶] منطقه پراکنش آذری های قومی به طور تاریخی بورچالی شناخته می شود که در شکل بورج اوغلو در اصل نام یک قبیله ترک بود که قرن هفدهم در آن جا ساکن شد. [ ۷] منطقه به نوبه خود این اسم را به خانات برچالی داد که از سال ۱۶۰۴ تا ۱۷۵۵ در آنجا با پایتختش آقجاقلعه ( یک قلعه قرون وسطایی که ویرانه های آن امروزه در کوشچی در مارنئولی قرار دارد. ) وجود داشت. [ ۸] که بعدا به یک موراوات ( منطقه ) تبدیل شد. [ ۹] علاوه بر این، در آغاز قرن هفدهم به دنبال سلسله مبارزات تنبیهی که شاه عباس علیه تموراز اول به راه انداخته بود، تا ۱۵۰۰۰ خانواده ترک زبان توسط او مجددا در کاختی اسکان داده شده بودند. [ ۱۰] با این حال این شهرک نشینان در جریان یک شورش خود، توسط حکومت صفویه تقریبا به طور کامل نابود شدند. [ ۵] منطقه سکونت آذری ها در طی قرن هجدهم به سمت شمال در فلات تسالکا گسترش یافت. [ ۱۱] و در اوایل قرن نوزدهم به سمت غرب در دمانیسی امروزی گسترش یافت. [ ۱۲]
wiki: آذری های گرجستان