ادیت پیاف

ادیت پیاف ( به فرانسوی: Édith Piaf ) , فرانسوی:  ( شنیدن ) ، ( زاده ۱۹ دسامبر ۱۹۱۵ - درگذشته ۱۰ اکتبر ۱۹۶۳ ) خوانندهٔ کابارهای و شانتوز برجستهٔ تاریخِ موسیقی فرانسه[ ۱] و از چهره های شاخص این کشور در دهه های ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰ بود. دو ترانهٔ «زندگی به رنگ صورتی» و «حسرت هیچ چیز را نمی خورم» او دارای شهرت جهانی است.
ادیت پیاف که نام اصلی او «ادیت جوواننا گاسیون» بود از پدری فرانسوی و مادری ایتالیائی در پاریس زاده شد. مادرش در کافه ها می خواند و پدرش هنرمند آکروبات سیرک بود. ادیت پیاف به تنهایی به پاریس آمد و کار خود را با آوازه خوانی در خیابانهای پاریس آغاز کرد. [ ۲]
ادیت از سه سالگی تا هفت سالگی کور بود و شایع است که بعد از این که روسپیان به زیارت ترز مقدس در لیزیو رفتند بینا شد. [ نیازمند منبع] مدتی با پدر دائم الخمرش زندگی کرد و در شانزده سالگی از او جدا شد تا در کوچه ها بخواند.
در ۱۹۳۵ یک کاباره دار پاریس او را به کار گرفت و به خاطر هیکل کوچکش نام گنجشک کوچولو ( La Môme Piaf ) را بر او نهاد. نام پیاف تا آخر عمر بر او ماند. او در این کاباره با برخی مشاهیر پاریس آشنا شد. در ۱۹۴۰ ژان کوکتو نمایشنامه «زیبای بی خیال» را برای او نوشت. در این دوره او با موریس شوالیه آشنا شد. شعر بسیاری از آهنگ هایش را خود می سرود و حتی در آهنگسازی نیز با آهنگسازانش همکاری می کرد.
در جریان اشغال پاریس آهنگ «زندگی به رنگ صورتی» ( La vie en rose ) را خواند که هنوز هم نشانه ویژه او شمرده می شود. محبوبیت او نزد افسران آلمانی باعث شد تا اجازه دهند برای اسیران جنگی فرانسوی بخواند. اسیران عکس هایی را که به یادگار با او می گرفتند برای جعل گذرنامه و مدارک هویت به کار می بردند. بعد از جنگ محبوبیت او در فرانسه و آمریکا بیشتر شد.
ادیت پیاف از حامیان شارل آزناوور بود و او را همراه خود برای کنسرت به آمریکا برد.
او دو بار ازدواج کرد. همسران وی به ترتیب عبارتند از:
• ژاک پیلس ( ا.   ۱۹۵۲–ج.   ۱۹۵۷ )
• تئو ساراپو ( ا.   ۱۹۶۲ )
و دختری داشت که در دوسالگی درگذشت. در ۱۹۵۱ در تصادف رانندگی مجروح شد و پس از آن به مرفین معتاد شد.
در ۱۹۶۳ در همان روزی که دوستش ژان کوکتو مرد، ادیت پیاف هم درگذشت. با اینکه کلیسای کاتولیک از اجرای مراسم دینی برای او ابا کرد، صدها هزار نفر در تشییع جنازه او شرکت کردند. او را در گورستان پرلاشز به خاک سپردند.