هیلار ژرمَن اِدگار دِ گا ( به فرانسوی: Hilaire Germain Edgar De Gas ) معروف به اِدگار دِگا ( Edgar Degas ) ( ۱۹ ژوئیه ۱۸۳۴–۲۷ سپتامبر ۱۹۱۷ ) یک نقاش فرانسوی بود که علاوه بر نقاشی و طراحی در زمینه های مجسمه سازی و چاپ نیز فعالیت داشت. [ ۱]
اگرچه اغلب او را یکی از پایه گذاران جنبش دریافتگری می شناسند، اما خود وی این لقب را نمی پذیرفت و ترجیح می داد از او به عنوان یک واقع گرا یاد شود. [ ۲]
مانند مانه، دگا نیز خانواده ای ثروتمند داشت. پدر او رئیس یکی از بانک های خانوادگی پاریس بود. او نیز مانند مانه گاهی به خیابان گردی می پرداخت، اگرچه آن قدر خانه نشین بود که نمی توان او را یک خیابان گرد صرف دانست. در ابتدا آرزو داشت نقاشی تاریخی شود. دگا که اگنر را ستایش می کرد، نزد یکی از پیروان اگنر به تحصیل پرداخت و در کارهای اولیه اش به طراحی و برجسته سازی اصرار داشت. در سال ۱۸۶۵، دگا وارد محفل مانه و بودلر در کافه گوربو شد و به بازنمایی پاریس مدرن روی آورد. دگا، نگرش نقاشانه ای به اشیاء داد که از مانه الهام گرفته بود و همچنین ابزارهای ترکیبی نوآورانه به کار گرفت که به تصاویرش کیفیتی گذرا و خود جوش می بخشیدند و بیننده را در جایگاه تماشاگرانهٔ خیابان گرد نامشهود قرار می داد. اکنون او بلوارهای جدید هاسمن، فروشگاه های زنانه، پیست لوشان، کنسرت های کافه ای، اپرا، بارها و کافه ها را می کشید. چشمان تیز او گونه های مختلف همهٔ طبقات اجتماعی، از بورژوا، نوازنده و بازیگر، تابه حاشیه رانده شده های اجتماعی و کارگران را به خوبی تسخیر می کرد. [ ۳] دگا هرگز ازدواج نکرد و سال های انتهایی عمر ( پیش از مرگ در سپتامبر ۱۹۱۷ ) را در حالی که تقریباً نابینا شده بود، سرگردان و بیقرار در خیابان های پاریس گذراند. [ ۴]
یکی از آثار کلاسیک او در دههٔ ۱۸۶۰، ارکستر اپرای پاریس متعلق به ۱۸۶۸–۱۸۶۹ بود. این نقاشی با پرتره ای از یک نوازندهٔ باسون در پیش زمینه آغاز شد؛ به بازنمایی سایر نوازنده ها نیز گسترش پیدا کرد که اکثر آن ها قابل شناسایی هستند.
در اصل این تصویر، نقاشی روزمره نگار است که در ان نه تنها اعضای ارکستر بلکه رقصنده های باله روی سن را می بینیم. البته، موضوع نقاشی فقط نوازنده های مستعد و زحمت کش نیست، بلکه تراکم، هیجان و فروپاشی زندگی معاصر است که به شیوه هی واقعی به تصویر کشیده شده است. دگا عملاً ما را به دام می اندازد و ما حس می کنیم در جایگاه تماشاگری هستیم که از چشم دیگران دور است. زاویه دید ما از روبرو نیست و زاویه ای است که برای نقاشی نامتعارف است اما قطعاً برای تئاتر روها عادی است. نوازندهٔ ویولن بزرگ به طور تصادفی در سمت راست قیچی شده است که نشان می دهد ما فقط به سمت چپ گروه ارکستر نگاه می کنیم و بخشی از دورنمایی کامل را می بینیم. دربارهٔ رقصنده های باله که دست و پاهایشان قیچی شده است نیز این چنین است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاگرچه اغلب او را یکی از پایه گذاران جنبش دریافتگری می شناسند، اما خود وی این لقب را نمی پذیرفت و ترجیح می داد از او به عنوان یک واقع گرا یاد شود. [ ۲]
مانند مانه، دگا نیز خانواده ای ثروتمند داشت. پدر او رئیس یکی از بانک های خانوادگی پاریس بود. او نیز مانند مانه گاهی به خیابان گردی می پرداخت، اگرچه آن قدر خانه نشین بود که نمی توان او را یک خیابان گرد صرف دانست. در ابتدا آرزو داشت نقاشی تاریخی شود. دگا که اگنر را ستایش می کرد، نزد یکی از پیروان اگنر به تحصیل پرداخت و در کارهای اولیه اش به طراحی و برجسته سازی اصرار داشت. در سال ۱۸۶۵، دگا وارد محفل مانه و بودلر در کافه گوربو شد و به بازنمایی پاریس مدرن روی آورد. دگا، نگرش نقاشانه ای به اشیاء داد که از مانه الهام گرفته بود و همچنین ابزارهای ترکیبی نوآورانه به کار گرفت که به تصاویرش کیفیتی گذرا و خود جوش می بخشیدند و بیننده را در جایگاه تماشاگرانهٔ خیابان گرد نامشهود قرار می داد. اکنون او بلوارهای جدید هاسمن، فروشگاه های زنانه، پیست لوشان، کنسرت های کافه ای، اپرا، بارها و کافه ها را می کشید. چشمان تیز او گونه های مختلف همهٔ طبقات اجتماعی، از بورژوا، نوازنده و بازیگر، تابه حاشیه رانده شده های اجتماعی و کارگران را به خوبی تسخیر می کرد. [ ۳] دگا هرگز ازدواج نکرد و سال های انتهایی عمر ( پیش از مرگ در سپتامبر ۱۹۱۷ ) را در حالی که تقریباً نابینا شده بود، سرگردان و بیقرار در خیابان های پاریس گذراند. [ ۴]
یکی از آثار کلاسیک او در دههٔ ۱۸۶۰، ارکستر اپرای پاریس متعلق به ۱۸۶۸–۱۸۶۹ بود. این نقاشی با پرتره ای از یک نوازندهٔ باسون در پیش زمینه آغاز شد؛ به بازنمایی سایر نوازنده ها نیز گسترش پیدا کرد که اکثر آن ها قابل شناسایی هستند.
در اصل این تصویر، نقاشی روزمره نگار است که در ان نه تنها اعضای ارکستر بلکه رقصنده های باله روی سن را می بینیم. البته، موضوع نقاشی فقط نوازنده های مستعد و زحمت کش نیست، بلکه تراکم، هیجان و فروپاشی زندگی معاصر است که به شیوه هی واقعی به تصویر کشیده شده است. دگا عملاً ما را به دام می اندازد و ما حس می کنیم در جایگاه تماشاگری هستیم که از چشم دیگران دور است. زاویه دید ما از روبرو نیست و زاویه ای است که برای نقاشی نامتعارف است اما قطعاً برای تئاتر روها عادی است. نوازندهٔ ویولن بزرگ به طور تصادفی در سمت راست قیچی شده است که نشان می دهد ما فقط به سمت چپ گروه ارکستر نگاه می کنیم و بخشی از دورنمایی کامل را می بینیم. دربارهٔ رقصنده های باله که دست و پاهایشان قیچی شده است نیز این چنین است.
wiki: ادگار دگا