ادوارد براون

براون در سال ۱۸۷۷، هنگامی که تنها پانزده سال داشت، اخبار جنگ میان امپراتوری عثمانی و امپراتوری روسیه را می شنید و همین امر باعث علاقهٔ او به خاورمیانه شد. او در این جنگ، بنا به ویژگی های شخصیتی اش، جانب طرفی را می گرفت که در بریتانیا کمتر محبوب بود، یعنی ترک ها. در این مقطع بود که مطالعات خاورشناسی خود را آغاز کرد. ابتدا زبان ترکی را فراگرفت و سپس فارسی و عربی. ادوارد علاقه ای به مباحث زبان شناسی نداشت و شیوهٔ زبان آموزی اش کاملاً عملی بود، یعنی هر متنی را که می توانست پیدا کند می خواند، با متخصصان مشورت می کرد و از معاشرت با سخنگویان مادری آن زبان نهایت بهره را می برد. این شیوهٔ زبان آموزی او، بنا به قضاوت هم عصران و آثار منتشرشدهٔ او، به طرز شگفت انگیزی موفق بود.
پس از فارغ التحصیلی از دانشگاه کمبریج در ۱۸۸۲، پدر براون او را راضی کرد که تحصیلات پزشکی اش را ادامه بدهد و در ازای آن، او را به سفر تابستانی به استانبول فرستاد. براون سه سال بعد را صرف تحصیل، کارورزی ( پزشکی ) و طبابت کرد و هروقت فرصتی دست می داد علاقهٔ شخصی اش یعنی مطالعات خاورشناسی را هم دنبال می کرد. در ۱۸۸۷، براون مدارج پزشکی اش را کامل کرد و از کالج کمبریج هم فلوشیپ گرفت که به او امکان داد که یک سال را در ایران بگذراند - چراکه در آن زمان بی تردید مطالعات ایران شناسی بود که تمام توجه او را به خود جلب کرده بود. همین دیدار از ایران بود که کتاب درخشان «یک سال در میان ایرانیان» را ایجاد کرد که علیرغم عنوان، رویکرد و سبک رومانتیک و قدیمی ای که دارد، همچنان یکی از منابع کلاسیک محسوب می شود. این کتاب اولین بار در سال ۱۸۹۳ منتشر شد و تاکنون بارها توسط ناشران مختلف منتشر شده است.