ادبیات ابزورد یا ادبیات پوچ گرا ( انگلیسی: Absurdist fiction ) ژانری از رمان ها، نمایشنامه ها، شعرها، فیلم ها یا رسانه های دیگر است که بر تجربیات شخصیت ها در موقعیت هایی تمرکز می کند که نمی توانند هیچ معنا و هدف ذاتی برای زندگی پیدا کنند و اغلب با اعمال و رویدادهایی بی معنی نشان داده می شود. این موضوع یقین به مفاهیم وجودی مانند حقیقت یا ارزش را زیر سؤال می برد. [ ۱]
ژانر ابزوردیستی ادبیات در دهه های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰، ابتدا در فرانسه و آلمان به وجود آمد که ناشی از سرخوردگی پس از جنگ بود. ادبیات ابزورد واکنشی است در برابر موج رمانتیسم پاریس در دهه ۱۸۳۰، فروپاشی سنت مذهبی در آلمان، و انقلاب اجتماعی و فلسفی به رهبری سورن کی یرکگور و فردریش نیچه. [ ۲]
عناصر رایج در داستان های پوچ گرایانه عبارتند از طنز، کمدی سیاه، ناسازگاری، تحقیر عقل و مجادله در مورد شرایط فلسفی «هیچ» بودن. [ ۳] داستان ابزورد در قالب نمایش نامه به تئاتر ابزورد معروف است. تمرکز هر دو ژانر ( داستان و نماش نامه ) بر تجربه شخصیت ها است، بر پایه این ایده که زندگی نامتجانس، آشتی ناپذیر و بی معنی است. [ ۴] ویژگی داستان های پوچ گرایانه تجربه مبارزه برای یافتن هدفی درونی در زندگی است، که توسط شخصیت ها در نمایش اعمالی بی معنا صورت می پذیرد، و در رویدادهای بیهوده ای که در آن شرکت می کنند به تصویر کشیده می شود.
پوچ گرایی یک جنبش فلسفی است که گسترش یافته یا تغییر مسیری از اگزیستانسیالیسم است، و بر بیهودگی نوع بشر و انگست و اضطراب عاطفی در هنگام به چالش کشیدن وجود تمرکز می کند. [ ۵] دیدگاه های اگزیستانسیالیستی و آگنوستیک در رمان های پوچ گرا و تئاتر ابزورد، در بیان طرح و شخصیت ها مورد بررسی قرار می گیرند. [ ۶] از نویسندگان اصلی پوچ گرا می توان به فرانتس کافکا، آلبر کامو، ساموئل بکت و اوژن یونسکو اشاره کرد. [ ۷]
بسیاری از داستان های پوچ گرایانه ممکن است ماهیتی طنز یا غیرمنطقی داشته باشند. طنز پوچ گرایانه شیوه ای از کمدی توصیف می شود که متکی بر موارد غیرمنطقی، نقض علیت و توالی اتفاقات غیرقابل پیش بینی است. [ ۸] ویژگی بارز این ژانر این است که نه کمدی است و نه جفنگ، بلکه مطالعه رفتار انسان در شرایطی ( چه واقع گرایانه، چه خیالی ) است که به نظر بی هدف و از نظر فلسفی پوچ است. داستان های پوچ گرایانه قضاوت کمی در مورد شخصیت ها یا اعمال آن ها ارائه می کنند، و این وظیفه به خواننده واگذار می شود. همچنین، «اخلاقی بودن» داستان روشن نیست، و مضامین یا درک شخصیت ها — در صورت وجود — اغلب ماهیتی مبهم دارند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفژانر ابزوردیستی ادبیات در دهه های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰، ابتدا در فرانسه و آلمان به وجود آمد که ناشی از سرخوردگی پس از جنگ بود. ادبیات ابزورد واکنشی است در برابر موج رمانتیسم پاریس در دهه ۱۸۳۰، فروپاشی سنت مذهبی در آلمان، و انقلاب اجتماعی و فلسفی به رهبری سورن کی یرکگور و فردریش نیچه. [ ۲]
عناصر رایج در داستان های پوچ گرایانه عبارتند از طنز، کمدی سیاه، ناسازگاری، تحقیر عقل و مجادله در مورد شرایط فلسفی «هیچ» بودن. [ ۳] داستان ابزورد در قالب نمایش نامه به تئاتر ابزورد معروف است. تمرکز هر دو ژانر ( داستان و نماش نامه ) بر تجربه شخصیت ها است، بر پایه این ایده که زندگی نامتجانس، آشتی ناپذیر و بی معنی است. [ ۴] ویژگی داستان های پوچ گرایانه تجربه مبارزه برای یافتن هدفی درونی در زندگی است، که توسط شخصیت ها در نمایش اعمالی بی معنا صورت می پذیرد، و در رویدادهای بیهوده ای که در آن شرکت می کنند به تصویر کشیده می شود.
پوچ گرایی یک جنبش فلسفی است که گسترش یافته یا تغییر مسیری از اگزیستانسیالیسم است، و بر بیهودگی نوع بشر و انگست و اضطراب عاطفی در هنگام به چالش کشیدن وجود تمرکز می کند. [ ۵] دیدگاه های اگزیستانسیالیستی و آگنوستیک در رمان های پوچ گرا و تئاتر ابزورد، در بیان طرح و شخصیت ها مورد بررسی قرار می گیرند. [ ۶] از نویسندگان اصلی پوچ گرا می توان به فرانتس کافکا، آلبر کامو، ساموئل بکت و اوژن یونسکو اشاره کرد. [ ۷]
بسیاری از داستان های پوچ گرایانه ممکن است ماهیتی طنز یا غیرمنطقی داشته باشند. طنز پوچ گرایانه شیوه ای از کمدی توصیف می شود که متکی بر موارد غیرمنطقی، نقض علیت و توالی اتفاقات غیرقابل پیش بینی است. [ ۸] ویژگی بارز این ژانر این است که نه کمدی است و نه جفنگ، بلکه مطالعه رفتار انسان در شرایطی ( چه واقع گرایانه، چه خیالی ) است که به نظر بی هدف و از نظر فلسفی پوچ است. داستان های پوچ گرایانه قضاوت کمی در مورد شخصیت ها یا اعمال آن ها ارائه می کنند، و این وظیفه به خواننده واگذار می شود. همچنین، «اخلاقی بودن» داستان روشن نیست، و مضامین یا درک شخصیت ها — در صورت وجود — اغلب ماهیتی مبهم دارند.
wiki: ادبیات پوچ گرا