اداب دعا

[ویکی فقه] آداب دعا. آداب دعا، به دو قسم باطنی و ظاهری تقسیم می شود. یکی از آداب دعا با قلب پاک دعا کردن است که اگر دلی پر از وسوسه های شیطانی و هواهای نفسانی است نمی تواند با مبدا خیر و کمال مطلق در ارتباط باشد.
دعا رابطه معنوی میان خالق و مخلوق و رشته پیوند میان عاشق و معشوق است. دعا، یاد دوست در دل راندن و نام او بر زبان آوردن و کلید عطا و وسیله قرب الی الله و مخ عبادت و حیات روح است.
حسن زاده آملی، حسن، نور علی نور، ص۹.
۱- دعا با توجه: دعاکننده باید توجه داشته باشد که مخاطب او مالک و خالق اوست پس باید با تمام وجود توجهش به دعای خود باشد و معلوم است که صرف حرف زدن بدون توجه در حقیقت بی اعتنایی به مخاطب است، هر چند خداوند متعال این بی اعتنایی را می بخشد اما نباید انتظار اجابت دعا را داشت. امام صادق (علیه السّلام) می فرمایند: «خداوند متعال دعای دل غافل را مستجاب نمی کند پس هنگام دعا با تمام وجود رو به سوی خدا بیاور، پس از آن یقین به اجابت داشته باش».
کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، ج۲، ص۴۷۳.
این نوع از آداب دعا به چهار قسم تقسیم می شود:
← آداب قبل از دعا
...