اخترفیزیک

اخترفیزیک[ ۱] یا آستروفیزیک ( به انگلیسی: Astrophysics ) علمی است که روش ها و اصل های فیزیک را در مطالعه اشیا و پدیده های اخترشناختی به کار می گیرد. [ ۲] [ ۳] از میان موضوع های مورد مطالعه در این زمینه، خورشید، دیگر ستارگان، کهکشان ها، سیاره های فراخورشیدی، محیط میان ستاره ای و پس زمینه ریزموج کیهانی هستند. [ ۴] [ ۵] اخترفیزیک شاخه ای از ستاره شناسی است که اصول فیزیک و شیمی را «برای تعیین ماهیت بدن آسمانی، به جای موقعیت و حرکت آن ها در فضا» به کار می برد. اشیاء مورد مطالعه در این رشته، خورشید، ستاره های دیگر، کهکشان ها، سیارات فراخورشیدی، میان ستاره ای و پس زمینهٔ مایکروویو کیهانیست. انتشار آن ها در تمام قسمت های طیف الکترومغناطیسی مورد بررسی قرار گرفته و خواص بررسی شده شامل نوردهی، تراکم، درجه حرارت و ترکیب شیمیائیست. از آنجائی که اخترفیزیک موضوعی بسیار وسیع است، اخترفیزیکدانها معمولاً از بسیاری از رشته های فیزیک، از جمله مکانیک، الکترومغناطیس، مکانیک آماری، ترمودینامیک، مکانیک کوانتومی، نسبیت، فیزیک هسته ای و ذرات و فیزیک اتمی و مولکولی استفاده می کنند.
در عمل، تحقیقات نجومی مدرن اغلب شامل مقدار قابل توجهی از کار در عرصهٔ فیزیک نظری و مشاهدات است. برخی از حوزه های مطالعاتی که برای اخترفیزیک ها انجام می شود عبارتند از تلاش های آن ها برای تعیین: خواص مادهٔ تاریک، انرژی تاریک و سیاهچاله ها؛ آیا زمان سفر امکان پذیر است؟ کرم چاله ها می توانند شکل بگیرند؟ یا چند نوع وجود داشته باشند؟ و سرنوشت نهائی جهان چیست؟ مباحثی که توسط فیزیکدانان ستاره ای نظری مورد مطالعه قرار گرفت عبارتند از: تشکیل و تکامل سیستم خورشیدی؛ دینامیک و تکامل ستارگان؛ شکل گیری و تکامل کهکشان؛ ساختار بزرگ مقیاس ماده در جهان؛ منشأ پرتو کیهانی؛ نسبیّت عام و کیهان شناسی فیزیکی، از جمله کیهان شناسی رشته ای و فیزیک ذرّات.
اگر چه اخترشناسی به همان اندازه تاریخی است که تاریخ خود را ثبت کرده است، اما از مطالعه فیزیک زمین جدا شده است. در جهان بینی ارسطویی، بدنهای آسمان به نظر می رسید که حوزه های تغییرناپذیری بودند که تنها حرکت یک حرکت یکنواخت در یک دایره بود، در حالی که جهان دنیایی، قلمروی است که تحت رشد و انقراض قرار داشت و در آن حرکت طبیعی در خط مستقیم بود و زمانی که جابجایی به مقصد رسید در نتیجه، تصور می شد که منطقه آسمانی از یک ماده اساساً متفاوت از آنچه در کره زمین پیدا شده بود ساخته شده است؛ یا آتش به عنوان توسط افلاطون، یا اتر نگهداری شده توسط ارسطو حفظ شده است. در طول قرن ۱۷ میلادی، فیلسوفان طبیعی مانند گالیله، دکارت و نیوتون شروع به تثبیت نمودند که مناطق آسمانی و زمینی از مواد مشابهی ساخته شده و تحت قوانین طبیعی قرار گرفته اند. چالش آن ها این بود که ابزار هنوز اختراع نشده بود که بتواند این اظهارات را اثبات کند.

اخترْفیزیک (astrophysics)
بررسی ماهیت فیزیکی ستارهها، کهکشانها، و عالم. اخترفیزیک در قرن ۱۹ با توسعۀ طیف بینیپاگرفت که تجزیه وتحلیل ترکیب ستاره ها از راه نورشان را برای اخترشناسان ممکن ساخت. اخترفیزیک دانان به جهان هستی مانند آزمایشگاه طبیعی عظیمی می نگرند که در آن بررسی مادّه در شرایطی از دما، فشار، و چگالی ای ممکن است که در زمین دست یافتنی نیستند.