احیای قلبی ریوی ( به انگلیسی: CardioPulmonary Resuscitation ) سی. پی. آر[ ۱] شامل اقداماتی است که برای بازگرداندن اعمال حیاتی دو عضو مهم قلب و ریه در فردی که دچار ایست قلبی و تنفسی شده است با هدف نجات جان فرد و حفظ کیفیت زندگی در او انجام می شود. در اصطلاح بازگشت جریان خود به خودی خون بیمار در ۲۰ دقیقه اول احیا به طوری که بیمار برای ۲۰ دقیقه گردش خون خود به خودی داشته باشد و نیاز به سی پی آر مجدد پیدا نکند به عنوان احیای موفق ثبت می شود ولی در اصل سی پی آر وقتی موفق تلقی می شود که فرد ضمن زنده ماندن، کیفیت زندگیش دچار اختلال نشود. بنابراین اگر جان فرد نجات داده شود ولی به علت هایپوکسی ( کاهش اکسیژن رسانی به بافت ) ، مغز دچار اختلال شود و فرد برای ادامه زندگی و برآورده کردن نیازهای خود به دیگران وابسته باشد، در این صورت عمل به عنوان یک احیای موفق تلقی نمی شود. اگر فرد دارای نبض بوده ولی دچار قطع تنفس شده باید با تنفس مصنوعی دهان به دهان ادامه داد. اما از آنجا که چک کردن نبض بیمار، نیازمند مهارت است، توصیه شده که احیاگران غیرحرفه ای هرگاه با بیمار بیهوش و فاقد تنفس مواجه شدند احیای کامل ( همراه با ماساژ قلبی ) انجام دهند. [ ۲]
در صورت انجام ندادن این اقدامات، فقدان اکسیژن سبب تخریب دائمی سلولهای مغز و درواقع مرگ مغزی در عرض زمان کمتر از ۶–۴ دقیقه ( زمان طلایی ) می شود بنابراین واژهٔ احیای قلبی ریوی ( CPR ) در سال ۱۹۸۸ به احیای قلبی، ریوی و مغزی ( CPCR: CardioPulmonary Cerebral Resuscitation ) تغییر نام داد. نکته مهمی که غالباً اشتباه تفسیر می شود پیرامون زمان طلایی است که در واقع از ثانیه صفر ایست قلبی تا نهایتاً دقیقه چهارم و بلکه ششم از زمان وقوع ایست قلبی است. بدین معنا که به محض مشاهده بیمار نیازمند احیا، بایستی بی درنگ احیا را شروع کنید. ایست قلبی - تنفسی بی گمان یکی از خطیرترین وضعیتهایی است که نیاز به اقدام فوری جهت حفظ حیات و پیشگیری از ضایعات جبران ناپذیر اندامهای حیاتی بدن دارد. این اقدامات بر اساس پروتکل های خاصی صورت می گیرد و لازمه اجرای آن کسب دانش و مهارت فرد احیاگر می باشد. در حال حاضر فقط ۱۰٪ موارد احیای داخل یا خارج از بیمارستان موجب بقای طولانی مدت بیماران می شود.
قبل از هرگونه اقدامی جهت انجام احیای قلبی تنفسی هر مصدوم اطمینان حاصل کنید که این عمل سلامتی شما یا مصدوم را از نظر سرایت بیماریهایی چون ایدز و هپاتیت تهدید نمی کند. مهمترین تغییر در دستورالعمل احیاء سال ۲۰۱۰میلادی[ ۳] تغییر A - B - C ( راه هوایی - تنفس - گردش خون ) به C - A - B ( گردش خون - راه هوایی - تنفس ) می باشد. به استثنای نوزادان تازه متولد شده. [ ۴] : S640 مراحل CPR در خارج از بیمارستان به ترتیب ( چپ به راست ) عبارتند از C - A - B[ ۴] : S642 :
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر صورت انجام ندادن این اقدامات، فقدان اکسیژن سبب تخریب دائمی سلولهای مغز و درواقع مرگ مغزی در عرض زمان کمتر از ۶–۴ دقیقه ( زمان طلایی ) می شود بنابراین واژهٔ احیای قلبی ریوی ( CPR ) در سال ۱۹۸۸ به احیای قلبی، ریوی و مغزی ( CPCR: CardioPulmonary Cerebral Resuscitation ) تغییر نام داد. نکته مهمی که غالباً اشتباه تفسیر می شود پیرامون زمان طلایی است که در واقع از ثانیه صفر ایست قلبی تا نهایتاً دقیقه چهارم و بلکه ششم از زمان وقوع ایست قلبی است. بدین معنا که به محض مشاهده بیمار نیازمند احیا، بایستی بی درنگ احیا را شروع کنید. ایست قلبی - تنفسی بی گمان یکی از خطیرترین وضعیتهایی است که نیاز به اقدام فوری جهت حفظ حیات و پیشگیری از ضایعات جبران ناپذیر اندامهای حیاتی بدن دارد. این اقدامات بر اساس پروتکل های خاصی صورت می گیرد و لازمه اجرای آن کسب دانش و مهارت فرد احیاگر می باشد. در حال حاضر فقط ۱۰٪ موارد احیای داخل یا خارج از بیمارستان موجب بقای طولانی مدت بیماران می شود.
قبل از هرگونه اقدامی جهت انجام احیای قلبی تنفسی هر مصدوم اطمینان حاصل کنید که این عمل سلامتی شما یا مصدوم را از نظر سرایت بیماریهایی چون ایدز و هپاتیت تهدید نمی کند. مهمترین تغییر در دستورالعمل احیاء سال ۲۰۱۰میلادی[ ۳] تغییر A - B - C ( راه هوایی - تنفس - گردش خون ) به C - A - B ( گردش خون - راه هوایی - تنفس ) می باشد. به استثنای نوزادان تازه متولد شده. [ ۴] : S640 مراحل CPR در خارج از بیمارستان به ترتیب ( چپ به راست ) عبارتند از C - A - B[ ۴] : S642 :
wiki: احیای قلبی ریوی