احکام تنوین

[ویکی فقه] احکام تنوین، شیوه تلفظ تنوین با توجه به حروف بعد از آن را می گویند.
تنوین، یکی از نشانه ها در زبان عربی ، و بر سه قسم است: تنوین رفع؛ تنوین نصب؛ تنوین جر. تنوین، به لحاظ تلفظ، با نون ساکن فرقی ندارد، و از جهت احکام تجویدی نیز دارای حکم یکسان هستند. تنوین و نون ساکن، با توجه به حرفی که پس از آنها واقع می شود، مشمول یکی از احکام چهارگانه می گردند:
ادغام
ادغام: هرگاه نون ساکن یا تنوین پیش از یکی از حروف یرملون (ی، ر، م، ل، و، ن) بیاید، در آن حرف ادغام می شود؛ مانند: «من یقول» و «من ربکم».
اظهار
اظهار: در لغت به معنای بیان و آشکارکردن، و در اصطلاح علم تجوید عبارت است از اخراج هر حرفی از مخرجش، بدون رعایت غنه (بدون اخفا)، یا اعطای حق حروف و اخراج آن ها از مخرج خاص شان. نون ساکن یا تنوین، در صورتی که قبل از حروف حلقی ( ها، عین، حا، همزه، خا) قرار بگیرند، باید اظهار شده و آشکارا تلفظ بشوند؛ یعنی زبان کاملا به محل حرف نون می چسبد، و این حرف، خود را ظاهر می سازد؛ مانند: «ینهون»، «من خسفنا» و «اجر عظیم».
اخفاء
...