احمد بن ابراهیم عصفوری

[ویکی فقه] احمد بن ابراهیم (۱۰۸۴-۱۱۳۱ق/۱۶۷۳-۱۷۱۸م)، فقیه، متکلم، محقق و نویسنده از افراد سرشناس آل عصفور بود.
وی در شاخوره به دنیا آمد و در همان جا علوم مقدماتی را فرا گرفت و آنگاه نزد استادان بزرگ آن عصر مراتب عالی فقه و اصول را به پایان رساند و به درجۀ اجتهاد نایل آمد.احمد از برجسته ترین شاگردان شیخ سلیمان ماحوزی است که نزد وی فقه و اصول و حکمت را آموخت.ریاضیات را نزد شیخ محمد بن یوسف بحرانی فرا گرفت.تألیفات او نشان می دهد که در بسیاری از دانش های روزگار خود مهارت کافی داشته است.او به رغم دیگر عالمان عصفوری که اخباری بودند و از این رو با حکمت و فلسفه سر ناسازگاری داشتند، به تعقل گرایش داشت و کتاب هایی نیز در زمینۀ علوم عقلی تألیف کرد.وی علاوه بر تبحر فراوان در علوم عقلی و نقلی، در فصاحت زبان و بلاغت سخن و حاضرجوابی نیز مشهور بود.
رویدادهای تاریخی معاصر
در روزگار او جزایر خلیج فارس آماج تاخت و تاز اعراب هوله گشت و بحرین نیز از این تهاجم وسیع بی نصیب نماند.در این آشوب افراد بسیاری کشته شدند و اموال مردم به غارت رفت و آبادی ها ویران گردید.بسیاری از مردم، شهر و دیار خود را رها کردند و به جاهای دیگر کوچیدند.احمد بن ابراهیم نیز زادگاهش را ترک گفت و به قطیف رفت.هر چند فرزندش یوسف در بحرین ماند تا اموال پدر و به خصوص کتابخانه اش را حفظ کند، اما پس از چندی همۀ آن ها به تاراج رفت و نابود شد.او از این حادثۀ دردناک بیمار شد و در قطیف درگذشت.برای او ۲۳ تألیف معتبر بر شمرده اند که گویا همگی با کتابخانۀ وی در فتنه بحرین از میان رفته است.
منبع
مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، دانشنامه بزرگ اسلامی، برگرفته از مقاله «آل عصفور»، شماره«۴۳۸»
...