اجازه روایت

[ویکی فقه] اجازه روایت یعنی اجازه نقل روایت به شاگردان مورد اطمینان
اجازۀ روایت از اصطلاحات علم درایه و به معنای اجازۀ شفاهی
یا کتبی شیخ و استاد به فرد مورد اطمینان خود برای نقل احادیثی است که وی در نوشته های خویش گردآورده و یا آن ها را روایت کرده است.
فواید اجازه روایت
فایدۀ این کار، مصون ماندن روایات از دخل و تصرف بیجا و حفظ کتاب های حدیثی
از افزوده شدن احادیث دروغین و جعلی بر احادیث راستین است.عنوان اجازه در بسیاری از موارد، بر نوشتار در بردارندۀ اجازه نیز اطلاق می گردد که محتوای آن علاوه بر ذکر اجمالی یا تفصیلی کتاب هایی که اجازه دهنده به
روایت آن ها رخصت داده است، معرّفی شیوخ و اساتیدی است که به اجازه دهنده رخصت نقل حدیث داده اند و نیز مشایخ هر یک از اساتید در هر طبقه و عصر تا برسد به مصدر اصلی یعنی معصوم علیه السّلام.برخی از بزرگان،
کتابهای نوشته شده در بحث اجازات
اجازاتی را که از سوی مشایخ بزرگوار به افراد داده شده است، در کتاب های مستقلی گرد آورده اند که نخستین آنان، سید رضی الدّین، علی بن طاووس (م ۶۶۴ ه‍. ق) است

[ویکی شیعه] اجازه روایت، اجازه ای که استاد برای نقل روایت به شاگردان مورد اطمینان می دهد. اجازه نقل روایت برای حفظ و انتقال آن به نسل های بعدی بوده است. اجازه ممکن است شفاهی یا کتبی باشد. با مکتوب شدن احادیث در دهه های اخیر و اطمینان نسبی از عدم تحریف،امروزه اجازه روایت جنبه تشریفاتی دارد.
اجازه به معنای اذن و رخصت و روا دانستن است. اجازه از دیرباز در بین علما و دانشمندان علوم مختلف مرسوم بوده و اساتید فن به منظور بزرگداشت از مقام علمی شاگردانشان و به نشانه کفایت ها و شایستگی هایی که در آنان وجود داشته برایشان اجازه صادر می کردند. در حوزه های مختلف علوم اسلامی هم چون تفسیر، حدیث، فقه، طب، ادبیات و عرفان تبادل اجازه بین اساتید و شاگردان مرسوم بوده است، مثلاً اطبا برای شاگردان خود اجازه طبابت می نگاشتند، قاریان برجسته قرآن برای شاگردان خود اجازه قرائت قرآن می نوشتند و صوفیان و درویشان اجازه خرقه از مشایخ خویش دریافت می کردند و محدثین اجازه روایت حدیث و یا روایت کتاب های حدیثی را به حدیث پژوهان اعطا نموده و فقها اجازه اجتهاد و یا تصدی امور حسبیه را برای لایقان این مناصب صادر می کردند.
اجازه اصطلاحی در علوم حدیث بر گونه ای از روش های فراگیری و انتقال حدیث دلالت دارد. در اصطلاح محدثان، اجازه در کنار سماع، عرض و قرائت، یکی از روش های دریافت حدیث شمرده شده است و با اجازه شفاهی و کتبی شیخ به راوی برای روایت احادیث مضبوط در متن یا متونی که در ثبت دارد تحقق می پذیرد.