آتش غیرمستقیم. آتش غیرمستقیم به معنی هدف گیری و شلیک گلوله به سوی دشمن است بدون آن که هدف در دید نیروی مهاجم باشد، برخلاف آتش مستقیم که خط دید مستقیمی بین سلاح و هدف وجود دارد. هدف گیری در آتش مستقیم از طریق محاسبه زاویه شلیک و خط سیر آن انجام می شود و گاهی هم از ناظری که محل شلیک را در دید مستقیم خود دارد برای اصلاح آتش کمک گرفته می شود.
آتش غیرمستقیم معمولاً توسط ادوات توپخانه ای، خمپاره ها، راکت ها، و موشک ها فراهم می شود هرچند گاهی تانک ها و تیربارها نیز به سوی اهدافی شلیک می کنند که در دید مستقیم آن ها نیست.
برای افزایش دقت آتش غیر مستقیم می توان از شخصی کمک گرفت که هدف و مسیر شلیک گلوله را در دید خود دارد. به این صورت که وی محل برخورد گلوله و فاصله تقریبی آن با هدف را از طریق پرچم، تلفن، رادیو و . . . به اطلاع توپچی ها می رساند و در صورت نیاز بر اساس راهنمایی او تغییراتی در زاویه شلیک در نظر گرفته می شود. البته سیستم های هماهنگ کننده سلاح و هدف و سامانه های اطلاعات هواشناسی نیز می توانند هدف را به طور دقیق مشخص کنند.
آتش غیر مستقیم مهمترین جنبهٔ تحول نظامی عمیقی بود که به جنگ جهانی اول منجر شد هرچند پیامدهای آن کمتر مورد توجه مورخین قرار گرفته است. تا قبل از آن توپخانه ها اصولاً امکان شلیک به اهدافی که در دید آن ها نبود را نداشتند. البته توپخانه های محاصره گر و دژکوب از قرن ها پیش از سیستم های ابتدایی برای آتش مستقیم بهره می بردند که شامل خطی از علامت ها بین توپ و نقطه ای می شد که از آنجا می شد هدف را دید. توپخانه دژکوب ارتش روسیه در جریان محاصره سواستوپول در جنگ های کریمه با استفاده از یک سیستم بسیار کارآمد علامت دهی توانست نیروهای بریتانیایی را زمین گیر کند.
اما در جنگ فرانسه و پروس در سال های ۱ - ۱۸۷۰ بود که برای نخستین بار نیاز به پنهان کردن توپ ها احساس شد. اختراع باروت های بدون دود پیشرفته و هسته ای جدید باعث شده بود تا دودی که به مخفی کردن توپ ها کمک می کرد از بین برود و در نتیجه توپخانه در دید کامل تفنگداران و مسلسلچی های دشمن قرار می گرفت. هرچند بُرد توپ ها افزایش یافته بود اما محدودیت های بینایی انسان و ناهمواری های زمین مانعی برای بمباران مسافت های دور بود.
سیستم های علامت دهی برای جنگ های محاصره ای مناسب بود اما برای استفاده در زمین های باز کاملاً بی فایده می نمود. در چنین جنگ هایی نیاز بود که امکان تغییر جهت سریع توپ وجود داشته باشد و برای این کار به اطلاعات نقشه ای یا دستورهای افسر ناظر در نیروهای پیش رو نیاز بود. برای اجرای این راه حل از دهه ۱۸۹۰ توپخانه های اروپایی از دیدهای عقربه ای ابتدا به صورت نیم دایره و سپس دایره کامل برای توپ های خود و ترکیب آن با هدف گیری نقطه قابل دید از موقعیت توپ استفاده کردند. اصلاح آتش توسط ناظر پیشرو هم ابتدا با استفاده از پرچم و در جنگ روسیه و ژاپن با ارتباط تلفنی انجام می شد و از آن زمان توپخانه ها با استفاده از یک راه حل ساده امکان شلیک به سوی هر هدفی را که در برد آن ها قرار داشت پیدا کردند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفآتش غیرمستقیم معمولاً توسط ادوات توپخانه ای، خمپاره ها، راکت ها، و موشک ها فراهم می شود هرچند گاهی تانک ها و تیربارها نیز به سوی اهدافی شلیک می کنند که در دید مستقیم آن ها نیست.
برای افزایش دقت آتش غیر مستقیم می توان از شخصی کمک گرفت که هدف و مسیر شلیک گلوله را در دید خود دارد. به این صورت که وی محل برخورد گلوله و فاصله تقریبی آن با هدف را از طریق پرچم، تلفن، رادیو و . . . به اطلاع توپچی ها می رساند و در صورت نیاز بر اساس راهنمایی او تغییراتی در زاویه شلیک در نظر گرفته می شود. البته سیستم های هماهنگ کننده سلاح و هدف و سامانه های اطلاعات هواشناسی نیز می توانند هدف را به طور دقیق مشخص کنند.
آتش غیر مستقیم مهمترین جنبهٔ تحول نظامی عمیقی بود که به جنگ جهانی اول منجر شد هرچند پیامدهای آن کمتر مورد توجه مورخین قرار گرفته است. تا قبل از آن توپخانه ها اصولاً امکان شلیک به اهدافی که در دید آن ها نبود را نداشتند. البته توپخانه های محاصره گر و دژکوب از قرن ها پیش از سیستم های ابتدایی برای آتش مستقیم بهره می بردند که شامل خطی از علامت ها بین توپ و نقطه ای می شد که از آنجا می شد هدف را دید. توپخانه دژکوب ارتش روسیه در جریان محاصره سواستوپول در جنگ های کریمه با استفاده از یک سیستم بسیار کارآمد علامت دهی توانست نیروهای بریتانیایی را زمین گیر کند.
اما در جنگ فرانسه و پروس در سال های ۱ - ۱۸۷۰ بود که برای نخستین بار نیاز به پنهان کردن توپ ها احساس شد. اختراع باروت های بدون دود پیشرفته و هسته ای جدید باعث شده بود تا دودی که به مخفی کردن توپ ها کمک می کرد از بین برود و در نتیجه توپخانه در دید کامل تفنگداران و مسلسلچی های دشمن قرار می گرفت. هرچند بُرد توپ ها افزایش یافته بود اما محدودیت های بینایی انسان و ناهمواری های زمین مانعی برای بمباران مسافت های دور بود.
سیستم های علامت دهی برای جنگ های محاصره ای مناسب بود اما برای استفاده در زمین های باز کاملاً بی فایده می نمود. در چنین جنگ هایی نیاز بود که امکان تغییر جهت سریع توپ وجود داشته باشد و برای این کار به اطلاعات نقشه ای یا دستورهای افسر ناظر در نیروهای پیش رو نیاز بود. برای اجرای این راه حل از دهه ۱۸۹۰ توپخانه های اروپایی از دیدهای عقربه ای ابتدا به صورت نیم دایره و سپس دایره کامل برای توپ های خود و ترکیب آن با هدف گیری نقطه قابل دید از موقعیت توپ استفاده کردند. اصلاح آتش توسط ناظر پیشرو هم ابتدا با استفاده از پرچم و در جنگ روسیه و ژاپن با ارتباط تلفنی انجام می شد و از آن زمان توپخانه ها با استفاده از یک راه حل ساده امکان شلیک به سوی هر هدفی را که در برد آن ها قرار داشت پیدا کردند.
wiki: آتش غیرمستقیم