اتساع زمان گرانشی پدیدهٔ وجود تفاوت واقعی بین مقدار مشاهده شده برای زمان سپری شده میان دو رویداد، از دید ناظرهای قرار گرفته در مکان هایی با پتانسیل گرانشی متفاوت است. هرچه پتانسیل گرانشی مکان ناظر بیشتر باشد ( یعنی از جرم منشأ میدان دورتر باشد ) ناظری که او را از مکانی با پتانسیل گرانشی کمتر می بیند احساس میکند زمان برای فردی که در مکانی با پتانسیل گرانشی بیشتر است زود تر می گذرد زمان برای هر دو ناظر به یک سرعت می گذرد ولی از دید یکدیگر زمان برای یکی از دیگری زودتر می گذرد به دلیل اینکه پتانسیل گرانشی هم بر روی ساعت ناظر و هم بر روی بدن ناظر تاثیر گذاشته و زمان را برای هردو تندتر می کند به روایتی اگر یک نفر را از مکانی با پتانسیل گرانشی کمتر به مکانی با پتانسیل گرانشی بیشتر ببریم گذر زمان در هر دو مکان برای او یکسان است. [ ۱]
این اثر اولین بار توسط آلبرت اینشتین در سال ۱۹۰۷ پیش بینی شد. وی این اثر را با استفاده از نتایج نسبیت خاص در چارچوب های مرجع شتاب دار مطرح کرد. ( از نسبیت خاص تا نسبیت عام را ببینید ) . پس از آن، طی آزمایش هایی که اولین آن ها آزمایش پوند - ربکا بود ( آزمون های نسبیت عام را ببینید ) این اثر بررسی و تأیید شد.
بنا به نظریهٔ نسبیت عام، جرم گرانشی با جرم لختی برابر است و می توان یک میدان گرانشی تخت را با یک چارچوب مرجع شتاب دار هم ارز دانست ( اصل هم ارزی ) . در یک اتاق شتاب دار یا قرار گرفته در میدانی گرانشی، آهنگ گذشت زمان برای ناظرهای در ارتفاع های مختلف ( اختلاف در راستای جهت شتاب اهمیت دارد ) متفاوت است.
• میدان گرانشی یکنواخت. مطابق شکل، منبع نوری را روی دکل، که با بسامد f s {\displaystyle f_{s}} روشن و خاموش می شود در نظر بگیرید. ناظر روی زمین، که فاصله اش از منبع در راستای عمودی ( راستای میدان گرانشی ) برابر h {\displaystyle h} است، بسامد چشمک زدن منبع نور را f o {\displaystyle f_{o}} اندازه می گیرد. به خاطر پدیدهٔ اتساع زمان گرانشی این بسامدها چنین به هم مربوط می شوند:
f o = f s e g h / c 2
که g شتاب گرانش ، c سرعت نور ، h فاصله منبع نور از سطح زمین
مقدار e g h / c 2 را T d نشان می دهیم. در شرایط برقراری تقریبِ میدان ضعیف، می توان تابع نمایی بالا را به صورت f o = f s ( 1 + g h / c 2 ) بسط داد.
• روی یک دیسک چرخان، با فرض ناظر قرار گرفته در مرکز، برای T d {\displaystyle T_{d}} خواهیم داشت:
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین اثر اولین بار توسط آلبرت اینشتین در سال ۱۹۰۷ پیش بینی شد. وی این اثر را با استفاده از نتایج نسبیت خاص در چارچوب های مرجع شتاب دار مطرح کرد. ( از نسبیت خاص تا نسبیت عام را ببینید ) . پس از آن، طی آزمایش هایی که اولین آن ها آزمایش پوند - ربکا بود ( آزمون های نسبیت عام را ببینید ) این اثر بررسی و تأیید شد.
بنا به نظریهٔ نسبیت عام، جرم گرانشی با جرم لختی برابر است و می توان یک میدان گرانشی تخت را با یک چارچوب مرجع شتاب دار هم ارز دانست ( اصل هم ارزی ) . در یک اتاق شتاب دار یا قرار گرفته در میدانی گرانشی، آهنگ گذشت زمان برای ناظرهای در ارتفاع های مختلف ( اختلاف در راستای جهت شتاب اهمیت دارد ) متفاوت است.
• میدان گرانشی یکنواخت. مطابق شکل، منبع نوری را روی دکل، که با بسامد f s {\displaystyle f_{s}} روشن و خاموش می شود در نظر بگیرید. ناظر روی زمین، که فاصله اش از منبع در راستای عمودی ( راستای میدان گرانشی ) برابر h {\displaystyle h} است، بسامد چشمک زدن منبع نور را f o {\displaystyle f_{o}} اندازه می گیرد. به خاطر پدیدهٔ اتساع زمان گرانشی این بسامدها چنین به هم مربوط می شوند:
f o = f s e g h / c 2
که g شتاب گرانش ، c سرعت نور ، h فاصله منبع نور از سطح زمین
مقدار e g h / c 2 را T d نشان می دهیم. در شرایط برقراری تقریبِ میدان ضعیف، می توان تابع نمایی بالا را به صورت f o = f s ( 1 + g h / c 2 ) بسط داد.
• روی یک دیسک چرخان، با فرض ناظر قرار گرفته در مرکز، برای T d {\displaystyle T_{d}} خواهیم داشت:
wiki: اتساع زمان گرانشی