آترا هاسیس. آترا - هاسیس ( اکدی: 𒀜𒊏𒄩𒋀، آوانگاری: Atra - ḫasīs ) ( انگلیسی: Atra - Hasis ) ، آترام - هاسیس و یا بنا به واژگان آغازینِ متن «وقتی خدایان انسان بودند»، حماسه ای از ادبیات متأخر بابلی باستان است که تاریخ بشریت را از آفرینش تا طوفان بازگو می کند. چهار نسخه از این داستان به دست آمده که قدیمی ترین آن به قرن هفده پیشا دوران مشترک تعلق دارد. روایت همین متن از «طوفان» است که شاعر حماسه گیلگمش به عنوان منبعی برای روایت خودش از اسطوره «طوفان» ( روایت اوتَنَپیشتی در لوح XI ) به کار برد. علاوه بر آن، الگویی چشمگیر برای داستان طوفان نوح در کتاب مقدس می شود.
آترا - هاسیس به معنای «بسیار خردمند» و در حماسه گیلگمش، همان اوتنپیشتی ( نجات یافته از طوفان بزرگ ) است. انلیل ( خدای اصلی بر روی زمین که معمولا در مواجهه با انسان برخورد خشن و خصمانه دارد ) از هیاهوی بی امان آفرینش جدید ( انسان ) به ستوه آمد. ائا ( نام اکدیِ خدای سومری انکی که خدای خِرد، جادو، آبهای تازه و نیز حامی انسان است ) راه رهایی انسان را به آترا - هاسیس نشان داد. در پایان، انلیلِ خشمگین راه حلِ نهایی را برگزید: او «طوفان» را نازل کرد تا بشریت یکسره نابود شود. راه حل نهایی انلیل به طرز مرگباری دارای نقصان بود و خدایان را به حال مرگ افکند چون دیگر کسی برای آنها قربانی پیشکش نکرد. وقتی نجات یافتگان از طوفان، با کشتی بر قله کوهی بلند نشستند، بوی خوش پیشکش آترا - هاسیس به آسمان رفت و همه خدایان به غذا هجوم آوردند. اما هنوز مشکل سر و صدای بشر چاره نشده بود. بنابراین، خدایان در بشر تغییراتی دادند تا دیگر نتواند مانند گذشته زاد و ولد کند. بزرگترین تغییر آن بود که خدایان پایانی برای طول عمر انسان قرار دادند.
در منابع گوناگون بین النهرین باستان، به سومری و به اکدی، چنین آمده که بابلیان اعتقاد داشتند هدف از آفرینش بشر، خدمت به خدایان بوده است. پیش از آفرینش انسان، شهرهای بین النهرین سفلی توسط تنها ساکنانش ( خدایان ) پر شده بود و آنها باید با کارِ خود، خوراک و پوشاک را فراهم می کردند. خدایان خُرد تحت نظارت انلیل، سَرور زمین، خوراک خدایان بزرگ را کشت و برداشت می کردند. آنها زمین را شخم می زدند و طاقت فرساتر از همه آنکه زمین را برای ایجاد رود و راه آب می شکافتند تا زمین را آبیاری کنند. در نهایت، کار بیش از حد توانشان شد و سر به شورش گذاشتند. انکی نخستین تکنولوژی را طراحی کرد تا جایگزین نیروی کاری از گِل ایجاد شود و سپس راهی برای این موجود تازه گذاشت تا خود را تکثیر کند. در شعر آترا - هاسیس، یوغ و سبد خاک وسیله حمل از محل حفاری و نماد باری است که انلیل بر بشریت تحمیل کرده است. زندگانی طولانی این ایدئولوژی ( بشر خادم خدایان است ) ، از حداقل هزاره سوم پیشا دوران مشترک تا آمدن اسلام ( مدتها پس از نابودی تمدن بابل ) ، در سوره ۵۱ قرآن نمایانگر است که مشخصا اعتقاد قدیمی را رد می کند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفآترا - هاسیس به معنای «بسیار خردمند» و در حماسه گیلگمش، همان اوتنپیشتی ( نجات یافته از طوفان بزرگ ) است. انلیل ( خدای اصلی بر روی زمین که معمولا در مواجهه با انسان برخورد خشن و خصمانه دارد ) از هیاهوی بی امان آفرینش جدید ( انسان ) به ستوه آمد. ائا ( نام اکدیِ خدای سومری انکی که خدای خِرد، جادو، آبهای تازه و نیز حامی انسان است ) راه رهایی انسان را به آترا - هاسیس نشان داد. در پایان، انلیلِ خشمگین راه حلِ نهایی را برگزید: او «طوفان» را نازل کرد تا بشریت یکسره نابود شود. راه حل نهایی انلیل به طرز مرگباری دارای نقصان بود و خدایان را به حال مرگ افکند چون دیگر کسی برای آنها قربانی پیشکش نکرد. وقتی نجات یافتگان از طوفان، با کشتی بر قله کوهی بلند نشستند، بوی خوش پیشکش آترا - هاسیس به آسمان رفت و همه خدایان به غذا هجوم آوردند. اما هنوز مشکل سر و صدای بشر چاره نشده بود. بنابراین، خدایان در بشر تغییراتی دادند تا دیگر نتواند مانند گذشته زاد و ولد کند. بزرگترین تغییر آن بود که خدایان پایانی برای طول عمر انسان قرار دادند.
در منابع گوناگون بین النهرین باستان، به سومری و به اکدی، چنین آمده که بابلیان اعتقاد داشتند هدف از آفرینش بشر، خدمت به خدایان بوده است. پیش از آفرینش انسان، شهرهای بین النهرین سفلی توسط تنها ساکنانش ( خدایان ) پر شده بود و آنها باید با کارِ خود، خوراک و پوشاک را فراهم می کردند. خدایان خُرد تحت نظارت انلیل، سَرور زمین، خوراک خدایان بزرگ را کشت و برداشت می کردند. آنها زمین را شخم می زدند و طاقت فرساتر از همه آنکه زمین را برای ایجاد رود و راه آب می شکافتند تا زمین را آبیاری کنند. در نهایت، کار بیش از حد توانشان شد و سر به شورش گذاشتند. انکی نخستین تکنولوژی را طراحی کرد تا جایگزین نیروی کاری از گِل ایجاد شود و سپس راهی برای این موجود تازه گذاشت تا خود را تکثیر کند. در شعر آترا - هاسیس، یوغ و سبد خاک وسیله حمل از محل حفاری و نماد باری است که انلیل بر بشریت تحمیل کرده است. زندگانی طولانی این ایدئولوژی ( بشر خادم خدایان است ) ، از حداقل هزاره سوم پیشا دوران مشترک تا آمدن اسلام ( مدتها پس از نابودی تمدن بابل ) ، در سوره ۵۱ قرآن نمایانگر است که مشخصا اعتقاد قدیمی را رد می کند.
wiki: آترا هاسیس