اتحادیه بین المللی حمل و نقل جاده ای ( IRU ) به انگلیسی: INTERNATIONAL ROAD TRANSPORT UNION در ۲۳ مارس ۱۹۴۸ در ژنو تأسیس شد. این اتحادیه توسط شورای اقتصادی و اجتماعی سازمان ملل و شورای اروپا به عنوان مشاور سازمان های مذکور برگزیده شد. با وجود اینکه اتحادیه بین المللی حمل و نقل جاده ای ( IRU ) در ابتدا مسائل خاص اروپا را مدنظر داشت ، پس از مدت کوتاهی به عنوان تنها سازمان بین المللی، نماینده حمل و نقل جاده ای شناخته شد و توسط سازمان های بین المللی از این اتحادیه خواسته شد که تجربیاتش را در اختیار کلیه کشورهای جهان قرار دهد. اتحادیه بین المللی حمل و نقل جاده ای ( IRU ) در حال حاضر دارای حدود ۱۵۲ عضو از جمله جمهوری اسلامی ایران است که به اعضای فعال ( فدراسیون های ملی حمل و نقل جاده ای ) و وابسته ( شرکت ها، گروه ها و دست اندرکارانی که به فعالیت های اتحادیه ای علاقه مندند ) تقسیم می شوند [ ۱] .
پس از جنگ جهانی دوم اقتصاد اروپا رونقی دوباره گرفت و حجم مبادلات بازرگانی آن افزایش یافت، همه شقوق حمل و نقل به ویژه حمل و نقل بین المللی نقش حساس و مهمی در ایجاد ارتباط نزدیک بین کشورها ایفا می کردند. در چنین اوضاع و احوالی نیاز به یک سازمان بین المللی که بتواند کلیه موسسات و شرکت های حمل و نقل بین المللی جاده ای را گرد خود جمع کند، بیش از پیش احساس می شد. در نتیجه این احساس و نیاز، با ابتکار شرکت های حرفه ای صنعت حمل و نقل کشورهای سوئد، دانمارک، نروژ، هلند، بلژیک، فرانسه، انگلستان، سوئیس و با کوشش بی دریغ شخصیت هایی چون دکتر «اف ارنست اسپات» از هلند، آقای «پر ـ ای اریکسون» از سوئد و آقای «کلودلبلان» از فرانسه، اتحادیه بین المللی حمل و نقل جاده ای در ۲۳ مارس ۱۹۴۸ در ژنو تأسیس شد. دیری نپایید که این اتحادیه توسط شورای اقتصادی و اجتماعی سازمان ملل و شورای اروپا به عنوان مشاور سازمان های مذکور برگزیده شد.
اتحادیه بین المللی حمل و نقل جاده ای ( IRU ) شامل پنج بخش است:
۱ - شورای مدیریت یا مجمع عمومی که بالاترین مرجع اتحادیه است و کارهای اساسی آن، تعیین سیاست کلی اتحادیه، تصمیم گیری درباره تمام فعالیت هایی که در صلاحیتش قرار می گیرند، قبول یا رد تقاضای عضویت و انتخاب اعضای هیأت مدیره است. این شورا از سه بخش تشکیل شده است:
• بخش اول: حمل و نقل تجاری مسافر ( حمل و نقل مسافر در مقابل کرایه و درآمد شامل تاکسی ها، اتومبیل های کرایه و سایر وسایل حمل و نقل مسافر عمومی با راننده )
• بخش دوم: حمل و نقل تجارتی کالا ( حمل کالا در مقابل کرایه و درآمد )
• بخش سوم: حمل و نقل شخصی یا غیر تجاری کالا و مسافر ( مربوط به حمل و نقل به حساب شخصی )
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفپس از جنگ جهانی دوم اقتصاد اروپا رونقی دوباره گرفت و حجم مبادلات بازرگانی آن افزایش یافت، همه شقوق حمل و نقل به ویژه حمل و نقل بین المللی نقش حساس و مهمی در ایجاد ارتباط نزدیک بین کشورها ایفا می کردند. در چنین اوضاع و احوالی نیاز به یک سازمان بین المللی که بتواند کلیه موسسات و شرکت های حمل و نقل بین المللی جاده ای را گرد خود جمع کند، بیش از پیش احساس می شد. در نتیجه این احساس و نیاز، با ابتکار شرکت های حرفه ای صنعت حمل و نقل کشورهای سوئد، دانمارک، نروژ، هلند، بلژیک، فرانسه، انگلستان، سوئیس و با کوشش بی دریغ شخصیت هایی چون دکتر «اف ارنست اسپات» از هلند، آقای «پر ـ ای اریکسون» از سوئد و آقای «کلودلبلان» از فرانسه، اتحادیه بین المللی حمل و نقل جاده ای در ۲۳ مارس ۱۹۴۸ در ژنو تأسیس شد. دیری نپایید که این اتحادیه توسط شورای اقتصادی و اجتماعی سازمان ملل و شورای اروپا به عنوان مشاور سازمان های مذکور برگزیده شد.
اتحادیه بین المللی حمل و نقل جاده ای ( IRU ) شامل پنج بخش است:
۱ - شورای مدیریت یا مجمع عمومی که بالاترین مرجع اتحادیه است و کارهای اساسی آن، تعیین سیاست کلی اتحادیه، تصمیم گیری درباره تمام فعالیت هایی که در صلاحیتش قرار می گیرند، قبول یا رد تقاضای عضویت و انتخاب اعضای هیأت مدیره است. این شورا از سه بخش تشکیل شده است:
• بخش اول: حمل و نقل تجاری مسافر ( حمل و نقل مسافر در مقابل کرایه و درآمد شامل تاکسی ها، اتومبیل های کرایه و سایر وسایل حمل و نقل مسافر عمومی با راننده )
• بخش دوم: حمل و نقل تجارتی کالا ( حمل کالا در مقابل کرایه و درآمد )
• بخش سوم: حمل و نقل شخصی یا غیر تجاری کالا و مسافر ( مربوط به حمل و نقل به حساب شخصی )
