ابویعقوب سجستانی اسحاق

دانشنامه آزاد فارسی

ابویَعقوب سِجِستانی، اسحاق (قرن ۴ق)
(یا: ابویعقوب سجزی) متکلم و داعی بزرگ اسماعیلی. شاگرد ابوحاتم رازی و محمد بن احمد نسفی بود. پس از درگذشت ابوحاتم رازی (ح ۳۲۲ق)، ریاست دعوی اسماعیلی را به دست گرفت. پس از آن داعی اسماعیلیان در خراسان و سیستان شد و سرانجام به دست خلف بن احمد صفاری به قتل رسید. ابویعقوب گرچه به امامت خلفای اسماعیلی مصر، یعنی فاطمیان، معتقد بود، اما پیرو عقیدۀ تناسخ بود و برانگیختن و رستاخیز را برابر آنچه، به گفتۀ خودش، اهل ظاهر می گفتند قبول نداشت و از این رو، در مسئلۀ قیامت و برزخ و تناسخ با عقیدۀ رسمی فاطمیان اختلاف داشت. ناصرخسرو نیز در زادالمسافرین به عقیدۀ وی دربارۀ تناسخ خرده گرفته است. از آثارش: کشف المحجوب که از کهن ترین آثار فلسفی به فارسی در کلام اسماعیلی است (تهران، ۱۳۲۷ش)؛ النّصرة و الافتخار (بیروت، ۱۹۸۰) به عربی؛ اثبات النُبُّوات؛ تحفةالمُستجیبین (دمشق، ۱۹۵۶)؛ الینابیع؛ البرهان؛ البشارة/البشارات، رساله فی تألیف الارواح/رساله فی معرفةالارواح؛ التوحید؛ اسرارالمعاد والمعاش؛ الموازین.

پیشنهاد کاربران

بپرس