ابومحمد بافی

[ویکی فقه] بافی، ابومحمد عبداللّه بن محمد بخاری خوارزمی، منسوب به بافِ خوارزم، از فقهای بزرگ شافعی قرن چهارم که علاوه بر فقه به جامعیت در ادبیات عرب، علم نحو، فصاحت و بلاغت، شعر، خطابه، بدیهه گویی و شیرین سخنی شهرت داشته و از او به فقیه ترین فقهای شافعی عصر خود یاد شده است.
در هیچ یک از گزارشهای زندگی بافی به تاریخ تولد و دوران کودکی و آغاز تحصیل او اشاره نشده است، ولی مورخان درباره درگذشت او در محرم ۳۹۸ در بغداد اتفاق نظر دارند.
سرگذشت بافی
سرگذشت بافی پیش از سکونتش در بغداد روشن نیست، اما پس از آن که در بغداد اقامت گزید، به حلقة درس فقه ابوالقاسم عبدالعزیز بن عبداللّه دارکی شافعی (متوفی ۳۷۵) در آمد و پس از درگذشت او به جای وی به تدریس پرداخت. او تنها به درس دارکی بسنده نکرد و از درس فقه دو استاد معروف دیگر روزگار خود، ابواسحاق ابراهیم بن احمد مروزی شافعی (متوفی ۳۴۰) و ابوعلی ابن ابی هریره (متوفی ۳۴۵)، نیز بهره برد.
شاگردان بافی
از شاگردان بافی می توان از ابوالطیب طبری (متوفی ۴۵۰) و تنی چند از مشایخ مشهور شافعی یاد کرد که از آن میان، ابوعبداللّه محمدبن ابراهیم صانعی خوارزمی (متوفی ۳۹۰) و ابوبکرمحمدبن بکربن محمد نوقانی طوسی (متوفی ۴۲۰) و علی بن محمد ماوردی (متوفی ۴۵۰) شناخته ترند.
آثار بافی
...