ابوعمرو بن علاء

ابوعَمرو بن علاء (۶۸ـ۱۵۴ق)
از قاریان هفت گانه. گویا در بصره زاده شد و همان جا در محضر نصر بن عاصم لیثی قرائت و نحو آموخت. پس از مدتی راهی مکه و مدینه و از آن جا عازم یمن شد. در این مدت نزد استادانی بسیار چون مجاهدبن جبر، ابن کثیر، عکرمة بن خالد، سعید بن جبیر، و ابن رومان قرائت آموخت. هیچ یک از قاریان هفت گانه این همه استاد نداشته اند. او قرائت اهل حجاز را اساس و مبنای عمل خویش قرار داده بود و به سنت بسیار پای بند بود. انتقال قرائت او به آیندگان، بیشتر به اهتمام یکی از شاگردانش، با نام ابومحمد یحیی بن مبارک یزدی، از قاریان چهارده گانه، بوده است. از دیگر شاگردان ابوعمرو می توان از حمزة بن حبیب کوفی، عبدالوارث بن سعید کنوری، ابوزید انصاری و یونس بن حبیب و عبدالملک بن قریب اصعمی نام برد. قرائت ابوعمرو در قرن های ۳ و ۴ق نیز همواره با استقبال استادان قرائت واقع می شد؛ تا آن جا که در شام، قرائت سنتی را متحول کرد و رواج قابل توجهی یافت. وی یکی از شروط استفاده از منابع دینی را علم به ظرایف ادبی و علل گمراهی بیشتر کافران را ناآگاهی نسبت به دقایق زبان عربی می دانست. برخی از آراء و نظرات ابوعمرو پیرامون نحو را می توان در الکتاب، اثر سیبویه و المجاز، اثر ابوعبیده یافت. ابوبکر صولی نویسنده قرن ۴ق در کتابی با نام اخبار ابی عمرو بن العلاء به جمع آوری مجموعه ای از روایات منسوب به ابوعمرو پرداخته است. نیز ← قاریان هفت گانه