ابوطالِب، یحیی بن حسین (۳۴۰ـ۴۲۴ق)
شاعر و متکلم زیدیه. از نوادگان حسن بن زید علوی بود. نخست شیعۀ اثنا عشری بود، اما بعدها به زیدیه گروید. در بغداد نزد دایی اش سید ابوالعباس و شیخ مفید و در ری نزد صاحب بن عباد درس خواند. از قاضی عبد الجبار همدانی بهره برد. در گرگان تدریس کرد و کتابی در تقدیم به حسن بن مصعبی، وزیر منوچهر زیاری نوشت. پس از درگذشت برادرش، ابوالحسن احمد بن حسین، که امام زیدیان بود به لنگای گیلان رفت و مردم با وی بیعت کردند. از ابوطالب اشعاری به جا مانده است. از آثارش: التَّحریر والشَّرح؛ کتاب المُجزی؛ کتاب الدِّعاقة.
شاعر و متکلم زیدیه. از نوادگان حسن بن زید علوی بود. نخست شیعۀ اثنا عشری بود، اما بعدها به زیدیه گروید. در بغداد نزد دایی اش سید ابوالعباس و شیخ مفید و در ری نزد صاحب بن عباد درس خواند. از قاضی عبد الجبار همدانی بهره برد. در گرگان تدریس کرد و کتابی در تقدیم به حسن بن مصعبی، وزیر منوچهر زیاری نوشت. پس از درگذشت برادرش، ابوالحسن احمد بن حسین، که امام زیدیان بود به لنگای گیلان رفت و مردم با وی بیعت کردند. از ابوطالب اشعاری به جا مانده است. از آثارش: التَّحریر والشَّرح؛ کتاب المُجزی؛ کتاب الدِّعاقة.
wikijoo: ابوطالب،_یحیی_بن_حسین_(۳۴۰ـ۴۲۴ق)