[ویکی فقه] اَبوطالِبِ اَنْباری، عبیدالله بن احمد بن یعقوب بن نصر بن طالب (د ۳۵۶ق/ ۹۶۷ م)، محدّث امامی.
اصل خاندان وی گویا از انبار بوده، ولی او خود تا پایان عمر در واسط می زیسته است. البته چنان که از بررسی نام های استادان و شاگردانش برمی آید، بارها برای تحصیل یا تعلیم به بغداد رفته است. با توجه به دانش آموختن ابوطالب نزد برخی از مشایخ در اواخر سده ۳ ق، چون احمد بن یحیی ثعلب (د ۲۹۱ ق)، ابن داوود اصفهانی (د ۲۷۹ ق) و احمد بن مغلس حمانی (استماع در ۲۷۹ ق)، باید تولد او را در ربع سوم سده ۳ ق دانست.
مشایخ
در میان استادان ابوطالب شیوخی از نقاط مختلف به ویژه عراق ، از محدث و ادیب و شیعه و اهل سنت دیده می شوند. از آن میان جز افراد یاد شده (احمد بن یحیی ثعلب، ابن داوود اصفهانی و احمد بن مغلس حمانی)، می توان ابن ابی داوود سجستانی ، حمید بن زیاد نینوایی ، حسن بن محمد بن جمهور عمی ، یوسف بن یعقوب قاضی و مفضل بن عبدالعزیز کاتب را برشمرد. (برای اطلاع بیش تر از مشایخ او می توان به این منابع مراجعه کرد ).
چیرگی او در حدیث
ابوطالب در ادب و روایت اشعار و اخبار ادبی نیز ید طولانی داشت، ولی چیرگی او در حدیث ، به خصوص حدیث امامیه ، این بعد از شخصیت او را تحت الشعاع قرار داده بود. در واقع ابوطالب بسیاری از آثار سلف امامیه را از طریق شیوخ خود به ویژه حمید بن زیاد روایت کرد و شاگردش ابن عبدون این روایات را در فهرست خود ضبط نمود که به نوبه خود مورد استفاده طوسی در الفهرست و نجاشی در رجال قرار گرفته است. طوسی در «مشیخه الابصار» تصریح کرده که تمام تألیفات و روایات حمید بن زیاد را ـ که از مهم ترین حلقه های اتصال در اسانید سلف امایه به شمار می رود ـ از طریق ابوطالب در روایت داشته است.
شاگردان
...
اصل خاندان وی گویا از انبار بوده، ولی او خود تا پایان عمر در واسط می زیسته است. البته چنان که از بررسی نام های استادان و شاگردانش برمی آید، بارها برای تحصیل یا تعلیم به بغداد رفته است. با توجه به دانش آموختن ابوطالب نزد برخی از مشایخ در اواخر سده ۳ ق، چون احمد بن یحیی ثعلب (د ۲۹۱ ق)، ابن داوود اصفهانی (د ۲۷۹ ق) و احمد بن مغلس حمانی (استماع در ۲۷۹ ق)، باید تولد او را در ربع سوم سده ۳ ق دانست.
مشایخ
در میان استادان ابوطالب شیوخی از نقاط مختلف به ویژه عراق ، از محدث و ادیب و شیعه و اهل سنت دیده می شوند. از آن میان جز افراد یاد شده (احمد بن یحیی ثعلب، ابن داوود اصفهانی و احمد بن مغلس حمانی)، می توان ابن ابی داوود سجستانی ، حمید بن زیاد نینوایی ، حسن بن محمد بن جمهور عمی ، یوسف بن یعقوب قاضی و مفضل بن عبدالعزیز کاتب را برشمرد. (برای اطلاع بیش تر از مشایخ او می توان به این منابع مراجعه کرد ).
چیرگی او در حدیث
ابوطالب در ادب و روایت اشعار و اخبار ادبی نیز ید طولانی داشت، ولی چیرگی او در حدیث ، به خصوص حدیث امامیه ، این بعد از شخصیت او را تحت الشعاع قرار داده بود. در واقع ابوطالب بسیاری از آثار سلف امامیه را از طریق شیوخ خود به ویژه حمید بن زیاد روایت کرد و شاگردش ابن عبدون این روایات را در فهرست خود ضبط نمود که به نوبه خود مورد استفاده طوسی در الفهرست و نجاشی در رجال قرار گرفته است. طوسی در «مشیخه الابصار» تصریح کرده که تمام تألیفات و روایات حمید بن زیاد را ـ که از مهم ترین حلقه های اتصال در اسانید سلف امایه به شمار می رود ـ از طریق ابوطالب در روایت داشته است.
شاگردان
...
wikifeqh: عبیدالله_بن_احمد_انباری