اَبوسُلِیمان سِجِستانی، محمد (ح ۳۰۷ـ پس از ۳۷۷ق)
فیلسوف ایرانی. به روایت قفطی شاگرد متی بن یونس و به روایت ابن ابی اصیبعه شاگرد یحیی بن عدی بود. به خاطر بیماری برص و یک چشم بودن در مجالس حاضر نمی شده، با این حال منزل وی محل رفت و آمد دانشمندان و فرهیختگان بوده و کتاب الامتاع والمؤانسة ابوحیان توحیدی، شاگرد سجستانی، حاصل همین مجالس است. توحیدی در این کتاب، که منبع مهم آرای ابوسلیمان است، او را متفکری عقل گرا دانسته که به سرچشمۀ وحی اعتقاد وافری داشته و از تعلیمات عارف مشربان در شناسایی خداوند تبعیت می کرده است. از آثارش: رساله فی اقتصاص طرق الفضائل؛ رسالة فی السیاسة؛ مقالة فی أن الاجرام العلویة طبیعتها خامسة؛ رسالة فی المحرک الاول؛ صوان الحکمة در شرح زندگانی و عقاید فیلسوفان یونان که از مهم ترین منابع عقاید نگاری در اسلام است.
فیلسوف ایرانی. به روایت قفطی شاگرد متی بن یونس و به روایت ابن ابی اصیبعه شاگرد یحیی بن عدی بود. به خاطر بیماری برص و یک چشم بودن در مجالس حاضر نمی شده، با این حال منزل وی محل رفت و آمد دانشمندان و فرهیختگان بوده و کتاب الامتاع والمؤانسة ابوحیان توحیدی، شاگرد سجستانی، حاصل همین مجالس است. توحیدی در این کتاب، که منبع مهم آرای ابوسلیمان است، او را متفکری عقل گرا دانسته که به سرچشمۀ وحی اعتقاد وافری داشته و از تعلیمات عارف مشربان در شناسایی خداوند تبعیت می کرده است. از آثارش: رساله فی اقتصاص طرق الفضائل؛ رسالة فی السیاسة؛ مقالة فی أن الاجرام العلویة طبیعتها خامسة؛ رسالة فی المحرک الاول؛ صوان الحکمة در شرح زندگانی و عقاید فیلسوفان یونان که از مهم ترین منابع عقاید نگاری در اسلام است.