ابوحرب

ابوحرب بن علاءالدوله از امیران کاکویه بود که در نطنز و کاشان فرمان می راند. او ابوحرب بن علاءالدوله محمد بن دشمن زیار ابن کاکویه و از دیلمیان کاکویه بود.
در آن دوران، فرامرز کاکویه، فرزند ارشد علاءالدوله دیلمی، به جای پدر نشست. برادرانش ابوحرب و ابوکالیجار گرشاسب بر سر متصرفات پدر با او نزاع کردند و نتیجه آن شد که ابو حرب، نطنز و کاشان، و ابوکالیجار نهاوند را از آن خود کردند.
فرامرز، پسر علاءالدوله بود که در روزگار چیرگی غزنویان، از سوی پدر، به گروگان نزد سلطان مسعود می زیست. پس از پیکار دندانقان او را گرفتند و به نزد طغرل بیک بردند و او فرامرز را بنواخت. فرامرز پس از مرگ علاء الدوله، در اصفهان به جای پدر نشست و از کوتوال دژ نطنز خواست که بخشی از اموال علاء الدوله را که در آن جا محفوظ بود، به اصفهان بفرستد. اما کوتوال مخالفت کرد و فرامرز همراه برادرش ابوحرب به نطنز تاخت. ابوحرب که می دید برادرانش ابومنصور و گرشاسب، هر یک بخشی از قلمرو پدر را تصاحب کرده اند، ظاهراً برای پیشبرد کار خویش، با کوتوال مذکور بر علیه برادرش فرامرز، همداستان شد و فرامرز ناکام به اصفهان بازگشت. ابوحرب که از انتقام برادر بیمناک بود، از سلجوقیان ری مدد خواست. گروهی از سلجوقیان به یاری او شتافتند و پس از تصرف و غارت کاشان آن جا را به ابوحرب سپردند. فرامرز سپاه فرستاد تا آن جا را باز پس گیرد. ابوحرب نیز به نوبه خود سپاهی تدارک دید و برای تصرف اصفهان روانه آن دیار شد، اما در مصاف دو سپاه به سختی از فرامرز شکست خورد و خود در محاصره افتاد. اندکی بعد به شیراز نزد عمادالدین ابوکالیجار گریخت.
ابوحرب در آنجا از کوشش برای مقابله با برادر بازنماند و ابوکالیجار دیلمی را به تسخیر اصفهان تحریک کرد. ابوکالیجار نیز اصفهان را به محاصره گرفت، ولی پس از چند جنگ کوچک با فرامرز میان آن دو صلح شد و ابوکالیجار با گرفتن مال بازگشت. ابوحرب که راه به جایی نمی برد، باز به دژ نطنز رفت، ولی فرامرز او را محاصره کرد و سرانجام مقرر شد که ابوحرب بخشی از اموال پدر را به فرامرز دهد و وی به اصفهان بازگردد.