ابوجعفر عبدالرحمان بن احمد ازدی

[ویکی فقه] اِبْن ِ قَصیر، ابو جعفر عبدالرحمان بن احمد اَزْدی (د ۵۷۶ق / ۱۱۸۰م )، فقیه و ادیب اندلسی می باشد.
به گفته مقری و ابن خطیب وی از مردم غرناطه بوده است . مقری افزون بر ابوجعفر یکجا او را با کنیه ابوزید و جای دیگر با کنیه ابوالقاسم یاد کرده است .
اساتید
وی در خانواده ای اهل علم پرورش یافت . نخست پدر و عمّش ابومروان عبدالملک آموزش او را به عهده گرفتند و سپس نزد استادان ناموری چون ابوالحسن ابن باذش ، ابن عطیه ، ابن بقی ، ابن ابی الخصال و قاضی عیاض و جز آنان دانش آموخت . گویا در میان استادانش به قاضی عیاض ارادتی تمام داشته و از وی به نیکی و احترام بسیار یاد کرده است . مقری داستان ورود قاضی عیاض به غرناطه و رفتار و منش وی را از قول ابن قصیر با شیوایی تمام بیان می کند.
سفرهای ابن قصیر
ابن قصیر پس از تکمیل دانش به سیر و سفر در بلاد اندلس پرداخت . در همین سفرها بود که مردمان بسیاری برای اخذ علم به محضر او می شتافتند. وی ظاهراً در ۵۷۴ق عازم تونس شد و از آن جا که مردی موجّه بود و در علوم ، به ویژه فقه و حدیث ، دستی توانا داشت ، برای تصدّی قضا به یکی از شهرهای افریقیه نزدیک توزر سفر کرد.
درگذشت
...