ابوجحیفه

لغت نامه دهخدا

ابوجحیفه. [ اَ ج ُ ح َ ف َ ] ( اِخ ) وهب بن عبداﷲ. یکی از صحابه رسول صلوات اﷲعلیه. او پس از وفات آن حضرت بخدمت امیرالمؤمنین علی علیه السلام پیوست و در حروب آن حضرت حضور داشت. و امیرالمؤمنین علی او راوهب الخیر و گاهی وهب اﷲ میخواند. و او بکوفه اقامت گزید و به سال 72 هَ. ق. بدانجا درگذشت.

فرهنگ فارسی

یکی از صحابه رسول اکرم

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] اَبوجُحَیْفه، وهب بن عبداللـه بن مَسْلمه، از بنی سُوائه بن عامر ابن صَعصَعه (د ح۷۴ق/۶۹۳م)، از اصحاب پیامبر صلی الله علیه و آله می باشد.
در برخی منابع نام پدر او «جابر» یا «وهب» نیز آمده است. اگرچه تاریخی دربارۀ ولادت او داده نشده است، ولی به تصریح ابن سعد که برخی از رجال شناسان روایت او را تأیید می کنند ابوجحیفه به هنگام رحلت پیامبر صلی الله علیه و آله به سن بلوغ نرسیده بود.
ابوجحیفه از راویان حضرت علی
وی علاوه بر آنچه شخصاً از پیامبر صلی الله علیه و آله دیده و شنیده و سالها بعد به عنوان خاطرات کودکی آن ها را باز گفته است، از اصحاب رسول اکرم صلی الله علیه و آله چون حضرت علی علیه السلام و براء بن عازب نیز حدیث شنیده و روایت کرده است.
انتخاب کوفه به عنوان وطن
ابوجحیفه پس از پیامبر صلی الله علیه و آله چندان در مدینه نماند و در پی آبادانی شهر کوفه که از ۱۷ق/۶۳۸م آغاز شد، همراه خاندان بنی سواءه راهی کوفه گشت و آن جا را به عنوان وطن برگزید.
از اصحاب حضرت علی
...

پیشنهاد کاربران

بپرس