ابوتُرابی فرد، عباس (قزوین ۱۲۹۵ـ نیشابور ۱۳۷۹ش)
عالم دینی. تحصیلات ابتدایی را در زادگاه خود به پایان رساند سپس در کارخانه ای به کار پرداخت و پس از شش ماه، هم زمان با کار در مدرسه علمیۀ التفاتیه قزوین به تحصیل مشغول شد. سپس رهسپار قم شد و در حوزۀ علمیه قم در محضر درس سید محمد حجت کوه کمری حاضر شد و تقریرات درس استاد خود را به نگارش درآورد که به حدود ۲۰ جلد بالغ می شود. در ۱۳۲۵ش، دورۀ اجتهاد را نزد آیت الله بروجردی گذراند و تقریرات بحث خمس وی را نگاشت و به چاپ رساند. پس از وفات آیت الله بروجردی، در ۱۳۴۰، به حوزۀ درس سیّد محمد محقق داماد درآمد. در فلسفه و عرفان، ابتدا نزد امام خمینی (ره) و پس از آن علامه طباطبایی تلمذ کرد. وی در ۱۳۴۹ش، به قزوین رفت و در مدرسۀ علمیه التفاتیه به تدریس پرداخت. از ۱۳۴۲ش، به نهضت امام خمینی (ره) پیوست و از جانب امام، اختیاراتی در امور حسبیه به او واگذار شد. درپی فوت سیّد محسن حکیم در ۱۳۴۹ش، با اعلامیه ای مرجعیت و اعلمیت امام خمینی (ره) را تأیید کرد. در مرداد ۱۳۵۷، درپی یک سخنرانی دستگیر و بازداشت شد؛ اما با تحصن چند روزه مردم، در ۲۶ شهریور همان سال رهایی یافت. پس از استقرار جمهوری اسلامی، در اولین دورۀ مجلس شورای اسلامی، به نمایندگی از قزوین به مجلس راه یافت. بقیۀ عمر را در تهران گذرانید. او در راه سفر به مشهد، براثر سانحه رانندگی، همراه پسرش علی اکبر ابوترابی فرد، درگذشت. از آثار اوست: جهاد با نفس، ۱۳۷۸ش؛ حقیقت در سیمای حق، ۱۳۴۲ش؛ زبدةالمقال فی خمس الرسول و الآل، ۱۳۴۰ش. از آثار دیگر او اشعاری به عربی بر وزن الفیۀ ابن مالک است.
عالم دینی. تحصیلات ابتدایی را در زادگاه خود به پایان رساند سپس در کارخانه ای به کار پرداخت و پس از شش ماه، هم زمان با کار در مدرسه علمیۀ التفاتیه قزوین به تحصیل مشغول شد. سپس رهسپار قم شد و در حوزۀ علمیه قم در محضر درس سید محمد حجت کوه کمری حاضر شد و تقریرات درس استاد خود را به نگارش درآورد که به حدود ۲۰ جلد بالغ می شود. در ۱۳۲۵ش، دورۀ اجتهاد را نزد آیت الله بروجردی گذراند و تقریرات بحث خمس وی را نگاشت و به چاپ رساند. پس از وفات آیت الله بروجردی، در ۱۳۴۰، به حوزۀ درس سیّد محمد محقق داماد درآمد. در فلسفه و عرفان، ابتدا نزد امام خمینی (ره) و پس از آن علامه طباطبایی تلمذ کرد. وی در ۱۳۴۹ش، به قزوین رفت و در مدرسۀ علمیه التفاتیه به تدریس پرداخت. از ۱۳۴۲ش، به نهضت امام خمینی (ره) پیوست و از جانب امام، اختیاراتی در امور حسبیه به او واگذار شد. درپی فوت سیّد محسن حکیم در ۱۳۴۹ش، با اعلامیه ای مرجعیت و اعلمیت امام خمینی (ره) را تأیید کرد. در مرداد ۱۳۵۷، درپی یک سخنرانی دستگیر و بازداشت شد؛ اما با تحصن چند روزه مردم، در ۲۶ شهریور همان سال رهایی یافت. پس از استقرار جمهوری اسلامی، در اولین دورۀ مجلس شورای اسلامی، به نمایندگی از قزوین به مجلس راه یافت. بقیۀ عمر را در تهران گذرانید. او در راه سفر به مشهد، براثر سانحه رانندگی، همراه پسرش علی اکبر ابوترابی فرد، درگذشت. از آثار اوست: جهاد با نفس، ۱۳۷۸ش؛ حقیقت در سیمای حق، ۱۳۴۲ش؛ زبدةالمقال فی خمس الرسول و الآل، ۱۳۴۰ش. از آثار دیگر او اشعاری به عربی بر وزن الفیۀ ابن مالک است.