ابوبشر عمی

[ویکی فقه] اَبوبَشْرِ عَمّی، محدث و مورخ امامی بود.
اَبوبَشْرِ عَمّی، احمد بن ابراهیم بن مُعلّی بن اسد (د بعد از ۳۵۰ق/۹۶۱م)، محدث و مورخ امامی بودند. از زندگی وی اطلاع اندکی در دست است.
نسب
نسبت او به «عمّ» که لقب نیای بزرگش مره بن مالک ، از موالی قبیله بنی تمیم بود، باز می گردد. مره بن مالک به همراه طایفۀ خود به فارس کوچ کرده بود، ولی ابوبشر، پدر و عمش در بصره اقامت داشتند. شماری از شرح حال نویسان نسب او را احمد بن ابراهیم بن احمد بن معلی آورده اند، ولی از آن جا که به تصریح نجاشی جدش معلی بن اسد و عمش اسد بن معلی از یاران نزدیک صاحب الزنج (مق ۲۷۰ق/۸۸۳م) بوده و ابوبشر اخبار صاحب الزنج را به حکایت آنان روایت کرده است، احتمالاً باید معلی نام نیای وی باشد نه نیای بزرگش.
شخصیت رجالی
رجال نویسان امامی او را ثقه شمرده و تصریح کرده اند که وی از محدثان اهل سنت بسار روایت داشته است.
اساتید
...

[ویکی اهل البیت] این صفحه مدخلی از فرهنگ معارف و معاریف است
احمد بن ابراهیم (م 350 ق) تاریخ نگار، متکلم و فقیه شیعی. وی از مردم بصره بود و شیخ طوسی او را از کسانی می داند که از ائمه علیهم السلام روایت نکرده اند.
ابن ندیم او را در شمار متکلمان و فقهای شیعه می داند و گوید که نزدیک به روزگار او زندگی می کرده و نزد ابواحمد جلودی درس املا می خوانده است. چون به گفته ابن ندیم، احمد بن ابراهیم بعد از پنجاه سال درگذشت، از این روی تاریخ تولد وی احتمالاً آغاز سده چهارم هجری بوده است.
وی از طریق جدش معلی و عمش اسد بن معلی بن اسد اخبار صاحب الزنج را روایت می کرده. رجال نویسان شیعه او را فقیهی ثقه دانسته اند و نجاشی به دو واسطه از او روایت می کند. به احمد بن ابراهیم کتاب هایی نسبت داده اند که عبارتند از: التاریخ الکبیر، التاریخ الصغیر، اخبار صاحب الزنج، اخبار السید الحمیری، شعر السید حمیری، مناقب امیرالمؤمنین، کتاب الفرق، عجائب العالم، المثالب، القبائل، محن الانبیاء والاوصیاء. (دائرةالمعارف تشیع)
سید مصطفی حسینی دشتی، معارف و معاریف.