ابوالقاسم پاینده

ابوالقاسم پاینده کار مطبوعاتی را از سال ۱۳۰۸ در روزنامهٔ عرفان اصفهان آغاز کردکه به مدیری احمد عرفان منتشر می شد و از بهترین روزنامه های شهرستان ها در زمان خودش بود. در سال ۱۳۱۱ به تهران رفت و در روزنامه های شفق سرخ علی دشتی و ایران زین العابدین رهنما به کار پرداخت. در همان زمان در وزارت پست و تلگراف و تلفن هم استخدام شد، اما چون این کار به مذاقش خوش نمی آمد، خود را به وزارت معارف و اوقاف و صنایع مستظرفه ( آموزش و پرورش امروزی ) منتقل کرد.
پاینده چندی هم سردبیر مجلهٔ تعلیم و تربیت بود تا اینکه در سال ۱۳۲۱ مجله صبا را تأسیس کرد و آن را در زمره یکی از موفق ترین نشریات در تاریخ مطبوعات ایران ثبت کرد. پاینده در اسفند ۱۳۲۶ رئیس رادیو شد. در سال ۱۳۲۸ عضو دوره دوم مجلس مؤسسان قانون اساسی و دوره های بیست و یکم و بیست و دوم مجلس شورای ملی، نماینده نجف آباد بود. او در سال ۱۳۴۴، نماینده ایران در کنفرانس اسلامی مکه بود.
ابوالقاسم پاینده در سال ۱۳۳۶ ترجمه روان قرآن کریم به زبان فارسی را منتشر کرد که نقطه عطفی در ترجمه های معاصر قرآن است و هم چنان موفق و ممتاز به شمار می آید و می توان آن را مهم ترین اثر پاینده نامید. علامه امینی نویسنده کتاب الغدیر در نامه ای به پاینده در مورد این ترجمه نوشت: «آنچه سرمایه خیر دنیا و آخرت شماست، این صحایف است و بس. زحمتی که باید برای آن ارزشی فوق العاده قائل شد و تقدیر و ستایش کرد و افتخار نمود، این قدم برجسته ای است که در راه ترجمه قرآن عظیم برداشته اید و الحق خوب از عهده برآمده اید. آفرین بر آن خامه شیوا و بیان رسا و شیرین».
ابوالقاسم پاینده علاوه بر ترجمه زیبای قرآن نثر زیبایی در ابتدای آن با عبارات زیبا و شیرین و شیوه ای مخصوص خود نگاشته است. صاحب نظران آن را اثری ماندنی در تاریخ نثر فصیح فارسی می دانند. پاینده در این مقدمه، پس از بیان نحوه آشنایی خود با قرآن و آرزوی سی ساله اش در ترجمه آن، به اجمال سرگذشت اسلام و پیامبر اکرم را مرور می کند و سپس بخش عمده مقدمه را به مباحث قرآنی اختصاص می دهد.