ابوالقاسم بن محمدجعفر انصاری اصفهانی

[ویکی فقه] میرزا ابوالقاسم انصاری، از علما و فضلای قرن چهارده هجری در اصفهان بوده است.
میرزا ابوالقاسم انصاری فرزند شیخ محمّدجعفر بن مرتضی بن محمّدحسن بن منصور (برادر شیخ مرتضی انصاری مرجع عالی قدر شیعه) از علماء و فضلای محقّق و عالی قدر معاصر در سال ۱۳۵۰ق متولّد شد. پس از فراغت از تحصیلات ابتدایی، نزد پدر دانشمندش مشغول تحصیل شد. پس از وفات پدر، نزد عمویش شیخ علی انصاری و برادرانش شیخ مرتضی انصاری و میرزا ابوالحسن، سطوح را به اتمام رساند. دروس عالی را نیز نزد پسرعموی پدرش شیخ منصور سبط الشّیخ و پسرعمّه اش سیّداسداللّه نبوی آغاز کرد. در سال ۱۳۸۱ق به نجف اشرف عزیمت نمود، و از درس آیات عظام، شیخ حسین حلّی، سیّدعلی طباطبایی تبریزی و سیّدمحمود شاهرودی بهره گرفت. پس از فراغت از تحصیل در اصفهان سکونت نمود، و به اقامه جماعت، تدریس و تالیف پرداخت. ایشان از این افراد، اجازه روایت یا اجتهاد و یا هر دو را دارد: سیّداسداللّه نبوی، سیّد احمد خوانساری، شیخ آقابزرگ تهرانی، سیّدعلی طباطبایی تبریزی، شیخ منصور سبط الشّیخ انصاری، سیّدمحمود شاهرودی.
آثار و تالیفات
وی تالیفات متعدّدی رابه رشته تحریر درآورده است که از آن جمله است:۱. تلخیص رساله تعارض صاحب عروه؛۲. شرح تبصره علاّمه؛۳. کواشف الجلیّه عن مطالب شرح اللمعه الدّمشقیّه؛۴. وسیله الرّحال من احوال الرّجال.
اصفهانی غروی، محمدحسین، کتاب الدّرایه فی شرح الکفایه، مقدّمه، ص۶۴-۶۸.
۱. ↑ اصفهانی غروی، محمدحسین، کتاب الدّرایه فی شرح الکفایه، مقدّمه، ص۶۴-۶۸.۲. ↑ یادداشت های آقای رحیم قاسمی.
منبع
...