ابوالحسن اَبیوَرْدی، علی ( ۹۳۹ـ کاشان ۹۶۹ق)
(یا: دانشمند ابیوردی) ریاضی دان و شاعر ایرانی. پدرش، که از دانشمندان بنام روزگار خود بود، از ابیورد به کاشان کوچید و در آن جا تدریس می کرد. ابوالحسن نزد پدرش و دیگر دانشمندان درس خواند و به ویژه در ریاضیات استادی یافت؛ چنان که گویند هجده مسئلۀ ریاضی از روزگاران گذشته به جا مانده بود که شش تای آن را خواجه نصیر طوسی و دوازده تای دیگر را ابوالحسن حل کرد. گویا شعر نیز می گفت. آرامگاهش در اردبیل در جوار بارگاه صفی الدین اردبیلی است. از آثارش: حلّ مالایُنحل در ریاضی؛ مشارق و مرآت الافلاک در نجوم و ریاضی؛ شرح الفرائض النّصیریه به فارسی در فقه که آن را به فرمان شاه طهماسب اول صفوی نوشت؛ حاشیه بر شمسیه به عربی؛ فوائد فلسفی به فارسی.
(یا: دانشمند ابیوردی) ریاضی دان و شاعر ایرانی. پدرش، که از دانشمندان بنام روزگار خود بود، از ابیورد به کاشان کوچید و در آن جا تدریس می کرد. ابوالحسن نزد پدرش و دیگر دانشمندان درس خواند و به ویژه در ریاضیات استادی یافت؛ چنان که گویند هجده مسئلۀ ریاضی از روزگاران گذشته به جا مانده بود که شش تای آن را خواجه نصیر طوسی و دوازده تای دیگر را ابوالحسن حل کرد. گویا شعر نیز می گفت. آرامگاهش در اردبیل در جوار بارگاه صفی الدین اردبیلی است. از آثارش: حلّ مالایُنحل در ریاضی؛ مشارق و مرآت الافلاک در نجوم و ریاضی؛ شرح الفرائض النّصیریه به فارسی در فقه که آن را به فرمان شاه طهماسب اول صفوی نوشت؛ حاشیه بر شمسیه به عربی؛ فوائد فلسفی به فارسی.