ابوالبَرَکات لاهوری، منیرالدین (لاهور ۱۰۱۹ـ ۱۰۵۴ق)
(یا: منیر لاهوری؛ متخلص به منیر) ادیب و شاعر شبه قاره. از شاعران برجستۀ روزگار شاه جهان گورکانی بود. چندی ملازم اعتقادخان، برادر سیف خان، حکمران جونپور، بود. سپس به اکبرآباد رفت. وی را برترین نمایندۀ نظم و نثر فارسی روزگارش دانسته اند. در شعر پیرو انوری و خاقانی بود. از وی مثنوی های بی شماری باقی مانده که چهار مثنوی آب و رنگ، ساز و برگ، نور و صفا، و درد و الم با عنوان چارگوهر معروف است و افزون بر این صاحب مثنوی های رمز و ایما، میخانۀ منیر، بهار جاوید، مظهر گل، مناظرۀ بنگ و کوکنار و بیت المعمور است که هفت مثنوی آب و رنگ، بخت بلند، مرآت الخیال، ساز و برگ، میخانه، دردوالم و بیت المعمور به نام هفت اختر آوازه است. از دیگر آثارش: مجموعۀ منشآت انشای منیر که بارها چاپ شده؛ مناظرات منیر؛ نوباوه که مجموعۀ نامه ها، منشآت و مناظرات وی به نثر آمیخته به نظم است؛ کارستان؛ شرح دیوان عرفی شیرازی؛ کارنامه در نقد و بررسی سروده های شاعرانی چون عرفی شیرازی، طالب آملی و زلالی خوانساری؛ مظهر گل (کراچی، ۱۹۵۳).
(یا: منیر لاهوری؛ متخلص به منیر) ادیب و شاعر شبه قاره. از شاعران برجستۀ روزگار شاه جهان گورکانی بود. چندی ملازم اعتقادخان، برادر سیف خان، حکمران جونپور، بود. سپس به اکبرآباد رفت. وی را برترین نمایندۀ نظم و نثر فارسی روزگارش دانسته اند. در شعر پیرو انوری و خاقانی بود. از وی مثنوی های بی شماری باقی مانده که چهار مثنوی آب و رنگ، ساز و برگ، نور و صفا، و درد و الم با عنوان چارگوهر معروف است و افزون بر این صاحب مثنوی های رمز و ایما، میخانۀ منیر، بهار جاوید، مظهر گل، مناظرۀ بنگ و کوکنار و بیت المعمور است که هفت مثنوی آب و رنگ، بخت بلند، مرآت الخیال، ساز و برگ، میخانه، دردوالم و بیت المعمور به نام هفت اختر آوازه است. از دیگر آثارش: مجموعۀ منشآت انشای منیر که بارها چاپ شده؛ مناظرات منیر؛ نوباوه که مجموعۀ نامه ها، منشآت و مناظرات وی به نثر آمیخته به نظم است؛ کارستان؛ شرح دیوان عرفی شیرازی؛ کارنامه در نقد و بررسی سروده های شاعرانی چون عرفی شیرازی، طالب آملی و زلالی خوانساری؛ مظهر گل (کراچی، ۱۹۵۳).