ابهررود

این رودخانه از ارتفاعات کوه سندان در شمال روستای عمیدآباد و کوه ملا در جنوب ابهر سرچشمه گرفته و با پیوستن این دو سرشاخه در محلی به نام بینارو یا «بن رودخانه» در جنگل های قدیمی و دست کاشت ابهر به یکدیگر رودخانه ابهررود را تشکیل می دهند. این رودخانه شمالی ترین سرشاخه رود شور است. ابهررود پس از گذشتن از شهرهای ابهر و تاکستان در جنوب قزوین در میانه جاده قزوین به بوئین زهرا با پیوستن به رودخانه خررود، رود شور را شکل می دهد. در ادامه رودخانه شور با گذر از استان البرز به دریاچه نمک ختم می شود. میزان آب این رودخانه در زمان نگارش کتاب ابهر گذری و نظری ( اواخر دهه 1360 شمسی ) ، در ایستگاه ( هیدرومتریک ) روستای قروه ۳۱۶ میلیون متر مکعب در سال اندازه گیری شده است. [ ۱] با وجود این که در سرشاخه ها، این رود جریان دارد و هر سال آبی سد کینه ورس از نخستین سدهای کشور است که سرریز می شود [ ۲] در حال حاضر این رودخانه در محدوده شهر ابهر کاملاً خشک است. در صورت بارش مناسب در زمستان و بهار با طغیان رودخانه می توان در ابهر، آب در بستر رودخانه دید.
این رودخانه تا پیش از تغییرات اقلیمی اخیر و تغییر ابزار کشاورزی سنتی ( عمده کشاورزی در حاشیه ابهررود هنوز برمبنای روش های سنتی است. ) از قنات و گاو آهن به موتورچاه عمیق و تراکتور، یک رودخانه دائمی بود. افزون بر مطالب تاریخی که در کتاب های نویسندگان ابهری وجود دارد، نقشه ای که ارتش ایالات متحده در زمان جنگ دوم جهانی تهیه کرده است در سه نقطه به دائمی بودن این رودخانه از صائین قلعه تا جنوب تاکستان اشاره می کند. [ ۳]
با توجه به اقلیم منطقه احتمال خشک شدن های مکرر این رودخانه در دوره های زمانی طولانی متصور است ولی برای این ادعا باید مطالعات زمین شناسی تاریخی صورت گیرد. یکی دیگر از دلایل احتمال خشک شدن های مکرر تاریخی این رودخانه، مسیرهای متعددی است که از تاکستان تا آبیک دیده می شود. این احتمال وجود دارد که با خشکسالی و کم آب شدن، زمین های حاشیه رودخانه به دلیل آبرفتی و حاصلخیز بودن مورد تصرف قرار گرفته و زیر کشت رفته باشد. مجدداً با بارش بیشتر رودخانه طغیان کرده و در مسیر قبلی یا مسیر جدید به حیات خود ادامه داده است. مطالعه ی ساختار فرونشست زمین در این محدوده افزون بر مشخص کردن بستر احتمالی رودخانه می تواند مکان های تاریخی سکونت اقوام قدیمی مانند کاسپیان در این محدوده را نیز مشخص کند.