اِبن مَنْدویِه، ابوعلی احمد (قرون ۴ و ۵ق)
طبیب ایرانی ، زادۀ اصفهان تبارش به بزرگان اصفهان می رسید و پدرش عبدالرحمن از ادیبان معتبر بود که به علوم لغت، نحو و شعر آگاه بوده است. از استادان ابن مندویه می توان از ابوماهر موسی بن یوسف بن سیّار شیرازی و علی بن عباس اهوازی (مجوسی) نام برد. عضدالدوله فناخسرو (۳۷۲ـ۳۳۸ق) او را برای کار در بیمارستان نوبنیاد بغداد فراخواند آین گویای مهارت او در پزشکی بوده است. ظاهراً در داروشناسی نیز دست داشته؛ بیرونی در صیدنه از او بسیار نقل قول کرده، همچنین، به دانستن علم لغت برای طبیبان اعتقاد داشته و رساله ای در همین باره نیز نوشته است. آثار فهرست نگاران و کتب موجود از ابن مندویه حاکی از آن است که او ۵۰ اثر نگاشته یا دست کم این تعداد را به او منسوب داشته اند. ازجمله مهم ترین آن هاست: کتاب الاطعمه،الکفایة فی علم الطب (این کتاب چنان معروف بوده است که نظامی عروضی در نوشته هایش همراه داشتن این کتاب را برای پزشکان لازم دانسته است)، فی اصول الطب و المرکبات العطریة و رسالات متعدد دیگر. همچنین، کتابی در شعر به نامالشعر و الشعراء که البته برخی آن را به پدرش منسوب دانسته اند. ابن ابی اصیبعه او را طبیبی ممتاز و مفسّر برجستۀ آثار جالینوس دانسته است.
طبیب ایرانی ، زادۀ اصفهان تبارش به بزرگان اصفهان می رسید و پدرش عبدالرحمن از ادیبان معتبر بود که به علوم لغت، نحو و شعر آگاه بوده است. از استادان ابن مندویه می توان از ابوماهر موسی بن یوسف بن سیّار شیرازی و علی بن عباس اهوازی (مجوسی) نام برد. عضدالدوله فناخسرو (۳۷۲ـ۳۳۸ق) او را برای کار در بیمارستان نوبنیاد بغداد فراخواند آین گویای مهارت او در پزشکی بوده است. ظاهراً در داروشناسی نیز دست داشته؛ بیرونی در صیدنه از او بسیار نقل قول کرده، همچنین، به دانستن علم لغت برای طبیبان اعتقاد داشته و رساله ای در همین باره نیز نوشته است. آثار فهرست نگاران و کتب موجود از ابن مندویه حاکی از آن است که او ۵۰ اثر نگاشته یا دست کم این تعداد را به او منسوب داشته اند. ازجمله مهم ترین آن هاست: کتاب الاطعمه،الکفایة فی علم الطب (این کتاب چنان معروف بوده است که نظامی عروضی در نوشته هایش همراه داشتن این کتاب را برای پزشکان لازم دانسته است)، فی اصول الطب و المرکبات العطریة و رسالات متعدد دیگر. همچنین، کتابی در شعر به نامالشعر و الشعراء که البته برخی آن را به پدرش منسوب دانسته اند. ابن ابی اصیبعه او را طبیبی ممتاز و مفسّر برجستۀ آثار جالینوس دانسته است.